ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΠΝΙΖΟΥΝ
[ Εκδ. Γαβριηλίδης 2008 ]
- Ομώνυμο:
Μια βραδιά κοιμάται κι ασημίζει
Στου φεγγαριού τα πάρκα
Βαριά όνειρα καπνίζει
Βουβός άνεμος θυμίζει
Παραμύθια ατελείωτα
Και τα όνειρα καπνίζουν
-ένα τρένο που σφυρίζει-
Θαύματα και οράματα
Το λιβάνι τους μυρίζει
Και φώτα αχαλίνωτα
Βιαστικός άγγελος δανείζει
Φτερά σε ερπετά
«ΟΙ ΤΡΟΜΠΕΤΕΣ ΤΟΥ ΟΚΤΩΒΡΗ»
[ Εκδ. Κώδικας 2008 ]
ΨΕΜΑ:
Δεν ήθελα να μείνω αταξίδευτη. Ούτε αθώα.
Έτσι, μια μέρα πήρα χαρτί και μολύβι και ξεκίνησα,
το μακρύτερο, το τρομακτικότερο ταξίδι της γραφής.
Τα μάτια μου πάγωσαν, καθώς αντίκρυζαν
πυκνόκαννες αλήθειες,
στραμμένες καταπάνω της.
Ακόμα διασχίζω το κατασκότεινο τούνελ της κάννης...
ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΟΣ ΑΝΕΜΟΣ:
Το σπίτι ήταν μετέωρο.
Βαδιστικό σ’ ένα τοπίο ουρανού.
Κάτω του ρίζες. Απόκοσμες αράχνες. Ξεριζωμένο δέντρο.
Βηλάρι αργαλειού.
Το Σάββατο έχει πόρτες. Παράθυρα ανοιχτά.
Και σκοτεινά.
Από ‘κεί μπαίνει φεγγάρι ολοστρόγγυλο, αλλοπαρμένο.
Δεν θα μείνω πολύ σ’ αυτό το τέμενος, λέει.
Μεγάλη σβούρα. Έλεος!
Ύπνος αραιός.
Στα δωμάτια βηρός κυματιστός.
Στο απόκρημνο σκοτάδι μια πυκνότητα Βηρύλλου.
Έκλαψα ανοχύρωτα γιατί φαντάστηκα πως ήμουν αγοραία έξη.
Ένας αυλός έγειρε πάνω μου,
είμαι στην πρώτη μου φέξη.
Ανακυκλώσιμα εθιστική αυτή η ισορροπία.
Ερεθιστική ανία.
Η άννοια του αυλού.
Ηχητικό όραμα τώρα.
Αφηνιασμένα άλογα τα δευτερόλεπτα.
Παραθέτω παρθένα ερωτήματα αθροιστικά.
Γιατί σ’ αυτό το όνειρο δε βγαίνει η φωνή μου;
Γιατί σ’ αυτό το όνειρο αγνοώ την ανάγνωση;
Γιατί καίγομαι στα μυστικότερα μυστικά;
Υψιπλέουσα.
Διέγραψα τους δείκτες και τους ανέμους.
Απορρυθμισμένη κι αναγκασμένη να παραδέχομαι.
Ενεργειακή.
Ενεργητική κι επικίνδυνη να έρχομαι.
Η ορθή μου χρήση δεν ενδεικνύεται.
Η διανόηση μ’ εμπιστεύεται.
Το βερονάλ όχι. Το σαμποτάρω.
Στη Βηρυτό της αιτιατικής. Στη Γεννησαρέτ της προστακτικής.
Ρόάήό Μάỏόỉ. Γεφυροποιός αντίστιξη!
Τα χάδια πουλιά σπαρμένα μέσα στην οδύνη μου.
Αφιερώνομαι στο δέλλος σου.
Σ’ αυτό το ανεμοπύρωμα, έγκαρπος εσύ κι εγκάρσιος Περσέας.
Ενδοσκόπος Άνεμος.
Στο εριόφυτο της κοιλιάς μου σαλπιστής.
Ενδογενής άνεμος.
Ιδιόθερμος και ιεραποστολικός.
Άνεμος εν τέλει...
Καινοφωνώ. Στα καπνοχώραφα. Στις καπνομαντείες.
Στα παπνοφόρα μάτια σου σέρνεται το κίνητρο του πέρπυρου.
Περσέα εσύ του Βόρειου Ημισφαιρίου.
Ο Δίας και η Δανάη έσμιξαν για σένα στον ολοφώτιστο Γαλαξία.
Σαν περουζές πετάχτηκες ανάμεσα σε ηλεκτροφόρες λάμψεις.
Κι έκλαιγε ο Ταύρος.
Κι η Ανδρομέδα αναστέναζε.
Η Κασσιόπη κι ο Ηνίοχος έπαιζαν σαν παιδιά
στις τραμπάλες του διαστήματος.
Εγώ ριπτάζομαι προδίδοντας το βερονάλ.
Και στη Σαββά, το Σάββατο, σκορπιοί στρατός
στα βλέφαρα ο πόλεμος.
Στο μέτωπο, αντί της ύπαρξης το φως.
«ΤΟ ΡΑΜΦΟΣ»
[ Κώδικας ’08 ]
ΣΑΒΒΑΤΟ:
Αναπαραγωγή ενστίκτων
Να ειπωθεί επιφάνεια προτείνω
Δε θα είναι και το τελευταίο,
Ούτε το οριστικό του όνομα αυτό
Άλλοι το είπαν ανάσταση
Άλλοι το είπαν βυθό
Εσύ μπορείς να το πεις πριόνι
Αν δεν σ’ αρέσει πες το δρεπάνι
Το βυθός είναι προβοκατόρικο
Έτσι φαίνεται πως βυθίζεται η ανυπομονησία
Σ’ ένα νερό όχι επιπόλαιο...
«Η ΕΡΩΜΕΝΗ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ»- Με όλον μου το σεβασμό και το θράσος της προσωπικής γνώμης:
Δεν θα το χαρακτήριζα ποτέ «πατριωτικό» αυτό το εσωτερικό ταξίδι στις ιστορικές μνήμες (που άθελα του με παρέσυρε κι εμένα), μάλλον «πατριδοκεντρικό» θα το ‘λεγα... Αν και θα το ήθελα «πατριδοκτόνο», για να ταξιδέψω μαζί του ως το τέλος, σαν το «πεθαίνω σαν χώρα» που κάποτε με είχε συγκλονίσει (και που η «Ερωμένη» μου ξαναθύμισε)...
ΥστερόΓραφο: Περισσότερα στη Θάλασσα αλλά και στο Δέντρο,
Χαριτίνη σ’ ευχαριστώ για αυτή την «υπερβολική δόση» ανταλλαγής κουλτούρας..
.
