"Η νοσταλγία περνάει από τρεις φάσεις...

...Η πρώτη, όπου οι αναμνήσεις είναι τόσο πρόσφατες, τόσο κοντινές, τόσο τρισδιάστατες που μπορείς να τις αποφύγεις με μερικές καλές ντρίμπλες. Με μια καλή προσποίηση τις αφήνεις πίσω να χτυπιούνται στο παρελθόν. Ύστερα έρχονται οι μέρες όπου η μνήμη σε πονάει σαν κακός πονοκέφαλος και οι σκηνές ξαναζωντανεύουν και αντηχούν σαν τύμπανα στο κέντρο του κρανίου. Τέλος, η νοσταλγία γίνεται αφελής, θλιμμένη, επώδυνα ευγενική. Επίμονη ωστόσο. Τη φέρνουν οι σταγόνες της βροχής που γλιστρούν σπασμένες στα κρύσταλλα, ο άνεμος που κουνάει τα κλαδιά των δέντρων, μια μοναχική κούνια που ταλαντεύεται στο πάρκο, όλοι οι κοινοί τόποι της μοναξιάς. Η νοσταλγία, όμως, παρ’ όλο που είναι μαλθακή, δεν είναι λιγότερο επίμονη, ούτε λιγότερο κακόηθες καρκίνωμα. […]
.

Το μοναδικό πρόβλημα ήταν πως η νοσταλγία του έπεφτε στο κενό. Δεν μπορείς να γυρίσεις σε κάτι που δεν υπάρχει. […] Δεν μπορείς να γυρίσεις σε κάτι που δεν υπάρχει, ωστόσο μπορείς να νοσταλγείς αυτό που είχες και το έχασες"

Paco Ignacio Taibo II, 

Στην ίδια πόλη υπό βροχή, μτφ. Κρίτων Ηλιόπουλος,

σελ. 141-142

----------------------------------------> Από την Δ. στον Δ, εξ-αιρετικά αφιερωμένο..!

Λάβα με μέλι, IV

 .

Τότε

Ζηλεύω τα πιτσιρίκια.

Είναι αεικίνητα.

Στύβω το μυαλό μου αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ πως είναι να έχεις την

ενέργειά τους.

Ζεστά μεσημέρια του καλοκαιριού.

Κι ο απόηχος από τις φωνές της παραλίας.

Παιδικά όνειρα και έρωτες ανακατεμένοι με μυρωδιά θάλασσας υγρασίας

και παλιών κόμιξ...
.

Μεγάλα πράγματα.

Πόσα καλοκαίρια πέρασαν από τότε?

Μακρινός ο ήχος της θάλασσας.

Ακόμη πιο μακριά η ζέστη.

Απόμακρη και η φωνή της γιαγιάς 

που ρωτάει αν ξύπνησα.

Ο παππούς, τα δίχτυα.

Η ψαρόσουπα, το καινούριο υποψήφιο γεύμα..

Πάντα σιχαινόμουν την ψαρόσουπα,

λάτρευα όμως την τελετουργία..

Έμοιαζαν όλα τότε

                                       πως θα κρατούσαν για πάντα...

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΗΣ ΚΝΕ

Να βρέξει σήμερα!

Κάτι να χαλάσει!

Να δώσει σώμα στην εκδίκησή μου.

Τα σύννεφα υπόσχονται πολλές στάλες ευτυχίας.

Και ‘γω περιμένω!

Περιμένω να ακουστεί η πρώτη βροντή, ο πρώτος κεραυνός να πέσει.

Χαμηλά τα μάτια, μα θα θελα ψηλά να κοιτάζω!

Να φυσήξει.

Κι ο αέρας να πάρει μακριά, μαζί του, την ανάμνηση

και να μου αφήσει

τη λήθη.

[ E.R ]

[ από την Α. ]

ΛΑΒΑ ΜΕ ΜΕΛΙ ΙΙΙ

.
Ανειπωτες λεξεις
Σ ευχαριστω για την ομορφια και την υπεροχη κατανομη των
γραμματων.
Τα καλοσοριζω.Μακρια



Διακριτικη.Η παρουσια μου διακριτικη.
Διακριτη.Η απουσια σου διακριτη.




Διαχεεται η απουσια σου στον χωρο.
55566622#5533444733444777
sony ericsson λαλια.
Το ουρλιαχτο στροβιλιζει το μυαλο.
Θα εσπαζε την εκκωφαντικη σιωπη.
Τρομαζω.........για την μερα που δεν θα σ αγγιξω.

[ Μ ]
.

Manuel Vasquez Montalban

.

" Ό,τι και να γίνει, όσο κι αν κρατήσει, να με θυμάστε πάντα

ως κάποιον που σας πόθησε μέσα απ' το αυτιστικό προστατευτικό φρούριό του,
μέσα απ' την γνωστή σε όλους δυσκολία του να πεις με φυσικότητα: εγώ σ' αγαπώ "

ελεύθερη μετάφραση απ' το μυθιστόρημα "Erec y Enide"

Αυτή η φωτογραφία, με αυτόν τον στίχο κοσμεί πλέον μια γωνιά του ολοκαίνουργιου μοντέρνου Ραβάλ, λίγα μέτρα απ' την πλάκα του Noi de Sucre!

[ H ]
.

Λάβα με μέλι, Ι

.
.
" Έτη φωτός ξεδιπλώνονται μπροστά μας....
Είναι δυνατόν να μας τρομοκρατούν κάποια χιλιόμετρα; "

Ενδιαφέρουσα προσπάθεια και επιμελημένη έκδοση.

Ο Αστυδρόμος, που είναι ένα λογοτεχνικό έντυπο και που κινείται στο ίδιο πνεύμα,
εφόσον και αυτό επιμένει να κυκλοφορεί χωρίς αντίτιμο,
χαίρεται για τέτοιες πρωτοβουλίες και εύχεται καλό δρόμο στο φανζην

Για περαιτέρω επικοινωνία:

http://astidromos.blogspot.com/
.
.