31/12/11

Σκατάλαντα: έτσι, για γούρι!

[ el caganer* ]


Σε κάθε φάτνη πρέπει να υπάρχει ένας νεογέννητος Χριστούλης, ο Ιωσήφ, η Μαρία, μια αγελάδα, μια φοράδα και από πάνω τους να κρέμεται ένα αγγελάκι, αλλά πάνω από όλα, πάνω από όλα πρέπει να υπάρχει ένας ...χέστης!

Πρέπει να υπάρχουν τριγύρω της δεντράκια και ένα χωριουδάκι, ένα ποταμάκι, βοσκοπούλες και βοσκόπουλα γύρω από μια φωτίτσα, αλλά πάνω απ' όλα, πάνω από όλα πρέπει να υπάρχει ένας ...χέστης!

Σε μια φάτνη πρέπει να υπάρχουν τρεις κοτούλες, ένας σιδεράς, τρεις αδέσποτες κατσίκες, μια γριούλα καστανού και ένας διαβολάκος, αλλά πάνω από όλα, πάνω από όλα πρέπει να υπάρχει ένας ...χέστης!

Πάρτε χαρτόνι και κόψτε έναν τεράστιο ουρανό, προσθέστε και αστεράκια και αν δεν έχετε φωτάκια βάλτε αυτοκόλλητα φωσφορικά αστέρια, αλλά πάνω από όλα, πάνω από όλα πρέπει να υπάρχει ένας ...χέστης!

Πρέπει επίσης να υπάρχουν οι τρεις μάγοι, καβάλα στις καμήλες τους και να φέρουνε τα δώρα, κι έτσι θα περάσουμε όμορφα, αλλά πάνω από όλα πάνω από όλα πρέπει να υπάρχει ένας ...χέστης!

Πρέπει να υπάρχει ένα σκαμνάκι για να κάτσει ο Ιωσήφ, αλλά αν δεν υπάρχει θα κάτσει όρθιος, αλλά μην ξεχνάτε, μην ξεχνάτε ποτέ σε κάθε φάτνη πρέπει πάντα να υπάρχει ένας ...χέστης!



*El caganer στα καταλανικά είναι “ο χέστης” με την κυριολεκτική και ουδέτερη του σημασία, όχι ο δειλός ή φοβητσιάρης αλλά, αυτός που απλώς χέζει. Στην αρχέτυπη φιγούρα του ο caganer, που κοσμεί περήφανα κάθε καταλανική φάτνη, αποτυπώνεται ως γραφικός βοσκός. Στη χριστουγεννιάτικη όμως αγορά σήμερα, ανάμεσα στα διάφορα γιορτινά στολίδια, μπορεί κανείς να βρει πιο σύγχρονες και αναγνωρίσιμες μορφές του: από πολιτικούς, ποδοσφαιριστές και αστέρες του θεάματος μέχρι τον πάπα και τον χίτλερ με κατεβασμένα τα βρακιά να κάνουν τα κακά τους! [κλικ!] Ωστόσο η χριστουγεννιάτικη σκατολογία (που έχει τις ρίζες της σε παγανιστικές και βουκολικές παραδόσεις και χρονολογείται από τον 8ο μ.Χ αιώνα) δεν εξαντλείται στα κουκλάκια του χέστη. Επεκτείνεται ακόμα και μέχρι τη ζαχαροπλαστική όπου παραδοσιακά γλυκά σε σχήμα κουράδας συντροφεύουν το γιορτινό τραπέζι και κούκλες που χέζουν καραμέλες και ζαχαρωτά χαρίζονται αυτές τις μέρες στα παιδάκια! Μα τον Τουτάτη, είναι τρελοί αυτοί οι καταλανοί! Μπερδεύουν την εσχατολογία με τη ...σκατολογία και άθελα τους σκανδαλίζουν την επίσημη εκκλησία και τον κυρίαρχο καθωσπρεπισμό! Ή μήπως όχι και τόσο “άθελα” αφού από τον μεσαίωνα ακόμα αρέσκονται στο να προκαλούν την κεντρική εξουσία που συμβολίζει γι' αυτούς η Μαδρίτη..? Σε επόμενη ανάρτηση θ' ασχοληθώ εκτενέστερα με την σκατοφιλία των καταλανών -και όχι μόνο! Αν το καλοσκεφτούμε δεν υπάρχει τίποτα το σιχαμερό στα έθιμα τους: και το χέσιμο μια καθημερινή ανάγκη είναι και μάλιστα όλοι, ασυνείδητα έστω, κλεφτοκοιτάμε τα κακά μας πριν τραβήξουμε το καζανάκι! Προς το παρόν ας απολαύσουμε ξανά αυτά τα αιρετικά κάλαντα “επιφανών -όχι και τόσο underground δηλ.- καλλιτεχνών” και με κατάνυξη ας ευχηθούμε: σκατά στο νέο έτος!

29/12/11

Μπαίνει κανείς στη φυλακή για μιαν αιτία πάντα

μα μπαίνει και καμιά φορά δίχως να ξέρει γιάντα


"Μία ενημέρωση σχετικά με την υπόθεσή μου
και την εξέλιξή της από τα μέσα. Μία προβολή των κριτηρίων τους,
ως δικαιολογία για την συνέχιση της φυλάκισής μου"

Το γράμμα του Χρήστου Κολεντίνη
από την Α’ Πτέρυγα Φυλακών Κορυδαλλού

26/12/11

[ ρεβεγιόν ]


.

Αν με επισκεπτόσουν, λέει, έτσι ξαφνικά
θα σου άνοιγα την πόρτα δίχως δισταγμό
και μαζί μ' αυτήν την αγκαλιά μου
Ίσως μόνο μια αμήχανη στιγμή και μια συγνώμη
δήθεν “για την ακαταστασία”,
δικαιολογίες δηλαδή του εαυτού 
“δεν σε περίμενα” ή κάποιο τέτοιο ψέλλισμα
κι ακόμα “βολέψου εσύ, πάω να ρίξω κάτι επάνω μου”,
ξέρεις αλλά μην το πεις,
να κρύψω το γυμνό μου χτυποκάρδι

Αν με επισκεπτόσουν, λέει, έτσι ξαφνικά
θα μ' έπιανες στα πράσα να ερωτοτροπώ
με τη νικοτίνη της αναμονής
και την κλεισούρα των γραπτών μου
κι όμως θα σε υποδεχόμουνα με το πιο λαμπρό χαμόγελο
και το πιο μεθυστικό άρωμα μου

Θα σε κέρναγα κουβεντούλα και κρασί
και μετά αν ήθελες ένα φιλί, ένα μασάζ, έναν οργασμό
ή και τα τρία ακόμα κι επί τρία
και για επιδόρπιο γλυκό και μια ταινία

Αν με επισκεπτόσουν έτσι ξαφνικά,
σήμερα όμως,
αύριο θα είναι μια καινούρια μέρα
.

8/12/11

Ο χακί σκοταδισμός ροκανίζει το φιτίλι


μα η έκρηξη θα φέρει συνειδητή ανυποταξία

Η Ολική Άρνηση κόντρα στα αιματοβαμμένα γαλόνια,
η ελευθερία στο απόσπασμα και τα στρατοδικεία

Ο Γεράσιμος Κορωναίος έχει καταδικάσει σε εξορία
από την καθημερινή ζωή και τη δράση του
το ρόλο του στρατού και τη στρατιωτική θητεία

Δουλειά του στρατού είναι ο πόλεμος
και πρώτα απ' όλα πολεμάει τον εσωτερικό εχθρό του

Γι΄ αυτό, όπως σε άλλες εποχές και σε πολυτεχνεία,
καλεί στο εδώλιο όποιον αρνείται να υποταχθεί
και να συνδιαλλαγεί μαζί του


Να καταδικάσουμε κοινωνικά τον δολοφονικό ρόλο
του στρατού και τον ολοκληρωτισμό του,

να συμπαρασταθούμε στον αναρχικό
ολικό αρνητή στράτευσης Γεράσιμο Κορωναίο
την Τρίτη 13 Δεκεμβρίου στο στρατοδικείο Ιωαννίνων

3/12/11

Ο κόκκινος ήλιος ροκανίζει την αράχνη

που παγιδεύεται
στον ίδιο της τον ιστό
και μεταμορφώνεται σε σκέψη
ανέραστη και μετεωρισμένη

Κι εκείνος ο φαύλος,
ο άτοπος και απάνθρωπος

Ο τρόπος, όχι ο χώρος

Ο τρόμος, και όχι ο χρόνος

Αυτός που ενίοτε ανταλλάσσεται,
που αλλάζει κύκλους, τόπους και ανθρώπους
μα δεν αλλάζεται και δεν αλλάζει
ποτέ τον εαυτό του

Κι εκείνη πάλι η γλώσσα
που μπορεί να διαφέρει
από τόπο σε χρόνο
και από χρόνο σε τόπο


και που μόνο εκείνη την αράχνη ενδιαφέρει
η σκέψη που δεν εκφράζεται και παγιδεύεται
στον ίδιο της τον ιστό

20/11/11

Ο ”αντιφασισμός” από μία αναρχική οπτική

Στην Ισπανία η 20 Νοέμβρη είναι η επέτειος του θανάτου του Πρίμο ντε Ριβέρα[1] και του Φράνκο. Κάθε χρόνο οι μοναρχικοί, οι φασίστες και οι νοσταλγοί του Φράνκο οργανώνουν συγκεντρώσεις-μνημόσυνα, ενώ το αντιφασιστικό κίνημα οργανώνει αντιδιαδηλώσεις την ίδια μέρα, κοντά στις φασιστικές συγκεντρώσεις. Το κείμενο των "los incendiadores" είναι ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος του στο πρωτότυπο: «Η 20 Νοέμβρη και ο “αντιφασισμός” από μία αναρχική οπτική».
 
Για άλλη μια χρονιά φτάνει η “20 Nοέμβρη”. Μια ημερομηνία που είναι σημαδεμένη από μακάβρια γεγονότα-σταθμούς στην πρόσφατη ιστορία της Ισπανίας. Από το θάνατο του Ντουρούτι (1936), μέχρι το θάνατο του Φράνκο (1975), περνώντας από την εκτέλεση του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα (1936) και, πιο πρόσφατα, στη δολοφονία του Σαντιάγκο Μπρουάρντ (1984) στα χέρια της GAL[2] και του Χόσου Μουγκουρούζα (1989), που πυροβολήθηκε από δύο φασίστες της οργάνωσης Αυτόνομες βάσεις, ένας εκ των οποίων ήταν ο περιβόητος Ρικάρντο Σάενζ ντε Ινεστρίλιας.
Και για ακόμα μία χρονιά σε ολόκληρη την επικράτεια του ισπανικού κράτους οργανώνονται διαδηλώσεις. Όλο αυτό είναι μία επίδειξη εργατικού φετιχισμού με παρελκόμενα αντιφασιστικής θεματικής, που βγαίνει στους δρόμους των μεγάλων πόλεων του κράτους, σαν να βρισκόμασταν εν μέσω εμφυλίου πολέμου. Μπορεί να υπάρξει κάποια επίθεση της αστυνομίας, ίσως ακόμη και μια φιλονικία με μερικούς νεοναζί. Όμως, όπως κάθε χρόνο, φτάνει η 20 Νοεμβρίου, μετά είναι φυσικό να έρθει η 21η, και μ’ αυτήν το τέλος όλης αυτής της «αντιφασιστικής επίθεσης». Εξαφανίζονται οι διαδηλώσεις, οι σημαίες, οι ομιλίες, εξαφανίζεται μέχρι και το ίδιο «αντιφασιστικό κίνημα» που μπαίνει σε χειμερία νάρκη μέχρι την επόμενη 20η Νοεμβρίου, ή μέχρι κάποιο νεοφασιστικό κομματίδιο κάνει κάποια συμβολική πράξη, ζητώντας από κάποιον, σχεδόν ουρλιάζοντας, να προσπαθήσει να το χτυπήσει για να πάρει στην τηλεόραση το ένα λεπτό της δόξας που του αναλογεί.
Το περίεργο είναι ότι ο «αντιφασιστικό κίνημα» δεν εξαφανίζεται λόγω έλλειψης δυνάμεων. Έχει αποδειχθεί ότι είναι σε θέση να συγκεντρώσει περισσότερους ανθρώπους από ότι η πλειοψηφία των κοινωνικών κινημάτων όταν προκύπτει ανάγκη, όπως έγινε στην περίπτωση της δολοφονίας του Κάρλος Παλομίνο[3], ακριβώς στις παραμονές μιας 20ης Νοεμβρίου, με μία διαδήλωση αρκετά μεγάλη παρά την πίεση της αστυνομίας. Η πραγματικότητα είναι ότι, μετά τις ημερομηνίες αυτές, τα πάντα αραιώνουν και μετατρέπονται σε κάποιες μεμονωμένες οδομαχίες, που δεν διαφέρουν πολύ από αυτές στις οποίες πρωταγωνιστούν τα μέλη διαφορετικών συμμοριών ή ‘φυλών’ των πόλεων. (Φαντάζουν)Εντελώς ίδιες στα μάτια ενός συνηθισμένου εργάτη, που δεν ταυτίζεται με τα κίνητρα του αντιφασισμού.
Και γιατί; Γιατί η εργατική τάξη δε βγαίνει στους δρόμους για να παλέψει ενάντια στο φασισμό; Πολύ πιθανώς επειδή κανένας δεν βλέπει το φασισμό ως απειλή εκτός από το ίδιο το «αντιφασιστικό κίνημα». Δεν είναι εύκολο να πείσουμε κάποιον ότι οι 50 σκίνχεντς οι οποίοι πάνε στις διαδηλώσεις του MSR[4] ή της Democracia Nacional[5] (ο καθένας στη δική του, αλλιώς θα μπερδευτούν…) και παρουσιάζουν ένα θλιβερό θέαμα περιτριγυρισμένοι από τριπλό αστυνομικό κλοιό για την προστασία τους από το…πλήθος που τους λιθοβολεί όπου κι αν πάνε, είναι το οπλισμένο χέρι του δημοκρατικού καπιταλισμού. Δεν είναι εύκολο να πείσουμε κανέναν, γιατί δεν είναι αλήθεια.
Ίσως στο πρώτο τρίτο του εικοστού αιώνα, ο φασισμός να είχε αναλάβει το ρόλο του όπλου της αστικής τάξης εναντίον της ασταμάτητης ανόδου των επαναστατικών κινημάτων σε όλη την Ευρώπη, αλλά αν μεταφέρουμε αυτήν την κατάσταση στις σημερινές συνθήκες, αυτό δεν στέκει. Τουλάχιστον, αν θεωρούμε ότι τα γκρουπούσκουλα των νεοναζί είναι ο πραγματικός φασισμός σήμερα. Το να επιτίθεται κανείς στους νεοναζί πρόκειται απλά για την επιφάνεια του προβλήματος, που δεν είναι άλλο από τον εθνικισμό, την πραγματική ιδεολογία που στηρίζει και νομιμοποιεί το κράτος, και της οποίας, σήμερα ο ναζιστικός φασισμός είναι απλά μια ερμηνεία που έχει φτάσει σε παρανοϊκά άκρα, όπως αυτός ο παράλογος φόβος/μίσος προς τους ξένους (μόνο προς εκείνους που είναι φτωχοί, φυσικά).
Σε αυτό το σημείο, θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι η αντιφασιστική τακτική είναι ένα λάθος στην αντίληψη του πραγματικού εχθρού, ο οποίος δε βρίσκεται στα πάρκα με τις ανάποδα ζωγραφισμένες σβάστικες, αλλά κάθεται στις πολυθρόνες του κράτους και των μεγάλων εταιρειών. Θα μπορούσαμε να το συμπεράνουμε, αν η χρήση του διάσημου όρου της «αντιφασιστικής ενότητας» από   ομάδες αμφίβολης επαναστατικότητας δεν μας ήταν γνώριμος.
Δεν θα απαριθμήσουμε ξανά όλους τους αγώνες που τα αυταρχικά αριστερά κόμματα έχουν αδειάσει από το περιεχόμενο τους και, στη συνέχεια, έχουν χειραγωγήσει και καταστρέψει στο όνομα της περίφημης ενότητας. Θα περιοριστούμε στο να μην μπούμε ξανά σ’ αυτό το παιχνίδι. Το γεγονός ότι αρκετές ομάδες είναι ενάντια στους νεοναζί είναι περισσότερο ένα σύμπτωμα πνευματικής υγείας παρά μία ιδεολογική ταυτότητα. Ως εκ τούτου, συνεχίζουμε να θεωρούμε ότι δεν αγωνιζόμαστε γι’ αυτό που παλεύουν τα μαρξιστικά κόμματα, αν και οι δύο αισθανόμαστε μια βαθιά περιφρόνηση για τις ρατσιστικές και ξενοφοβικές ομάδες. Και ως εκ τούτου, δεν βλέπουμε την αναγκαιότητα της δημιουργία μιας ενότητας απέναντι σε μια απειλή που δεν είναι απειλή, ό,τι κι αν λένε, και που να μας κάνει να αποκηρύξουμε κάποια από τις αρχές της τακτικής μας.
Θέλουμε ενότητα, ναι, αλλά ενότητα ενάντια στον πραγματικό εχθρό: το Κράτος και την ιδεολογία του: τον εθνικισμό. Ενότητα ενάντια σε ό,τι καθιστά δυνατή τη διάχυση του εθνικισμού στο λαό, απομακρύνοντας τον από κάθε επιθυμία για χειραφέτηση. Ενότητα ενάντια στον αυταρχισμό, ενάντια στη λογοκρισία, την καταστολή και την εκμετάλλευση. Ενότητα ενάντια στον καπιταλισμό και για τον ελευθεριακό κομμουνισμό: Για έναν κόσμο χωρίς σύνορα, χωρίς κράτη, χωρίς κυβερνήσεις και, επομένως, χωρίς φασισμό

Αναρχική ομάδα “Οι Εμπρηστές” http://losincendiadores.wordpress.com/

To κείμενο στα ισπανικά. Αναδημοσίευση απο το: http://gr.contrainfo.espiv.net/



[1] Aπό τους μεγαλύτερους φασίστες στη νεότερη ιστορία της Ισπανίας. Εθνικιστής, υπέρμαχος του κάθετου συνδικαλισμού, ιδρυτής της φασιστικής Φάλαγγας. [2] Παρακρατική-παραστρατιωτική οργάνωση που ιδρύθηκε από το «Σοσιαλιστικό» Κόμμα της Ισπανίας. Είχε μεγάλη τρομοκρατική δράση και δολοφονίες όχι μόνο μελών της ΕΤΑ αλλά και βάσκων, αριστερών, οικολόγων, ακτιβιστών και απλών ανθρώπων, στην επικράτεια του κράτους της Ισπανία και της Γαλλίας. [3] Αγωνιστής αντιφασιστικής οργάνωσης που δολοφονήθηκε το 2007 από ακροδεξιούς στη Μαδρίτη. [4] Οι εθνικοσοσιαλιστές της ιστορίας. Το ίδιο μικρονοϊκοί με τους δικούς μας αλλά κάπως πιο οργανωμένοι μέσα στη μιζέρια τους. [5] Εθνικιστές, η light και πιο λαϊκιστική εκδοχή των παραπάνω, αν και όλα αυτά τα φρανκικά αποβράσματα κατά βάθος είναι «τα ίδια σκατά».

8/11/11

ΒΥΡΩΝ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ: Χ

(από τη συλλογή «εκ περάτων»)


Λόγια εκ περάτων συνταχτήκαν
για τον Αγώνιο που πεθαίνει
φτεροκοπούν απάνω κάτω στο τρεμάμενο το εσπέρας
θέλουν να τον σηκώσουν στα φτερά τους ένα γύρο να τον παν
Λυκαβηττός Πευκάκια Στρέφη Τουρκοβούνια
μα αυτός πεθαίνει απών
Λυκαβηττός Πευκάκια Στρέφη Τουρκοβούνια- εδώ παίζαμε άλλοτε
εδώ ζήσαμε
μέρες της παιδικής αγριότητας
Εδώ...άλλοτε... Όμως το εδώ με εντός του το άλλοτε δεν είναι
πια εδώ
και το άλλοτε με εντός του το εδώ δεν είναι πιά άλλοτε
...παιχνίδια βάρβαρα θανάσιμα «φρούρια» με κοτρώνες στις αλάνες «συμμορίες» πετροπόλεμοι ή ξεθάβοντας χειροβομβίδες
σκουριασμένες στα δασάκια
μέρες της παιδικής αγριότητας- αργότερα
μπήκαμε στο παιχνίδι των μεγάλων σε άχαρη εποχή
άρχιζε να τσακίζει η Επανάσταση να φτιασιδώνεται ν΄ αλλάζει
εύκολα ονόματα
λέγανε τώρα «θύματα» τους μάρτυρες
και των πληγών το χάος «ειρήνη»
στο ιδανικό υπεισέρχονταν το τερατώδες υπαρκτό
και μόνο που και που καμιά προκήρυξη διαμαρτυρίες ημιπαράνομα
έντυπα έρανοι για τους εξόριστους ψιλοπράγματα
και σε ώρες αθυμίας πειραζόμασταν πόσα χρονάκια φυλακή μπορούν να μας κοστίσουν όλα αυτά
και τότε αυτός σηκώθηκε « λοιπόν, μονάχα αυτό; Δεν παίζουμε τη ζωή μας;»
κι οι άλλοι γύρισαν αλλού το πρόσωπο
κι απόμεινε χλωμός και διάφανος έξαλλος μες στον ίδιο του τον
τρόμο
τρεκλίζοντας και σάμπως να πνιγόταν
γιατί ένιωσε ότι φριχτή η βλαστήμια που ξεστόμισε
ότι πατούσε πάνω σε άλλων ζωές και πεπρωμένα
και πως κανένας πια μπαγκιέρης δεν υπήρχε να δεχτεί τη ζωή του
και τότε ήταν που ζήτησε να γίνει η Κρίση επιτέλους να τελειώνουμε
αλλά κανείς δεν του αναγνώριζε το έγκλημα

...κι αυτή τόσο όμορφη τόσο άδικα όμορφη
τα μάτια μου να σέρνει μες στον κουρνιαχτό των δρόμων
κι ατέλειωτες αγρύπνιες κι η σκιά μου πέρα δώθε σαν εκκρεμές
πίσω από τα παράθυρα
χτυπώ την πόρτα μου...κανείς δεν είμαι
απών ματαιωμένος και απών
άδειος- κερί μολύβι και χαρτί
λιώνει και το μολύβι σαν κερί και το χαρτί αποσαθρώνεται το
κατατρώνε οξειδώσεις σχιζομύκητες ανόβια
κι αναρωτιέμαι ήταν ανάγκη έτσι να ειπωθεί η ζωή μας
λέξεις και συλλαβές αλληλοσπαραγμένες
στίχοι με κατακλείδες που ηχούν σαν λαιμητόμοι

...παιχνίδια βάρβαρα θανάσιμα στον κουρνιαχτό του κόσμου
κι η σκιά μου πέρα δώθε σαν εκκρεμές πίσω από τα παράθυρα
χτυπώ την πόρτα μου...κανείς δεν είμαι
τίποτε δε σημαίνω τίποτε δεν έχω νόημα
και δεν τελειώνει αυτό και δεν τελειώνει
κωπηλατώ για τα παλιά κι είναι η φωνή μου τρύπια
μπαίνουν νερά τ΄ αδειάζω μπαίνουν ξανά
σώσον με, Σκότος, φύλαξον του βίου μου τα κρύφια
και κάνε να τελειώσει τούτος ο βραχνάς
ξανάρχεται και φεύγει και ξανάρχεται- εδώ ζήσαμε...τι λόγος...
το «ζήσαμε» ματαιώνει το «εδώ» και το «εδώ» το «ζήσαμε»
κανείς δεν είμαι πουθενά δεν είμαι
ήταν ανάγκη έτσι να ειπωθεί η ζωή μας
ξανάρχεται και φεύγει και ξανάρχεται
και δεν τελειώνει αυτό και δεν τελειώνει
δεν έχει νόημα το να τελειώσει
τέλος είναι το ματαιωμένο τέλος

καθένας μας πεθαίνει απών

1/11/11

[Μια εικόνα σαράντα λέξεις]

.
Φοβάμαι τη σημαία σας, πατέρες,
τα εμβλήματα στη φονική σας χλαίνη,
κομήτες, μισοφέγγαρα κι αστέρες·
το φθόνο σας που απόκοσμα βαθαίνει
και πυρπολεί τους άναρχους αιθέρες,
το  χέρι σας στο σχήμα του πολέμου
κι ό,τι σκιρτά στην ιαχή «λαέ μου»
.

Μια εικόνα σαράντα λέξεις
ή όταν η ζωή (στη Λάρισα)
αντιγράφει την ποίηση (του Καψάλη)
-και τούμπαλιν..! 

.

22/10/11

Πειραματόζωα του Στρατού

«Όσα περισσότερα σας κάνουμε, 
τόσο λιγότερο φαίνεται να πιστεύετε
ότι μπορούμε να σας τα κάνουμε»
 
Joseph Mengele, Ναζί άγγελος του θανάτου και ιατρικός πειραματιστής


Η Εξουσιομανία δεν αναγνωρίζει ούτε ιδεολογίες ούτε δεοντολογίες, αντιθέτως: κρύβεται πίσω από αυτές στο όνομα της όποιας "αποτελεσματικότητας". Όταν οι μάσκες ενίοτε πέφτουν, τότε μόνο αντιλαμβανόμαστε τις φρίκες που η εξουσία μπορεί να παράγει. Και όπως και να το κάνουμε, ο Στρατός είναι η απόλυτη εξουσία. Και τόσο ο στρατιώτης όσο και ο αιχμάλωτος μπορούν να γίνουν τα απόλυτα αντικείμενα σαδισμού, τα τέλεια πειραματόζωα.

Ένα βίντεο για την τέχνη, ρε γαμώ το:



...και τρεις αλτρουϊστικές ιστορίες 

σε χακί φόντο, για την επιστήμη και την ιατρική:


Στρατιώτες-πειραματόζωα σε πυρηνικές δοκιμές:

Η γαλλική κυβέρνηση δεσμεύθηκε πέρυσι να αποζημιώσει τα θύματα των πυρηνικών δοκιμών στην Αλγερία, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν ανάμεσα στο 1960 και το 1966, αναγνωρίζοντας ότι υπάρχει σχέση ανάμεσα στις δοκιμές και τις ασθένειες από τις οποίες προσβλήθηκαν βετεράνοι, όπως ο καρκίνος.Ένας από τους στόχους ήταν "να μελετηθούν οι φυσικές και οι ψυχολογικές επιπτώσεις των ατομικών όπλων στους ανθρώπους, με σκοπό να αποκτηθούν τα αναγκαία στοιχεία για τη φυσική προετοιμασία και την ψυχική εκπαίδευση του σύγχρονου μαχητή", Ορισμένοι βετεράνοι που εργάσθηκαν στα πειράματα στην Αλγερία, και σε δοκιμές που πραγματοποιήθηκαν σε αποστόλες της Γαλλικής Πολυνησίας, δήλωσαν ότι έλαβαν τη διαταγή να πέσουν κάτω και να καλύψουν τα μάτια τους, ενώ ήταν ντυμένοι μόνο με σορτς και μακό. Σύμφωνα με το δημοσίευμα του Le Parisien, περί τους 300 στρατιώτες συμμετείχαν στη δοκιμή του 1961 και περίπολοι διατάχθηκαν να επιθεωρήσουν τον τόπο της έκρηξης αμέσως μετά "για τη μελέτη της δυνατότητας εκδήλωσης επίθεσης σε μολυσμένη περιοχή"...


Τα πειραματόζωα του πολέμου:

Το καλοκαίρι του 2006, ο Λίβανος βομβαρδίζεται από τον Ισραηλινό στρατό. Οι μαρτυρίες των γιατρών στα νοσοκομεία της Βυρητού σοκάρουν: Τα πτώματα αυτή τη φορά είναι τελείως διαφορετικά από εκείνα των προηγούμενων βομβαρδισμών. Τα όπλα που χρησιμοποιήθηκαν φαίνεται πως δεν ήταν συνηθισμένα. Βόμβες διασποράς, λευκός φώσφορος… Μια ομάδα Βρετανών επιστημόνων, συνέλλεξε δείγματα από τις βομβαρδισμένες περιοχές του Λιβάνου. Είναι η πρώτη φορά που σε πεδίο βομβαρδισμού ανιχνεύεται ελαφρώς εμπλουτισμένο ουράνιο. Το ουράνιο, απεμπλουτισμένο όμως, χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1991, στον Πόλεμο του Κόλπου, και οι επιπτώσεις είναι πλέον εμφανείς. Χιλιάδες παιδιά στο Ιράκ γεννιούνται παραμορφωμένα αλλά δεν είναι τα μόνα θύματα. Χιλιάδες Αμερικανοί στρατιώτες αρχίζουν και εμφανίζουν συμπτώματα, αυτού που πλέον αποκαλείται ως «Σύνδρομο του Κόλπου». Ένας από αυτούς, ο  Τζέραρντ Μάθιου, υπηρετούσε στο Ιράκ στη διάρκεια της αμερικανικής εισβολής το 2003. Στην επιστροφή του εμφανίζει περίεργα συμπτώματα. Πείθει τελικά το Πεντάγωνο να υποβληθεί σε τεστ απεμπλουτισμένου ουρανίου. Αλλά τα αποτελέσματα εξαφανίζονται μυστηριωδώς. Ο Ασαφ Ντουρακοβιτς είναι ο πρώτος Αμερικανός επιστήμονας που συνέδεσε το σύνδρομο του Κόλπου με το απεμπλουτισμένο ουράνιο. Συνάντησε μεγάλα εμπόδια και τελικά απολύθηκε το 1997. Ο πόλεμος πάντα έδινε την ευκαιρία στις κυβερνήσεις να χρησιμοποιούν ανυποψίαστους ανθρώπους ως πειραματόζωα...



Πεθαίνουμε για Ιατρική:

Στην Tuskegee της Alabama του 1932, δεν υπήρχε πόλεμος, τουλάχιστον όχι κάποιος εμφανής πόλεμος. Υπήρχαν όμως έρωτας και σεξ και αφροδίσια και σύφιλη και επιστημονική περιέργεια και φιλοδοξίες αυτών που θέλαν να μελετήσουν τη σύφιλη και ίσως και να τη θεραπεύσουν. Αυτό που δεν υπήρχε στην Tuskegee και πουθενά αλλού στον κόσμο ήταν μια αποτελεσματική θεραπεία για τη σύφιλη. Αυτό που δεν υπήρχε ήταν προστασία του πολίτη και των μειονοτήτων. Αυτό που δεν υπήρχε ήταν ιατρική δεοντολογία. Από το 1932 γύρω στους 400 νέγρους (για την ακρίβεια 399 συφιλιδικοί και 201 υγιείς που χρησιμοποιήθηκαν ως γκρουπ ελέγχου) στρατολογήθηκαν στην μελέτη της Tuskegee για τη σύφιλη, μια μελέτη που διεξήγαν οι υπηρεσίες δημόσιας υγείας των ΗΠΑ σε συνεργασία με το ινστιτούτο της Tuskegee. Οι ¨εθελοντές¨, κυρίως άτομα με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, ουδέποτε πληροφορήθηκαν για την πραγματική φύση της μελέτης, για την νόσο από την οποία έπασχαν και για τις προθέσεις των ερευνητών. Το πείραμα συνεχίστηκε μέχρι και το 1972. Δεκάδες άνθρωποι πέθαναν ένα ανόητο και φρικτό θάνατο, δεκάδες οικογένειες μολύνθηκαν από σύφιλη. "Πρέπει να κάνουμε περισσότερα για να διασφαλίσουμε πως οι πρακτικές της ιατρικής έρευνας είναι συνετές και ηθικές και πως οι ερευνητές θα συνεργάζονται στενότερα με τις κοινότητες…¨ Όπως κάναν οι «ερευνητές» δηλαδή στις φυλακές της πολιτείας της Ινδιάνα το 1944 και σε φυλακισμένους, νοητικά υστερούντες και στρατιώτες στη Γουατεμάλα από το 1946 μέχρι το 1948. Πράγματι, εκεί εργάστηκαν στενά,-στενότερα-στενότατα με τα ερευνητικά τους υποκείμενα παρότι αυτά βρισκόντουσαν σε μαύρα σκοτάδια για το τι πραγματικά τους κάναν οι ερευνητές...
[Πειραματόζωα του έρωτα και του πολέμου]

16/10/11

No Future today

(come back tomorrow) :


Σχάση ανάστροφη
και τα έκτακτα -σαν στρατοδικεία- μέτρα
αποσαθρώνουν τον ιστό,
η κρίση διασπά το άτομο
και καταψύχει το παρόν

-Και το μέλλον;
-Στο παρελθόν αποκοιμιέται..!


Δεν είναι η πτώχευση ο εφιάλτης,
τα χείριστα έπονται:

πως θα επανασυνδεθούν
τόσες χρεοκοπημένες ψυχές,
τι κοινωνία θα ξημερώσει;


Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα:
μοιάζουν επίκαιρες οι παλιές ιδεοληψίες
επειδή συμβαδίζουν στην οπισθοδρόμηση
που οδηγούν τα μαθηματικά της κρίσης

Μοιάζουν επίκαιρες
αλλά δεν απαντούν στα ερωτηματικά
μιας αξιοπρεπούς επιβίωσης
που θέτει βασανιστικά ο πυρηνικός χειμώνας


Καννιβαλισμός ή Αλληλοβοήθεια;

Αυτό μονάχα είναι το φλέγον ζήτημα
του παλιόκαιρου που έρχεται
και φέρνει φόνους, μαζί με την ξηρασία,
για ένα ζευγάρι παπούτσια
ή μια κονσέρβα
.

13/10/11

[ Υ² ]


Όταν ξαπλώνω έχω αρρυθμίες
επειγόντως χρειάζομαι ονειροδότη
κι όχι μυελό ποσοστών
με πιάνουν πόνοι στο στήθος
όταν βήχω βοά ένας κούκος
που δεν φέρνει την Άνοιξη
παρά μόνο την ανεργία μετρά
και πάνω στην ώρα της κρίσης
χτυπάει το εκκρεμές της ιστορίας
τότε είναι που αρρωσταίνω
που παθαίνω Υστερικό Υλισμό
και διαλεκτικά παλινδρομεί
ο μυς της καρδιάς
ανάμεσα στο “τικ” της οργής
και στο “τακ” της θλίψης
.

9/10/11

Καληνύχτα Ελλάδα,

οι μαυροπρόβατοι σε (από)χαιρετούν!



Μα τι είσαι Ελλάδα; Μήπως είσαι το κράτος;
Οι θεσμοί, η εκκλησία, ο Ευαγγελάτος;
Το χώμα και οι πέτρες, απ΄ την Θράκη ως την Κρήτη;
Οι Σπαρτιάτες και τα λιόδεντρα του Κώστα του Σημίτη;
Μήπως είσαι οι δικαστές, το σύνταγμα κι οι νόμοι;
Το τζατζίκι και το μουστάκι του Κωλοκοτρώνη;

Κάνεις λάθος Ελλάδα, δεν είσαι ο Ελληνικός λαός,
μόνο πάσσαλοι στο χώμα και σάπιος ιδεαλισμός..!

Ελλάδα συγνώμη, μα δεν αλλάζω γνώμη
όσο υπάρχεις θα σε πολεμώ!
Όσο θα μας σκοτώνεις και θα αποβλακώνεις
θα σε υπονομεύω όσο μπορώ..!

Καλημερα Ελλαδα #1

.

25/9/11

Recopilaction

:..Ένα -καλοκαιρινό- μουσικό ταξίδι...
...Un viaje musical -de este verano..:
.
Long Play (Barcelona/Bilbao):  
.
[01]. Trikizio - La Gallineta (cat)
[02]. Obrint Pas - Barcelona
[03]. Los Tronchos - Warcelona
[04]. Barricada - Los Maestros
[05]. El Loco Tidiano - Muera la Muerte
[06]. Kat Onoma - Magic
[07]. Reincidentes - Vuestro Pais
[08]. Def Con Dos - Yo Tampoco
[09]. Nach - Mi Pais
[10]. EU Libre - Que no os Digan
[11]. Kop - Freedom
[12]. Patada en la Papada - Durruti
[13]. Rock Bastards - Suenyos Rotos
[14]. Bunker - La Clase Obrera
[15]. Habeas Corpus - Antes Morir que Vivir Muertos
[16]. Extremoduro - La Hoguera
[17]. Keima - Sabes que No
[18]. Pleonakis Plektos - Bucle
[19]. Hachazo - Es un Roho
[20]. Geiskafes - Pegamento
[21]. Skakeo - Nos Viene a Robar
                                                                                                    [22]. Trikizio - La Gallineta (eusk)


Ταξιδιώτη, δεν υπάρχει δρόμος,
τον δρόμο τον φτιάχνεις προχωρώντας...

Και, μερικές φορές, η μουσική συνοδεύει ένα ταξίδι
Caminante, no hay camino,
se hace camino al andar...
Y la música, a veces, acompaña a un viaje


 Maxi Single (Extra Tracks):

[23]. Amodio - Hemen Naiz
[24]. Fresh Thrash - Weed and Paranoia
[25]. The Pirates (with Lemmy) - Blue Suede Shoces
[26]. Bajo Represion - Vaya Mundo
[27]. Komando Moriles - No Sabes
[28]. El Puchero del Hortelano - Dedicate a otra Cosa
[29]. The Upsttemians - Puro Deroche
[30]. Polonia - Que Visca Polonia



.

23/9/11

Όνειρο Καθημερινής Νυκτώς:

.
Να ταξιδεύω, λέει, μ' ένα κίτρινο ποδήλατο μέσα στο τρένο,
σε μια κινητή τρενοσύραγκα και μια ερεθιστική αναμονή
Να ξυπνώ στη ζωή και με πάθος να ερωτεύομαι στον έρωτα,
ένας ερωτευμένος έρωτας και μια ταξιδιωτική αναλαμπή


Ταξίδι μέσα στο ταξίδι, όνειρο στο όνειρο
και επαναπαλλοτρίωση μιας κλεμμένης μας ζωής
.

12/9/11

[ UnCut Postale KaiTeleutaia ]

.

εΥαυτόΓραφο:
ν α   πάψω  πρέπει   ν α   μ ο υ   στέλνω   καρτποστάλ
κ α ι   ν α   θυμηθώ   α π ό   Δευτέρα   ν α   επιστρέψω
σ τ η ν   Πραγματικότητα . . .
 .

11/9/11

[ Cut Postales #7 ]

.

στις   αλυσίδες   του   d n a
καθρεφτίζονται   τ α   δεσμά   τ η ς   πόλης
και   τα   πλανώμενα   φαντάσματα   της
.

22/8/11

[ Cut Postales #4 ]

.
 .

[ Cut Postales #3 ]

.

Από εκεί όπου οι δράκοι 
εγκαταστάθηκαν στην πρωτεύουσα (της Βασκωνίας)
και η λεωφόρος για τον ουρανό 
αν και ημιτελής έχει θεμέλια και όνομα.

Μόνον έναν γνώρισα κάποτε
που την ανέβηκε ως το τέλος
και δραπέτευσε
για τις θάλασσες του Νότου

Στη μνήμη του Β.
.

20/8/11

Rock Bastards

.
Συναντήσαμε τους “Ροκ Μπάσταρδους” σχεδόν τυχαία, στις λαϊκές γιορτές και τα πανηγύρια του Σαντ Φελίου Γκιουτσόλς -μιας καταλανικής λουτρόπολης κοντά στη Χιρόνα. Μα τον Άη Φελιό, φαντάζεστε στα πανηγύρια του Άη Λιά αντί για κρασιά και κλαρίνα, μπύρες και πανκ-ροκ; Πολιτισμικό σοκ και δέος, θεσμικό και αντιθεσμικό κουβάρι, βγάλε άκρη και βράσε όριζα! Οι Μπάσταρδοι της Ροκ συμπαθέστατοι αλλά και οτιναναιστές: λίγο αλητεία, λίγο πανκ, άλλο τόσο καταλανιστές, διεθνιστές και ολίγον τι καριερίστες. Αλλά επί σκηνής η ένταση φουλ και τα γκάζια τσίτα. Καλή φάση: περάσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Και αν μη τι άλλο ανταποκρίθηκαν άμεσα και έστειλαν με μέιλ το λινκ με το ντέμο τους, το οποίο με τη σειρά μου μοιράζομαι μαζί σου αναγνώστη μου μοναδικέ! 

 
Για την ιστορία οι φιέστες κρατάνε μέρες (η διάρκεια τους διαφέρει από πόλη σε πόλη) και στο συγκεκριμένο καλοκαιρινό θέρετρο εκτός από τα λούνα παρκ, τις καντίνες και τους μικροπωλητές, είχαν στηθεί και τέσσερις διαφορετικές μουσικές σκηνές με παράλληλες συναυλίες για όλα τα γούστα και τις ηλικίες! Και όπως όπως μας εξήγησε η ντόπια φίλη μας: οι λαϊκές αυτές γιορτές είναι ένα έθιμο με παγανιστικές ρίζες και με αυτό τον τρόπο ο κόσμος αποχαιρετά το καλοκαίρι...

Κι εμείς; Λέμε “καλό χειμώνα” λοιπόν ή μήπως καλύτερα να εφεύρουμε πρώτα μια γιορτή για να εξωραΐσουμε τη μελαγχολία της επιστροφής, στο μάτι του οικο-νομικού κυκλώνα;
.

11/8/11

Jacarandas

.
Οι γλυκές τζακαράντες επιμένουν στο δικό τους
όλα τα δέντρα είναι πράσινα αλλά εκείνες όχι
Κανείς δεν τους βγάζει απ' το μυαλό
πως υπάρχουν χίλιοι τρόποι να είσαι δέντρο
χίλιοι τρόποι για να είσαι ο ίδιος
με άλλον τρόπο
Πως μπορούν να είναι πράσινες όντας γαλάζιες
να έχουν φύλλα αντί για άνθη
να έχουν αντί για φυλλωσιά μια λάμψη όλο δροσιά
να είναι ευτυχισμένες με τον τρόπο τους
και ξέχωρα από άλλους
Πολύ σίγουρες πως ορθώς πράττουν
πως μας αρέσει να είναι έτσι
πως δεν είναι αυτό λόγος για να τις αγαπάμε πιο λίγο
πως πάντα είχαμε την ανάγκη
να υπάρχει κάτι άλλο


"Δεν ανήκω ούτε στην Ισπανία ούτε στο Μεξικό,
σε καμία ομάδα, γενιά, λογοτεχνικό ρεύμα ή κάτι ανάλογο.
Αυτό δεν το έχω επιδιώξει, απλώς πιστεύω πως αυτή ήταν 
η βουλή της μοίρας μου, γιατί πάντα με θυμάμαι
να πηγαίνω από τόπο σε τόπο, αλλάζοντας χώρες,
ακόμα και περιοχές μέσα στις χώρες"

Tomάs Segovia
.

28/7/11

H ζωή είναι ταξίδι...


...αν δεν ταξιδεύεις δεν την ζεις

 
Και πρώτα απ’ όλα ταξιδεύεις
στους ανθρώπους 
.

23/7/11

Васка Попе

.

Ήταν κάποτε ένα λάθος
Τόσο αστείο τόσο μικρό
Που είδηση δε θα τό 'παιρνε κανείς

Το ίδιο δεν ήθελε τον εαυτό του
Ούτε να τον βλέπει ούτε να τον ακούει

Και τι δεν σοφίστηκε
Μπας κι αποδείξει
Πως κατά βάθος δεν υπάρχει

Σοφίστηκε τον χώρο
Για να βολέψει μέσα του τις αποδείξεις
Και τον χρόνο για να του φυλάει τις αποδείξεις
Και τον κόσμο για να του κοιτάει τις αποδείξεις

Όλα όσα σοφίστηκε
Δεν ήταν ούτε τόσο αστεία
Ούτε και τόσο μικρά
Αλλά φυσικά ήταν λάθος

Αν μπορούσε να γίνει κι αλλιώς
.
 
Μπορείς να με γραπώσεις από της λήθης το τσουλούφι
Να αγκαλιάσεις στο αδειανό πουκάμισο τη νύχτα μου
Να μου φιλήσεις την ηχώ

Μα εσύ από έρωτα τίποτα

“don’t let sleep overtake you/ the world’s awake within you.”

  Αυτός που δεν γίνεται συντρίμμια
Αυτός που παραμένει ακέραιος
Και σηκώνεται ακέραιος
Αυτός παίζει.


Κάθε άνθρωπος, και για μια φορά έστω στη ζωή του, 
υπήρξε ποιητής.

Κάτι τέτοιο συμβαίνει σε στιγμές φωτισμένες από κόκκινα ή μαύρα αστέρια, εξαιρετικές στιγμές μεγάλων συγκινήσεων, όταν τα καθημερινά λόγια και φράσεις δεν βοηθάνε τον άνθρωπο να εκφραστεί. Κάτι τέτοιες στιγμές ο άνθρωπος σφυρηλατεί μια καινούρια δική του λέξη, χτίζει μια δική του καινούρια λέξη. Κάνοντας το, ο άνθρωπος αντιδρά σαν ποιητής και είναι ποιητής εκείνες τις στιγμές. Αυτές οι όχι καθημερινές λέξεις (εγώ θα το ονόμαζα όμορφα λόγια) αποτελούν τα ποιητικά άπαντα κάθε ανθρώπου. Ποιητές (εκείνοι που η συγγραφή ποιημάτων είναι τάση ζωής) μπορούν να θεωρηθούν οι άνθρωποι που πιστεύουν πως κατά την διάρκεια της ζωής τους δημιούργησαν πολύ, πολύ περισσότερα όμορφα λόγια από τους άλλους. Είναι ανάγκη να αποδειχθεί πως συχνά δεν πρόκειται παρά για μια αυταπάτη. Την ίδια στιγμή, στην πίσω πλευρά του παλατιού, του χτισμένου με τόμους ποιημάτων, ζουν τη σύντομη ζωή τους τα όμορφα λόγια τόσων και τόσων άλλων ανθρώπων. Ζουν στον αέρα, αιωρούνται στα χείλη, αντηχούν μέσα στα μάτια. Τα αγαπάνε, τα επαναλαμβάνουν και τα θυμούνται εκείνοι που τα πρωτοάκουσαν: οι φίλοι, οι συγγενείς, οι συνάδελφοι, οι συμπολίτες. Μαζί με τους ανθρώπους αυτούς, τα όμορφα λόγια πεθαίνουν. Απέραντος ο πλούτος της ομορφιάς που χάνεται μέρα με τη μέρα, αιώνα με τον αιώνα.
ΒΑΣΚΟ ΠΟΠΑ
.

10/7/11

Keny Arkana : Marseille : L´esquisse #2

.
Αγαπάμε Μασσαλία, αγαπάμε Keny Arkana, αγαπάμε μουσική..!



Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια 
αλλά και 'μεις μήπως δεν είμαστε φτωχοί..?
Μήπως δεν είμαστε η οργή του λαού (La rage du peuple)
η λύσσα που αναπτύσσεται στους δρόμους όλου του κόσμου..? 


Στο ραπ τα λόγια συνήθως περισσεύουν, 
το ίδιο και η οργή του κόσμου..! 
Καύσωνας: μια ψηφιακή βουτιά στην οργισμένη 
μουσική θάλασσα της Μασσαλίας..! 
 .

3/7/11

[ Μαύρος Kρίνος & Kόκκινο Γαρίφαλο ]

.
Όχι απλά διαρκείας, οριστική
και αμετάκλητη η δική σου απεργία
και μας καλεί εκεί
όπου τα δάκρυα δεν προκαλούν
χημικά και ασφυξιογόνα,
ρέουν φυσικά ή ασφυκτιούν
όπως οι ζωές μας


Μαύρος κρίνος
και κόκκινο γαρίφαλο
και ένα απαλό χτύπημα
στην πόρτα της εξόδου
τα κενά της απουσίας ποτέ
δεν γέμισαν λέξεις και λιβάνια
δεν μετριέται με το χρόνο η ζωή
αλλά με το ειδικό της βάρος

Ωφέλιμο φορτίο
οι μνήμες και τα λόγια σου
αυτά είναι που δεν σβήνουν
αυτά που σε κρατούν ανάμεσα μας
ενόσω ταξιδεύεις

Επάρατος νόστος,
στα πιο γόνιμα μυαλά φυτρώνουν μανιτάρια.
Και στον ύπνο του αδίκου τον βαθύ,
που ο πολιτισμός σε καταδίκασε ερήμην,
τα όνειρα θεριεύουν και τον απειλούνε

Θα σε ονειρεύομαι που ονειρεύεσαι
και δεν θα σου ξαναγράψω,
σου κλείνω όμως από τώρα ραντεβού
για την επόμενη γενική απεργία
στην κόκκινη πλατεία

Εμείς όχι,
οι αντιλήψεις μας ωστόσο
κάποτε θα συναντηθούνε
.