ΦανΖñν

FanZine:

Η λέξη «fanzine» προέρχεται από την σύνθεση των λέξεων «fan» ( = οπαδός) και «zine» (κατάληξη του magazine = περιοδικό). Τα πρώτα φανζίν φέρεται να ξεπήδησαν μέσα από τα κινήματα του ’68, κυρίως σαν αυτόνομα και αυτοσχέδια μουσικά έντυπα που καταπιάνονται και με πολιτικο-κοινωνικά ζητήματα.

Παρ’ όλες τις διαφορές τους τα περισσότερα φανζίν βασίστηκαν στη τεχνική του κολάζ και στη φωτοτυπία. Προώθησαν την αυτοέκφραση και την εναλλακτική κουλτούρα. Στηρίχτηκαν στην ανταλλαγή και δημιούργησαν αυτόνομα δίκτυα - χέρι με χέρι - διανομής, κυρίως μέσω σχέσεων και αλληλογραφίας, στεκιών και καταλήψεων. Άνθισαν μαζικά τη δεκαετία του ’80 και ειδικά η αναρχοπάνκ εκδοχή τους αποτέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι του κινήματος.

Τόσο όμως η ανέλιξη του εναλλακτισμού σε εμπορεύσιμη κουλτούρα όσο και η γενικευμένη αποπολιτικοποίηση μαζί με τις «νέες» τεχνολογίες (υπολογιστές και ίντερνετ) συμπαρέσυραν και τα φανζίν στην παρακμή τους. Έτσι κι αλλιώς ήταν και είναι μεμονωμένες και ως επί τω πλείστον ατομικές ή και παρεϊστικες πρωτοβουλίες, που ποτέ δεν συνδέθηκαν οργανικά μεταξύ τους.

Ήταν και - εξακολουθούν να - Είναι όμως, γιατί σε πείσμα των καιρών υπάρχει κόσμος που επιμένει ακόμα να εκδίδει, σαν μέσο αυτοέκφρασης, το φανζίν του...


ΦανΖñν:

Μία μορφή έντυπης εξέλιξης μέσω της ασυνέχειας και της ρήξης. Φανζñν «σε ελεύθερη μετάφραση» θέλει να πει: οπαδός του να ζεις. Ή ακόμα καλύτερα: ΦΑΝατικώς, ΦΑΝταστικώς, ΦΑΝερώς, ΦΑΝ... όχι μόνο γράφειν αλλά και ...ΖΗΝ.

Το ΦανΖñν λοιπόν είναι ένα πειραματικό στιχουργικό λεύκωμα που συγκεντρώνει ατομικές δημιουργίες διαφορετικών εποχών, εμπειριών και εμπνεύσεων. Μια συλλογή λέξεων και εικόνων που συνειδητά εμμένει να ακροβατεί ανάμεσα στο «πολιτικό» και το «προσωπικό» και να επιμένει στην διαφορετικότητα ύφους. Φλερτάρει με την ποίηση αναζητώντας ιδανικούς τόπους για συναντήσεις, επιδιώκοντας τη σύνθεση Δημιουργίας και Καθημερινής Ζωής.

Όσο και αν πρόκειται για ατομική πρωτοβουλία δεν παύει να είναι και προϊόν συντροφικών εμπειριών και σχέσεων. Αναγκάστηκε να πληρώσει για να τυπωθεί αλλά δεν ζητάει πληρωμή για να αποκτηθεί. Όχι μόνο γιατί θεωρεί ανεκτίμητη την δημιουργία αλλά και γιατί εχθρεύεται την αναπαραγωγή εμπορευματικών – θεαματικών σχέσεων και λογικών. Διανέμεται χέρι με χέρι και θέλει να κινείται ελεύθερο σε απελευθερωτικούς χώρους, στέκια και καταλήψεις.

Σε μαύρο φόντο και με γράμματα λευκά τα αποδημητικά πουλιά φέρνουν στίχους - άλλοτε κοντινών και άλλοτε πιο μακρινών - της ζωής συντρόφων. Δημοσιεύονται κατά παράβαση του όποιου αστικού κώδικα δεοντολογίας, διακριτικά και με περίσσιο σεβασμό ωστόσο. Σχέσεις τα έφεραν και σχέσεις τα παίρνουν μαζί τους στον έξω κόσμο. Και το ταξίδι συνεχίζεται... Άλλωστε «...εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά...», Ποιητές όχι, αυτό δεν είναι...

συνεχίζεται...