Αν εσύ με ξεχάσεις

.

Θέλω να ξέρεις
ένα πράγμα.

Εσύ ξέρεις πώς είναι αυτό:
αν κοιτάξω
το κρυστάλλινο φεγγάρι, το κόκκινο κλαδί
του αργού φθινοπώρου στο παράθυρό μου
αν χτυπήσω
μαζί με τη φωτιά              
την ανεπαίσθητη στάχτη
ή το ρυτιδωμένο σώμα του προσανάμματος
όλα με πηγαίνουν σε σένα
σαν όλα όσα υπάρχουν
αρώματα, φως, μέταλλα,
να ήταν μικρές βάρκες που έπλεαν
προς τα νησιά σου που με περιμένουν.

Τώρα λοιπόν,
αν σιγά- σιγά σταματήσεις να με θέλεις
θα σταματήσω να σε θέλω σιγά-σιγά.

Αν ξαφνικά
με ξεχάσεις
μην με ψάξεις,
γιατί ήδη θα σε έχω ξεχάσει.

Αν θεωρήσεις χαλαρό και τρελό
τον άνεμο στις σημαίες
που περνά από τη ζωή μου
και αποφασίσεις
να με αφήσεις στην άκρη
της καρδιάς στην οποία έχω ρίζες
σκέψου
ότι εκείνη την ημέρα,
εκείνη την ώρα
θα σηκώσω τα χέρια
και θα φύγουν οι ρίζες μου
Να ψάξουν άλλη γη.

Αλλά
αν κάθε μέρα,
κάθε ώρα
νιώθεις ότι είσαι προορισμένη για μένα
Με ανεπαίσθητη γλυκύτητα.
Αν κάθε μέρα σκαρφαλώνει
ένα λουλούδι στα χείλη σου για να με ψάξει,
αχ, αγάπη μου, δικιά μου
μέσα μου εκείνη η φωτιά επαναλαμβάνεται
μέσα μου τίποτα δεν σβήνεται ούτε ξεχνιέται,
η αγάπη μου τρέφεται από την αγάπη σου, αγαπημένη,
και όσο ζεις θα είναι στα χέρια σου
χωρίς να φύγει από τα δικά μου.

Pablo Neruda, Si tú me olvidas.

(μετάφραση: δ.)

.