Manuel Vasquez Montalban

.

" Ό,τι και να γίνει, όσο κι αν κρατήσει, να με θυμάστε πάντα

ως κάποιον που σας πόθησε μέσα απ' το αυτιστικό προστατευτικό φρούριό του,
μέσα απ' την γνωστή σε όλους δυσκολία του να πεις με φυσικότητα: εγώ σ' αγαπώ "

ελεύθερη μετάφραση απ' το μυθιστόρημα "Erec y Enide"

Αυτή η φωτογραφία, με αυτόν τον στίχο κοσμεί πλέον μια γωνιά του ολοκαίνουργιου μοντέρνου Ραβάλ, λίγα μέτρα απ' την πλάκα του Noi de Sucre!

[ H ]
.

Εκδρομικές απορίες, σε δεύτερο χρόνο...

Ο Σαντάνσκι, (αριστερός αντάρτης της εποχής του, στέλεχος του VMRO και απο τους πρωταγωνιστες της εξέγερσης του Ίλιντεν για την ανεξαρτησία της Μακεδονίας) έδωσε το όνομα του στην πόλη ή εξαιτίας της πόλης ονομάστηκε έτσι ο αντάρτης;

Είναι το Σαντάνσκι μια ιστορική γραφική λουτρόπολη όπως την παρουσιάζουν τα φυλλάδια της Βουλγάρικης πρεσβείας και των ταξιδιωτικών γραφείων;

Αφού έτσι και αλλιώς τα ίδια νερά διασχίζουν τα σύνορα γιατί αλλάζουν όνομα στο τελωνείο τα ποτάμια; Αξιός ή Βαρδάρης;

Καθαρή Δευτέρα και ένα καρεδάκι εκδρομέων αποφασίζουμε να αφήσουμε πίσω μας τα πατροπαράδοτα και να πάρουμε μια μικρή γεύση από τη γειτονική Βουλγαρία. Έτσι φλασαριστά, χωρίς προετοιμασία, απο καθαρή περιέργεια και με μια ψευδαίσθηση περιπέτειας ανάμεσα στις λιγοστές προμήθειες μας.

'Ομως αυτό που τελικά εγώ πήρα επιστρέφοντας ήταν μια ιδέα του ελληνικού εθνικισμού εκτός των συνόρων. Γιατί το Σαντάνσκι για τους Ελλαδίτες (και κυρίως αυτούς του βορρά) φαίνεται να είναι απλά ένας αποικιοκρατικός παράδεισος καταναλωτισμού, τζόγου και πορνείας...

Λίγες ώρες στο κέντρο της πόλης και παντού συναντά κανείς Έλληνες και μάλιστα με ύφος "σας αγοράζω όλους". Τα ελληνικά μοιάζει να είναι η δεύτερη γλώσσα της περιοχής και ευτυχώς που οι ταμπέλες επιμένουν βουλγάρικα, γιατί ευκολα ...αποπροσανατολίζεσαι!. Στα εμπορικά οι "πατριώτες" παζαρεύουν σα λιγούρια επώνυμα είδη στη μισή τιμή, ενώ μας προκαλούν εντύπωση και τα τόσα πολλά "καζίνο" σε μια μικρή πόλη της επαρχίας. Μια μόνο υποψία πορνείας και αυτή τραβηγμένη αλλά είναι πολλές οι ιστορίες που ακούγονται όπως και τα μπαρ με τα φιμέ τζάμια για να είναι όλες ψεύτικες...

Λίγη τσίπα να 'χεις πάνω σου και δεν είναι δύσκολο να ντραπείς που θεωρείσαι έλληνας και να θέλεις να διαχωριστείς (και να νιώθεις άβολα που δεν μπορείς να το κάνεις εντελώς ορατό αυτό) από το μπούγιο των περαστικών εισβολέων της κατανάλωσης..Σε μια όμορφη ομολογουμένως πόλη που έχει την ατυχία να συνορεύει με την ελλάδα και που όχι μόνο προσαρμόζεται αλλά επιδιώκει να εκμεταλλευτεί και τουριστικά αυτή της την γκαντεμιά.

Παρόλες της αντιφάσεις της γούσταρα πολύ αυτή την εκδρομή. Καταρχήν γιατί ευχαριστήθηκα την παρέα, την διαδρομή, το ταξίδι και τους προβληματισμούς του. Αλλά ομολογώ ότι φχαριστήθηκα και το "αγενές" ως και "εχθρικό" βλέμμα της σερβιτόρας στο μαγαζί που φάγαμε: μπορεί να πέφτω και έξω αλλά ο τρόπος της έμοιαζε να λέει "ουφ, κωλοέλληνες"...

Κρίση - Κροίσοι 1-0

Οικονομική κρίση; Δεν είναι δα και κάτι καινούριο!

Πότε δηλαδή τα οικονομικά φτωχών και προλετάριων γνώρισαν άνθιση;

Εντάξει, τώρα τα πράγματα είναι πιο σοβαρά και η κρίση εδώ και πέντε μήνες εξαπλώνεται διεθνώς. Πότε όμως στην παγκόσμια καπιταλιστική ιστορία η αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου ήταν δίκαιη και οι όποιες κοινωνικές υπηρεσίες λειτουργούσαν για το κοινό συμφέρον; Μήπως ανέκαθεν η Οικονομία δεν ήταν δομιμημένη ταξικά και η πολιτική της διαχείριση κρατικά κατοχυρωμένη;

Το πλαστικό χρήμα, οι μετοχές και τα ομόλογα, τα δάνεια, οι επιταγές κοκ, το σύγχρονο σύστημα εκμετάλλευσης και κερδοσκοπίας (επονομαζόμενο και «χρηματοπιστωτικό») εξάντλησε τα όρια του και κατέρρευσε σαν αλβανική πυραμίδα της εποχής Μπερίσα.

Και ενώ λοιπόν το «κακό» ξεκινάει από την απληστία του τραπεζιτικού συστήματος, οι τράπεζες είναι αυτές που ενισχύονται οικονομικά βάσει κρατικών επιλογών και αποφάσεων. 30 δισεκατομμύρια ευρώ όχι στους πληγέντες χρεών και κατασχέσεων αλλά στους δήμιους της χρηματοπιστωτικής τυραννίας. Δεν είναι τυχαίο ότι όλο και πιο συχνά αλλά και με περισσότερο μένος διαδηλωτές επιτείθονται σε τράπεζες καταδεικνύοντας τες ως #1 υπεύθυνο της κρίσης.

Από την άλλη εξουσία και αφεντικά δρομολογούν σαν διέξοδο αντεργατικές πολιτικές, μέτρα λιτότητας, νέους φόρους και νέες περικοπές και απολύσεις. Επωφελούνται των περιστάσεων για να περάσουν μέτρα που ήδη είχαν στα σκαριά, γιατί όπως είναι αναμενόμενο στόχος δεν είναι η «ενίσχυση του κόσμου της εργασίας» αλλά η διασφάλιση της αισχροκέρδειας και της ταξικής εκμετάλλευσης.

Χαρακτηριστικό της ελληνικής πραγματικότητας (και όχι μόνο) είναι πως τα έσοδα κάποιων λίγων και πολύ συγκεκριμένων από υπεξαιρέσεις και προμήθειες (βλ. υποθέσεις ομολόγων, siemens, Βατοπέδι κλπ) θα αρκούσαν για να καλύψουν τις στοιχειώδης κοινωνικές ανάγκες όλου του πληθυσμού.

Η κρίση είναι πρώτα απ’ όλα Πολιτική.

Έχει να κάνει με την χρεοκοπία ενός ολόκληρου συστήματος εκμετάλλευσης και με την ένδεια ενός κόσμου παραγωγής ψευδαισθήσεων επιτυχίας.

.