για τα μαυρΑκόρντα

.
.
Ας υποθέσουμε ότι είμαστε καλεσμένοι σε μια γιορτινή συνεστίαση, σε κάποια γενέθλια ας πούμε. Και φτάνοντας στον τόπο του γλεντιού, κόσμος και κακό, διαπιστώνουμε ότι υπάρχει είσοδος στο πάρτυ και ότι πρέπει να πληρώνουμε το ποτό και το γλυκό με το κομμάτι..! Αιφνιδιασμός..! Η διάθεση αλλάζει και η συμμετοχή εξαρτάται από την τσέπη, ξενέρωμα κανονικό..!

Θα στήναμε κάτι τέτοιο στην προσωπική μας γιορτή, ακόμα και αν υποθέσουμε ότι είχαμε πολλά έξοδα γιατί π.χ. νοικιάσαμε έναν χώρο και ένα δυνατό ηχοσύστημα; Θα έμοιαζε με γιορτή μια τέτοια φάση ή με αυτοσχέδιο κλαμπάκι; Και ο κόσμος μας; Με τι θα έμοιαζε: με καλεσμένους ή πελάτες;

Για εμάς κάθε συναυλία θέλει -και οφείλει να- είναι μια μεγάλη γιορτή, μια αφορμή για συνεύρεση και επικοινωνία. Και ακόμα περισσότερο, για έναν κόσμο που αντιμάχεται το Κατεστημένο, η συναυλία και η επικοινωνία που αυτή πρεσβεύει δεν μπορούν να γίνονται με την κατεστημένη λογική. Δεν μπορούν να μεσολαβούνται από εμπορευματικούς και θεαματικούς όρους. Τα συγκροτήματα είναι οργανικό μέρος της εκδήλωσης και όχι "κραχτες" ή "καλεσμένοι". Συναποφασίζουν το περιεχόμενο της μουσικής βραδιάς και μοιράζονται το βάρος του στησίματος της, σε όλο το φάσμα των πρακτικών και των οικονομικών ζητημάτων.

Και σαν συνδιοργανωτές, μουσικά σχήματα και συλλογικότητες, συμβάλλουμε στην κατάληψη και επαναοικειοποίηση δημόσιων χώρων. Και από κοινού μπλοκάρουμε τη λογική του εμπορεύματος και απελευθερώνουμε την είσοδο έτσι ώστε η πρόσβαση να είναι ανοιχτή, χωρίς εισιτήριο, για τον καθένα. Επιλέγουμε να μην στήνουμε κάποια καντίνα ή μπαρ όχι μόνο γιατί αρνούμαστε όλων των ειδών τις αγοροπωλησίες αλλά και για να αναπτυχθεί η γιορτινή-κοινοτική λογική του ρεφενέ και του κεράσματος. Προσπαθούμε να διαμορφώνουμε τον χώρο έτσι ώστε να συμβάλει στην προώθηση του μηνύματος της εκδήλωσης αλλά και στην άμεση επαφή και επικοινωνία μεταξύ των παρευρισκομένων: οι εξέδρες και τα φωτορυθμικά, οι καλλιτεχνίζουσες συμπεριφορές και τα σταριλίκια, η κατανάλωση και οι διαχωρισμοί, δεν αφορούν τις ελεύθερες συναναστροφές αλλά τον κατεστημένο κόσμο του θεάματος.

Τι και αν ζούμε σε έναν κόσμο σκληρής εκμετάλλευσης και εμπορευματοποίησης, σε έναν κόσμο όπου το χρήμα είναι θεός και εισβάλλει στις ανθρώπινες συνειδήσεις; Σαν άθεοι όμως και σαν υλιστές βλέπουμε το χρήμα σαν ένα ακόμα μέσο αλλοτρίωσης. Και το όποιο κόστος μιας εκδήλωσης-συναυλίας το αντιλαμβανόμαστε σαν τα έξοδα μιας γιορτής όπου καλεσμένοι είναι οι άνθρωποι που έρχονται για να συμμετάσχουν.

Και αν τα έξοδα της μάζωξης υπερβαίνουν τη δύναμη του συλλογικού δίνεται και η δυνατότητα στον καθένα για ελεύθερη οικονομική συνεισφορά. Η απουσία σπόνσορα και χορηγού είναι επιλογή και η όποια επιτυχία ή μη δεν προσδιορίζεται από την μαζικότητα αλλά από την ποιότητα και την συμμετοχικότητα όλων μας. Σε όλα τα επίπεδα, όχι μόνο στο οικονομικό.

Αυτό είναι και το μεγάλο ζητούμενο: η δημιουργία ιδανικών τόπων για συναντήσεις!
.
.