.
.
. "κάποιος του είχε πει κάποτε, όταν ήταν πιο νέος και η πόλη ήταν διαφορετική, πως δεν γίνεται να επιλέξεις τον τόπο όπου θα γεννηθείς ούτε καν τον τόπο όπου θα πεθάνεις. Ειδικά ετούτη η πόλη δεν σ' αφήνει να διαλέξεις τίποτα, ούτε τον τόπο ούτε τον τρόπο. Μπορείς μόνο να υποταχτείς στη δική της μοίρα. Δεν μπορείς να πεις στο ένα ναι και στο άλλο όχι. Ή όλα ή τίποτα. Την παίρνεις ή την αφήνεις. Ή τη δέχεσαι ή κρύβεσαι κάτω από το κρεβάτι σου για να μη σε δαγκώσει. Και στο μεταξύ, είναι αδύνατο να μην εκπλήσσεσαι συνέχεια, παρόλο που γνωρίζεις κάθε γωνιά, κάθε σοκάκι της. Μολονότι ξέρεις πια όλες τις τρέλες που μπορεί να φανταστεί ετούτη η πόλη, πάντα θα υπάρχει μια καινούρια μακάβρια ιδέα" ...
Διαβάζοντας τις σκέψεις του Έκτορ Μπαλασκοαράν Σάυν, όπως τις (κατ)έγραψε ο Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ στα "ερωτευμένα φαντάσματα", δεν γίνεται να μην αναρωτηθείς αν αναφέρεται στην Αθήνα ή όχι. Οι ομοιότητες είναι εκπληκτικές και ας γνωρίζεις ότι πρόκειται για το Μέχικο Σίτυ. Ειδικά διαβάζοντας τες στον τόπο διακοπών σου δεν γίνεται να μην αναρωτηθείς για το που επιστρέφεις.
Πέτυχα δυο αναχωρητές στο πλοίο να συζητούν φιλάρεσκα για την επιλογή της εγκατάλειψης μιας Αθήνας που δεν αντέχεται άλλο. Τους ειρωνεύτηκα σιωπηλά καθώς κουβαλούσαν μαζί τους την Αθήνα, πεπεισμένος ταυτόχρονα πως και οι ντόπιοι θα θεωρούν δικαίως ότι οι μέτοικοι δεν αντέχονται άλλο. Όπως δεν αντέχεται και άλλη Αθήνα στο νησί. Ωστόσο, αυτό που δεν υποψιαζόμουν ήταν ότι σε στοιχειώνει αυτή η πόλη, ότι θες δε θες την κουβαλάς μέσα σου σαν κατάρα. Παρά τα μέτρα ασφαλείας που είχα πάρει ενάντια της δεν φανταζόμουν ότι θα επηρέαζε και 'μένα τελικά.
Και δεν είναι η συνήθεια και η ρουτίνα που σαν φαντάσματα καραδοκούν για να μαγαρίσουν και το καλοκαιρινό σου τοπίο. Ούτε καν η πίεση και τα νεύρα απ' τα οποία υποτίθεται πως ζητάς να ξεφύγεις, αυτά είναι το λιγότερο. Η κατάρα της πρωτεύουσας είναι οι σχέσεις εκμετάλλευσης και εξουσίας, αυτές είναι που σε στοιχειώνουν τελικά και αμετάκλητα.
.
. "κάποιος του είχε πει κάποτε, όταν ήταν πιο νέος και η πόλη ήταν διαφορετική, πως δεν γίνεται να επιλέξεις τον τόπο όπου θα γεννηθείς ούτε καν τον τόπο όπου θα πεθάνεις. Ειδικά ετούτη η πόλη δεν σ' αφήνει να διαλέξεις τίποτα, ούτε τον τόπο ούτε τον τρόπο. Μπορείς μόνο να υποταχτείς στη δική της μοίρα. Δεν μπορείς να πεις στο ένα ναι και στο άλλο όχι. Ή όλα ή τίποτα. Την παίρνεις ή την αφήνεις. Ή τη δέχεσαι ή κρύβεσαι κάτω από το κρεβάτι σου για να μη σε δαγκώσει. Και στο μεταξύ, είναι αδύνατο να μην εκπλήσσεσαι συνέχεια, παρόλο που γνωρίζεις κάθε γωνιά, κάθε σοκάκι της. Μολονότι ξέρεις πια όλες τις τρέλες που μπορεί να φανταστεί ετούτη η πόλη, πάντα θα υπάρχει μια καινούρια μακάβρια ιδέα" ...
Διαβάζοντας τις σκέψεις του Έκτορ Μπαλασκοαράν Σάυν, όπως τις (κατ)έγραψε ο Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ στα "ερωτευμένα φαντάσματα", δεν γίνεται να μην αναρωτηθείς αν αναφέρεται στην Αθήνα ή όχι. Οι ομοιότητες είναι εκπληκτικές και ας γνωρίζεις ότι πρόκειται για το Μέχικο Σίτυ. Ειδικά διαβάζοντας τες στον τόπο διακοπών σου δεν γίνεται να μην αναρωτηθείς για το που επιστρέφεις.
Πέτυχα δυο αναχωρητές στο πλοίο να συζητούν φιλάρεσκα για την επιλογή της εγκατάλειψης μιας Αθήνας που δεν αντέχεται άλλο. Τους ειρωνεύτηκα σιωπηλά καθώς κουβαλούσαν μαζί τους την Αθήνα, πεπεισμένος ταυτόχρονα πως και οι ντόπιοι θα θεωρούν δικαίως ότι οι μέτοικοι δεν αντέχονται άλλο. Όπως δεν αντέχεται και άλλη Αθήνα στο νησί. Ωστόσο, αυτό που δεν υποψιαζόμουν ήταν ότι σε στοιχειώνει αυτή η πόλη, ότι θες δε θες την κουβαλάς μέσα σου σαν κατάρα. Παρά τα μέτρα ασφαλείας που είχα πάρει ενάντια της δεν φανταζόμουν ότι θα επηρέαζε και 'μένα τελικά.
Και δεν είναι η συνήθεια και η ρουτίνα που σαν φαντάσματα καραδοκούν για να μαγαρίσουν και το καλοκαιρινό σου τοπίο. Ούτε καν η πίεση και τα νεύρα απ' τα οποία υποτίθεται πως ζητάς να ξεφύγεις, αυτά είναι το λιγότερο. Η κατάρα της πρωτεύουσας είναι οι σχέσεις εκμετάλλευσης και εξουσίας, αυτές είναι που σε στοιχειώνουν τελικά και αμετάκλητα.
Μέχρι και την τελευταία στιγμή στη δουλειά όλα ήταν ρευστά σχετικά με την άδεια μου. Μέχρι και την τελευταία στιγμή της επιστροφής όλα ήταν ρευστά σχετικά με το εάν δουλεύω την επόμενη ή όχι. Βάσει τριετίας μια γαμωαύξηση που δικαιούμουν πέρασε από τριήμερο κοσκίνισμα μπας και αποφευχθεί (αλλά και με αυτή δεν ξεπέρασα το επίσημο όριο της φτώχειας). Και όλοι ξέρουμε τι ακολουθεί μιας ανεπιθύμητης αύξησης: περισσότερη πίεση και ακόμα πιο πολλές αγγαρείες.
Δεν είναι υπερβολή η προσωρινή εκτροπή των σκέψεων του Έκτορ: Δεν μπορείς να πεις στο ένα ναι και στο άλλο όχι. Ή όλα ή τίποτα. Την παίρνεις ή την αφήνεις. Ή τη δέχεσαι ή κρύβεσαι κάτω από το κρεβάτι σου για να μη σε δαγκώσει. Και στο μεταξύ, είναι αδύνατο να μην εκπλήσσεσαι συνέχεια, παρόλο που γνωρίζεις κάθε γωνιά του γραφείου, κάθε πελάτη. Μολονότι ξέρεις πια όλες τις τρέλες που μπορεί να φανταστεί ετούτη η δουλειά, πάντα θα υπάρχει μια καινούρια μακάβρια ιδέα...
Αλλά για κάθε καινούρια μακάβρια ιδέα δεν υπάρχει και μια καινούρια δι-εκδικητική στάση; Για κάθε καινούρια κλειδαριά δεν υπάρχει και ένα νέο αντικλείδι; Και στην τελική ας τους μείνει η κλειδαριά πεσκέσι: αρκεί να σπάσουν οι αλυσίδες..! Στο διάολο πια και Αυτοί και η οικονομική Τους κρίση..!
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου