[ Joan Margarit ]

El padre fusilado.
O, como dice el juez, ejecutado.
La madre, ahora, la miseria, el hambre,
la instancia que le escribe alguien a máquina:
Saludo al Vencedor, Segundo Año Triunfal,
Solicito a Vuecencia poder dejar mis hijos
en esta Casa de Misericordia.

El frío del mañana está en la instancia.
Hospicios y orfanatos fueron duros,
pero más dura era la intemperie.
La verdadera caridad da miedo.
Igual que la poesía: un buen poema,
por más bello que sea, será cruel.
No hay nada más. La poesía es hoy
la última casa de misericordia.

Casa de Misericordia
Οίκος της Ευσπλαχνίας

Ο πατέρας τουφεκισμένος.
Ή, όπως είπε ο δικαστής, εκτελεσμένος.
Η μητέρα, τώρα η δυστυχία, η πείνα,
Η αίτηση που κάποιος της γράφει στη γραφομηχανή:
Χαιρετίζω τον Νικητή, του Δευτέρου Θριαμβικού Χρόνου,
Αιτούμαι στην Εξοχότητά σας να μπορέσω ν'αφήσω τους γιους μου
στον Οίκο της Ευσπλαχνίας.

Το κρύο του πρωινού βρίσκεται στην αίτηση.
Τα θεραπευτήρια και τα ορφανοτροφεία ήταν σκληρά,
αλλά πιο σκληρή ήταν η κακοκαιρία.
Η πραγματική ελεημοσύνη τρομάζει.
Όπως και η ποίηση: ένα καλό ποίημα,
για να είναι πιο όμορφο, θα είναι σκληρό.
Δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο.
Η Ποίηση είναι σήμερα
ο τελευταίος οίκος της ευσπλαχνίας.



"...με κυνήγησε μια εικόνα και ένα ερώτημα: πώς αυτές οι χήρες των οποίων οι σύζυγοι είχαν 

πυροβοληθεί στον φρανκισμό, έπρεπε να επαιτούν από τους ίδιους τους εκτελεστές τους, 

μια θέση για τα παιδιά τους στα σπίτια του Ελέους κι αυτό γιατί δεν είχαν άλλη επιλογή, 

διότι έξω δεν υπήρχε τίποτα"
Joan Margarit

( Μετ: Μαριάννα Τζανάκη )


[ δανεικό -από εδω- και αγύριστο -από εκεί. ]
.