3/3/11

"Νερό & Αλάτι",

μια υπεραστική μπαλάντα 
για τους 300 μετανάστες-απεργούς πείνας

. . .
Νερό κι αλάτι, 300 βράχοι
και λίγοι κόκκοι ζάχαρης,
πριν με μετρήσει η ζυγαριά
να αργοσβήνω, πολεμώντας
. . .
Πατρίδα μου είναι η σφιχτή γροθιά μου
κι ο αγώνας για της τάξης μου τα δίκια
 . . .
Ζωή να χτίσω πάλεψα κι αυτοί με πολεμάνε
. . . 




«…Για τους δικούς σου, από την ώρα που φεύγεις μετανάστης είσαι ήδη σαν νεκρός, στρώνουν κάθε βράδυ τραπέζι κι εσύ λείπεις. Τους είπα να με κλάψουν 40 μέρες, κι αυτό ήταν. Κι εμείς αν πεθάνουμε, θα κοιμόμαστε για πάντα ήσυχοι. Όμως, αυτοί που δε μας δίνουν μια σφραγίδα δε θα κοιμούνται ήσυχοι ποτέ. Θέλω να πω και μια κουβέντα στους Έλληνες φίλους που έκανα: μπήκατε στην καρδιά μου. Ζήσαμε ευτυχισμένοι. Και σε όλους αυτούς που μας φέρθηκαν άσχημα, μας έφαγαν λεφτά: σας τα χαρίζω, σαν να μην έχει γίνει τίποτα. Αντίο σας».
Χασάν,
ένας από τους 300 εργάτες μετανάστες απεργούς πείνας

.
.

4 σχόλια:

Εράνισμας είπε...

Συγκλονιστικό!

Rosa Del Foc είπε...

...αλλά και αποκαρδιωτικό συνάμα...

Eriugena είπε...

Πραγματικά αποκαρδιωτικό! έχω να προσθέσω πως έχω θλίψη για τους συναδέλφους μου (εργατική τάξη!) που σχεδόν κάθε μέρα με απογοητεύουν με την ρατσιστική τους παράνοια...μάλλον δεν πάμε κάλά, τι μάλλον...σίγουρα, έρχονται ελλεεινές εξελίξεις απορρέουσες απο τα πειραγμένα μυαλά των ''λαικών''ανθρώπων..χαιρετώ

Rosa Del Foc είπε...

Και έχουμε πολλά ακόμα να δούμε όσο χειροτερεύουν τα πράγματα αγαπητέ Eriugena.... Όμως να, το κέρδισμα μιας μάχης σαν αυτή της απεργίας πείνας των μεταναστών δίνει μια νότα αισιοδοξίας στην όλη μαυρίλα που μας περιτριγυρίζει. Μάλλον μας λείπουν τέτοιες μάχες, όπως και κάποιες ηλιαχτίδες ελπίδας απ' τη ζωή και τη σκέψη μας. Εμένα μου έλειψαν πάντως και από το τραγούδι, συγκλονιστικό μεν αποκαρδιωτικό δε...