Killah P,

in memoriam (with angry):

 

 

Δυο λόγια για τον Παύλο Φύσσα, τη δολοφονία του από φασίστες 

και το κάλεσμα για συγκέντρωση στο Κερατσίνι 

το απόγευμα της Τετάρτης 18/9, 

στο σημείο της δολοφονίας

 

Γράφω

...για να σου πω

ότι οι Τετάρτες είναι των ποιημάτων

και

περαστική…

μισώ τους καλλιτέχνες

αλλά αγαπώ τους άντρες και

τις γυναίκες που γράφουν δυναμίτη και

φτύνω σφυρίγματα στους καλλιτέχνες

και

περαστική…

δεν χορεύουν φίδια

στους δρόμους αυτής της πόλης

και

περαστική…

η λέξη ειρήνη

ηχεί σαν χάπι από σαπούνι

Πάντοτε ήθελα να κάνω ένα

ποίημα με όμορφες λέξεις.

νωθρό, με γοητεύει νωθρό,

για παράδειγμα,

ή περίπλους, μου φαίνεται φανταστική

δρυίδης

εποποιία

λαζούρι

αλεξανδρινό

μήλο κόκκινο

και μέχρι σταλακτίτης, αν με

καθαρίσεις, θα έμενα υπέροχη.

Το κακό με το να γράφεις, είναι αυτό.

Γράφεις αυτό που γεννιέται

στα δάχτυλά σου

και αν είναι αηδία, χτύπημα, γροθιά

ή πόνος

βγαίνει έξω,

χωρίς να θέλεις,

εξαιτίας της φυσιολογικής

ανάγκης

της γραφής

Afilando nuestras vidas, σελ. 82.

(για τη μετάφραση: δ.)

Αλληλεγγύη στον ολικό αρνητή στράτευσης Δημήτρη Νιώτη

Για κάθε εκπλήρωση εντολών των ανωτέρων

κάθε φανατική πλειοδοσία μεσαίων στελεχών

κάθε προσπάθεια πειθούς ή αναγκασμού

πόσες ζωές, πόσοι νεκροί πιο πίσω;

Κι οι αποφάσεις ένδοξων τότε αρχηγών

τώρα να φαίνονται από μακριά

σαν αποτυχημένες κινήσεις του σκακιού,

τ’ άσπρα πιόνια εμείς, οι αντίπαλοι τα μαύρα

κι όλοι μαζί στρατιώτες στην αχανή σκακιέρα

για μια πατρίδα που άλλοι την αποφάσιζαν…

(Τ. Πατρίκιος, Κατοικία της Μνήμης)

.

ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΤΟΥΣ, 

ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΤΟ ΝΟΜΟ ΤΟΥΣ, ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΟΥΣ

Στις 21 Μαΐου, ο ολικός αρνητής στράτευσης Δημήτρης Νιώτης δικάζεται στο στρατοδικείο Ιωαννίνων για την άρνησή του να καταταγεί στον ελληνικό στρατό. Πρόκειται για μια ξεκάθαρη πολιτική δίωξη που έρχεται να προστεθεί με τη σειρά της στην πρόσφατη έξαρση της στρατιωτικής καταστολής, με τις εκδικητικές διώξεις, τις ολιγοήμερες «προσωρινές κρατήσεις» και την οικονομική καταστολή αρνητών στράτευσης. Στην περίπτωση αυτή, ο «κατηγορούμενος για ανυποταξία» – ένας αναρχικός που εδώ και χρόνια συμμετέχει σε κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και σε διάφορα πολιτικά/κοινωνικά εγχειρήματα αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης – έχει τοποθετηθεί δημόσια, μέσω συλλογικής δήλωσης ολικής άρνησης στράτευσης, για την πολιτική και αξιακή του αντίθεση στη θητεία, τους εθνικούς στρατούς και κάθε μηχανισμό καθυπόταξης και καταπίεσης. Το στρατοδικείο που τον δικάζει, διόλου τυχαία, έχει «φιλοξενήσει» στο παρελθόν κι άλλες δίκες αρνητών στράτευσης, με πιο χαρακτηριστική τη δίκη του Γεράσιμου Κορωναίου στις 13 Δεκέμβρη του 2011. Την ημέρα εκείνη, δεκάδες ένστολοι πραιτοριανοί επιβεβαίωσαν την πολιτικότητα και εκείνης της δίωξης με την πολυπληθή παρουσία τους στο δικαστήριο, απέναντι στη συγκέντρωση αλληλεγγύης που διεξαγόταν έξω από το στρατοδικείο…

Ο Δ. Νιώτης είναι κομμάτι ενός αγώνα που δεν αναγνωρίζει καμιά υποχρέωση προς έναν εχθρικό μηχανισμό επιβολής και αυταρχισμού. Ενός αγώνα που εναντιώνεται στην κρατική βαρβαρότητα, στους απανταχού εθνικούς μύθους, τους σωβινισμούς και τους πατριωτισμούς. Ενός αγώνα με αντιθεσμικό χαρακτήρα που αρνείται το αστικό δικαίωμα της αντίρρησης συνείδησης που προϋποθέτει την αποδοχή της ιδιότητας του πολίτη. Ενός αγώνα που προκρίνει την ελευθερία της συνείδησης και του αυτοκαθορισμού σε ατομική και συλλογική βάση, με οριζόντιο και αυτοοργανωτικό τρόπο. Ενός αγώνα μακριά από κάθε πασιφιστική ρητορεία για τον εξευγενισμό και τον εξανθρωπισμό ενός δολοφονικού μηχανισμού. Ενός αγώνα που προτάσσει τη ρήξη με τον πιο σκληρό πυρήνα του κράτους και τους πολέμους της κυριαρχίας.

Η συγκεκριμένη δίωξη αλλά και οι διώξεις πολλών ακόμη αρνητών στράτευσης την τελευταία περίοδο, δεν μπορούν να εξεταστούν έξω από τις ευρύτερες συστημικές εξελίξεις. Η δομική κρίση του καπιταλισμού σε ένα καθεστώς παγκοσμιοποίησης, οι «μεταρρυθμίσεις» των παραγωγικών μοντέλων, η αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων, η ακροδεξιά στροφή των κυβερνήσεων και ο καθεστωτικός ολοκληρωτισμός, διαμορφώνουν αντίστοιχα και το νέο επιθετικό χαρακτήρα του μιλιταρισμού και του εθνοκεντρισμού.

Εδώ και περίπου τρία χρόνια, η ελληνική κοινωνία έχει κηρυχτεί σε «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», με αποτέλεσμα το βομβαρδισμό της από πραξικοπηματικούς νόμους, οικονομική τρομοκρατία, χαράτσια, φόβο και απόγνωση. Μια συνθήκη που συνοδεύεται από αδιάκοπη αστυνομικοστρατιωτική καταστολή όσων αντιστέκονται, με συλλήψεις, ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια, δικαστική ομηρία και φυλακίσεις. Μια συνθήκη που συνοδεύεται από την κοινωνική διάχυση του μιλιταρισμού, με τελική επιδίωξη την εκπειθάρχηση και την, ενεργητική ή παθητική, συμμετοχή της κοινωνίας στις προσταγές της εξουσίας. Ο εκφασισμός αυτός της κοινωνίας έρχεται και ως αποτέλεσμα της αγαστής συνεργασίας θεσμών του κράτους (στρατός, αστυνομία, δικαιοσύνη, εκπαίδευση κ.ά.) με πολιτικούς σχηματισμούς που αντικατοπτρίζουν τις συστημικές επιλογές (ακροδεξιές κυβερνήσεις, φασιστικά κόμματα, συντηρητισμός κ.ά.). Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο μιλιταρισμός στρέφεται και αυτός σε νέες ολοκληρωτικές και φασιστικές κατευθύνσεις. Οι πρόσφατες κρίσεις στην ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων που οδήγησαν στην επικράτηση των φίλιων προσώπων της ακροδεξιάς κυβερνητικής πτέρυγας της ελληνικής βουλής το επιβεβαιώνουν…

Την εποχή, λοιπόν, που ο μιλιταρισμός χρησιμοποιείται από την εξουσία για να επιβληθεί η κοινωνική σιωπή και να διασφαλιστούν τα συμφέροντα των «από πάνω», δεν έχουμε παρά να τον ξεριζώσουμε από οπουδήποτε επιχειρεί να ριζωθεί. Την εποχή που ο στρατιωτικός μηχανισμός επιχειρεί να διαμορφώσει τους υπηκόους και τους φαντάρους που χρειάζονται οι «από πάνω», δεν έχουμε παρά να αρνηθούμε κάθε στρατιωτική θητεία. Την εποχή που πληθαίνουν οι αυτοκτονίες μέσα στα στρατόπεδα, δεν μπορούμε παρά να απεχθανόμαστε τους στρατώνες. Την εποχή που ο στρατός υποβοηθά τον κατασταλτικό πόλεμο και τη διαχείριση των «ασύμμετρων απειλών» της μετανάστευσης, δεν έχουμε παρά να αγωνιστούμε ενάντια σε σύνορα και πλαστούς διαχωρισμούς. Την εποχή που ο στρατός, σε πλήρη αρμονία και συνεργασία με τις υπόλοιπες αστυνομικές-κατασταλτικές δυνάμεις, ετοιμάζεται να βγει στους δρόμους για να καταπνίξει τις κοινωνικές εκρήξεις που παράγουν οι μνημονιακές και ολοκληρωτικές πολιτικές, δεν έχουμε παρά να στήσουμε οδοφράγματα στην επέλασή του. Την εποχή που οι πόλεμοι νομιμοποιούνται με το ιδεολόγημα της «εθνικής σωτηρίας» και την επίκληση των εθνικών γεωστρατηγικών προσόδων, δεν έχουμε παρά να λιποτακτήσουμε από τα εθνικά τους μέτωπα και να ενισχύσουμε τους ακηδεμόνευτους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Την εποχή που οι ένοπλες δυνάμεις καλούνται να πάρουν θέση απέναντι στον «οικονομικό πόλεμο» τον οποίο βιώνει η ελληνική κοινωνία –έτσι όπως τουλάχιστον ισχυρίζονται διάφοροι υπουργοί, δεν έχουμε παρά να μένουμε μακριά από τα πολεμικά μέτωπα που στήνουν οι στρατάρχες. Την εποχή που η επιστράτευση απεργών επιβάλλεται ως μέθοδος καταστολής κοινωνικών αγώνων, δεν έχουμε παρά να απαντούμε με γενικευμένη ανυποταξία στην εξουσία. Την εποχή που οι κοινωνικές αντιστάσεις τίθενται στο στόχαστρο των στρατιωτικών μελετών και των οπλοπολυβόλων, δεν έχουμε παρά να απλώσουμε την αλληλεγγύη και τις απελευθερωτικές προοπτικές. Την εποχή που η εξουσία θέλει να εγκαταστήσει μόνιμους στρατούς στις ζωές μας για να επιβάλλει το νόμο και την τάξη, δεν έχουμε παρά να τους αποβάλουμε μια και καλή από την καθημερινότητά μας!

Η αλληλεγγύη μας στο διωκόμενο σύντροφο και σε όλους τους ολικούς αρνητές στράτευσης δεν είναι μόνο μια στάση αντίθεσης προς τα έθνη, τα κράτη και τους στρατοκράτες. Είναι μια επιθετική στάση προς κάθε θεσμική και παραθεσμική μιλιταριστική έκφραση της κυριαρχίας. Η επιλογή των ολικών αρνητών να στέκονται ευπρόσωπα και επιθετικά απέναντι στο στρατό, δηλώνοντας δημόσια πως ανήκουν στους αγώνες των «από κάτω» και πως δε διαθέτουν τον εαυτό τους σε κανένα στρατηγό, σε κανέναν υπουργό, σε κανένα έθνος- κράτος και σε καμιά εξουσία, είναι μια επιλογή που διαμορφώνει και το πεδίο της αλληλεγγύης. Τη στιγμή μάλιστα που οι υπερασπιστές του συστήματος αποποιούνται καθημερινά κάθε ευθύνη για τις εγκληματικές επιλογές τους, επικαλούμενοι τους νόμους και τις εντολές που λαμβάνουν (καλυπτόμενοι πίσω από την ανωνυμία και τις κουκούλες τους), η αλληλεγγύη σε ανθρώπους που με το σώμα τους επικυρώνουν το συνειδητό τους αγώνα είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη…

  Η θεσμική σκλήρυνση που τα τελευταία χρόνια έχει επιβληθεί στον ελλαδικό χώρο προς την ανυποταξία και την άρνηση στράτευσης (χρηματικά πρόστιμα, οικονομική ομηρία, εντάλματα σύλληψης, διαρκή κι επαναλαμβανόμενα αυτόφωρα, ποινικές διώξεις, στοχοποιήσεις κ.ά.) δε μπορεί να μένει αναπάντητη. Για αυτό και είναι κρίσιμο να απλώσει η αλληλεγγύη προς κάθε έναν/μία από αυτούς/ες που βρίσκονται στο στόχαστρο των κατασταλτικών μηχανισμών. Τη στιγμή που χαράτσια, πρόστιμα, φόροι και οικονομική τρομοκρατία αποτελούν καθημερινότητα για όλη την κοινωνία, τη στιγμή που κατά διαστήματα έρχονται νέοι νόμοι να σπείρουν φτώχεια, εξαθλίωση και απόγνωση, η αλληλεγγύη μεταξύ των «από κάτω» γίνεται το βασικό επίδικο της εποχής…

Όταν η εξουσία οργανώνει τον παγερό της μονόλογο, όταν θέλει να μας κλείσει μέσα στα στρατόπεδα για να ξεχάσουμε πώς είναι το συλλογικό και το «από κοινού», όταν θέλει να μας αφανίσει με την εξατομίκευση και τον «ωχαδερφισμό» που επιβάλλει, όταν θέλει να δεχτούμε τη μιζέρια και τη μοιρολατρία ως όρους ζωής, όταν θέλει να μας ντύσει με στολές συναίνεσης, φόβου και παραλλαγής, εμείς, οι «από κάτω», οφείλουμε να ενδυναμώνουμε τις φωνές μας και να στεκόμαστε ακόμη πιο πολύ ο ένας δίπλα στην άλλη. Πέρα από λογικές διακρίσεων και διαχωρισμών, με πυξίδα την αλληλεγγύη, συγκρουόμαστε με τον πολιτισμό της εξουσίας, της πειθαρχίας, της ιεραρχίας, του ρατσισμού, του εθνικισμού, του σεξισμού. Και δημιουργούμε το δικό μας κόσμο. Τον κόσμο της ισότητας, της αυτοοργάνωσης, των αντιστάσεων και των αντιδομών. Τον κόσμο της ελευθερίας.

Η ΘΕΣΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ,
ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ

.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΟΛΙΚΟ ΑΡΝΗΤΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗ ΝΙΩΤΗ
που δικάζεται την Τρίτη 21 Μαΐου στο στρατοδικείο Ιωαννίνων για την άρνησή του να καταταγεί στον ελληνικό στρατό

.

Πρωτοβουλία για την Ολική Άρνηση Στράτευσης – Αθήνα

Ε Κ Δ Η Λ Ω Σ Ε Ι Σ :

• 16/05  Αθήνα, Πολυτεχνείο-Γκίνη, 7μμ: Παρουσίαση του βιβλίου «Πόλεις επί χάρτου» (έκδοση της Πρωτοβουλίας για την Ολική Άρνηση Στράτευσης, Αθήνα 2013) – Συζήτηση για τη στρατιωτική καταστολή και τις αντιστάσεις
• 18/05  Ιωάννινα, πλ. Μαβίλη-Μώλος, 6 μ.μ.: Γιορτή Αλληλεγγύης ενάντια στους εθνικούς μύθους και το μιλιταρισμό με συλλογική κουζίνα και με χορούς με την ομάδα παραδοσιακών χορών του Θερσίτη
• 19/05  Ιωάννινα, Κατάληψη Αντιβίωση, 7μμ: Παρουσίαση του βιβλίου «Πόλεις επί χάρτου» (έκδοση της Πρωτοβουλίας για την Ολική Άρνηση Στράτευσης, Αθήνα 2013) – Συζήτηση για τη στρατιωτική καταστολή και τις αντιστάσεις 
•  
• 21.05.2013, ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, 09:00 ΣΤΡΑΤΟΔΙΚΕΙΟ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ (απέναντι από τη δημοτική βιβλιοθήκη) 

 

"Η νοσταλγία περνάει από τρεις φάσεις...

...Η πρώτη, όπου οι αναμνήσεις είναι τόσο πρόσφατες, τόσο κοντινές, τόσο τρισδιάστατες που μπορείς να τις αποφύγεις με μερικές καλές ντρίμπλες. Με μια καλή προσποίηση τις αφήνεις πίσω να χτυπιούνται στο παρελθόν. Ύστερα έρχονται οι μέρες όπου η μνήμη σε πονάει σαν κακός πονοκέφαλος και οι σκηνές ξαναζωντανεύουν και αντηχούν σαν τύμπανα στο κέντρο του κρανίου. Τέλος, η νοσταλγία γίνεται αφελής, θλιμμένη, επώδυνα ευγενική. Επίμονη ωστόσο. Τη φέρνουν οι σταγόνες της βροχής που γλιστρούν σπασμένες στα κρύσταλλα, ο άνεμος που κουνάει τα κλαδιά των δέντρων, μια μοναχική κούνια που ταλαντεύεται στο πάρκο, όλοι οι κοινοί τόποι της μοναξιάς. Η νοσταλγία, όμως, παρ’ όλο που είναι μαλθακή, δεν είναι λιγότερο επίμονη, ούτε λιγότερο κακόηθες καρκίνωμα. […]
.

Το μοναδικό πρόβλημα ήταν πως η νοσταλγία του έπεφτε στο κενό. Δεν μπορείς να γυρίσεις σε κάτι που δεν υπάρχει. […] Δεν μπορείς να γυρίσεις σε κάτι που δεν υπάρχει, ωστόσο μπορείς να νοσταλγείς αυτό που είχες και το έχασες"

Paco Ignacio Taibo II, 

Στην ίδια πόλη υπό βροχή, μτφ. Κρίτων Ηλιόπουλος,

σελ. 141-142

----------------------------------------> Από την Δ. στον Δ, εξ-αιρετικά αφιερωμένο..!

The Day That Thatcher Dies

«θα γελάσουμε την ημέρα που η Θάτσερ θα πεθάνει

-ακόμα και αν ξέρουμε ότι δεν είναι πρέπον-

θα χορεύουμε και θα τραγουδάμε όλο το βράδυ:

ντιν-ντον η μάγισσα πέθανε,

ντιν-ντον η κακιά μάγισσα είναι νεκρή»

We will laugh the day that Thatcher dies,
Even though we know it's not right,
We will dance and sing all night.
I was blind in 1979, by '82 I had clues,
By 1986 I was mad as hell.
The teachers at school, they took us for fools,
They never taught us what to do,
But Christ we were strong, we knew all along,
We taught ourselves the right from wrong.
And the punk rock kids, and the techno kids,
No, it's not their fault.
And the hip hop boys and heavy metal girls,
No, it's not their fault.
It was love, but Tories don't know what that means,
She was Michelle Cox from the lower stream,
She wore high-heeled shoes while the rest wore flat soles.
And the playground taught her how to be cruel,
I talked politics and she called me a fool,
She wrapped her ankle chain round my left wing heart.
Ding dong, the witch is dead, which old witch?
The wicked witch.
Ding dong, the wicked witch is dead.

Hefner: «The Day That Thatcher Dies»

Liverpool's fans 

Εκτιμήσεις σχετικά με την στρατιωτική καταστολή,

με αφορμή τις πρόσφατες εκδικητικές διώξεις του Μπάμπη Ακριβόπουλου και του Νίκου Καρανίκα

 

Τον τελευταίο μήνα σημειώθηκαν δύο ιδιότυπες στρατιωτικές διώξεις στα πρόσωπα του Μπάμπη Ακριβόπουλου και του Νίκου Καρανίκα. Είναι γεγονός πως αναφορικά με τη νομική τους διάσταση, οι δύο αυτές περιπτώσεις παρουσιάζουν ομοιογένειες και ανομοιογένειες. Στη μεν περίπτωση του Ακριβόπουλου, οι στρατιωτικοί διωκτικοί μηχανισμοί ενεργοποίησαν τη δίωξή του λίγες ημέρες πριν τη λήξη του χρόνου αναστολής προηγούμενης καταδικαστικής ποινής για «ανυποταξία» (το 2011 καταδικάστηκε από το ναυτοδικείο του Πειραιά σε οκτώ μήνες φυλάκιση με διετή αναστολή). Στη δε περίπτωση του Καρανίκα, ενεργοποιήθηκε δίωξη που αφορούσε το χρονικό διάστημα «ανυποταξίας» του 1996 (!) λίγες ημέρες μετά την -τότε- αποφυλάκισή του για καταδίκη, που αφορούσε και πάλι παλαιότερή του ανυποταξία (!!). Αξιοσημείωτο σε αυτή την περίπτωση είναι πως ο Καρανίκας, για το χρονικό διάστημα του 1996, είχε και πάλι διωχθεί ποινικά (το 2000) και το στρατοδικείο που τον δίκασε τότε, τον απάλλαξε από την κατηγορία, ενώ παράλληλα την ίδια χρονιά (2000) άλλο ένα δικαστήριο αποφάσισε την μη αναγνώρισή του ως αντιρρησία συνείδησης με τον ισχυρισμό πως η φυλάκιση του Καρανίκα σε στρατιωτικές φυλακές το 1995 θεωρείται στρατιωτική θητεία (!) (η αντίρρηση συνείδησης δεν επιτρέπεται σε όσους έχουν εκπληρώσει τη θητεία τους έστω και μερικώς).

Καθεμιά από τις δύο αυτές πρόσφατες περιπτώσεις εμπεριέχει κάποιες ιδιαιτερότητες, αφού σχετίζονται με διαφορετικές ιστορικές αναφορές στη βάση της ποινικής νομοθεσίας (η φυλάκιση των ανυπότακτων ήταν κάτι πιο «σύνηθες» στον ελλαδικό χώρο λίγες δεκαετίες παλαιότερα). Ταυτόχρονα όμως εμπεριέχουν και ορισμένα πανομοιότυπα χαρακτηριστικά, μεταξύ αυτών το διαρκές «αδίκημα» της ανυποταξίας.

Πέρα όμως από τις ποινικές ιδιαιτερότητες, οι διώξεις Ακριβόπουλου και Καρανίκα, είναι σαφές πως είναι διώξεις με πολιτικό πρόσημο. Κι αυτό γιατί -και οι δύο- έχουν καταθέσει δημόσια τους πολιτικούς λόγους για τους οποίους δεν επιθυμούσαν και δεν επιθυμούν να υπηρετήσουν στρατιωτική θητεία ορίζοντας τους εαυτούς τους σε διάφορες στιγμές ως αντιρρησίες συνείδησης. Μια μικρή αναζήτηση στο διαδίκτυο αρκεί για να αντιληφθεί κανείς ποιοι είναι και ποιοι δεν είναι οι δύο πρόσφατα διωκόμενοι, πώς ορίζουν την στάση τους τόσο απέναντι στη θητεία όσο κι απέναντι στις παλαιές και νέες διώξεις τους.

Πρόκειται για μέλη του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης (όπως κι οι δυο δηλώνουν σε διάφορα κείμενά τους). Ο Καρανίκας έχει στο παρελθόν ζητήσει να υπηρετήσει εναλλακτική θητεία, ενώ ο Ακριβόπουλος δεν δέχεται κανενός τύπου εναλλακτική θητεία. Μέσα από δημόσιές τους τοποθετήσεις, τόσο ο Καρανίκας όσο κι ο Ακριβόπουλος, υπερασπίζονται τους εαυτούς τους απέναντι στις διωκτικές εμμονές αλλά και τη στάση τους απέναντι στη στρατιωτική θητεία, υπό το πρίσμα των δημοκρατικών δικαιωμάτων: θεωρούν τους εαυτούς τους «πολίτες» κι όχι «στρατιώτες» και με βάση αυτή την πολιτειακή αντίληψη αλλά και την πολιτική τους τοποθέτηση για το στρατό, διεκδικούν την παύση των διώξεών τους από τους στρατιωτικούς εισαγγελείς και εκφράζουν την αποστροφή τους από τους στρατοπεδικούς χώρους.

Είναι ξεκάθαρο πως οι διώξεις τους έχουν εκδικητικό κι εκφοβιστικό χαρακτήρα. Εκδικητικό, γιατί πώς αλλιώς να ερμηνευτεί η επιλεκτικότητα του στρατιωτικού εισαγγελέα Θεσσαλονίκης να ξεθάψει από τα συρτάρια την υπόθεση «Καρανίκα» όταν στους ίδιους φακέλους υπάρχουν όλες οι μετέπειτα απαλλακτικές και αθωωτικές αποφάσεις δικαστηρίων; Εκφοβιστικό γιατί πώς αλλιώς να ερμηνευτεί η αναθέρμανση μιας υπόθεσης του 1996 στο 2013; Περνώντας και στην πρόσφατη δίωξη του Ακριβόπουλου, είναι προφανές πως έχει κι αυτή ανάλογα χαρακτηριστικά, αφού ο στρατιωτικός εισαγγελέας Ημαθίας ενεργοποίησε μια δίωξη δύο ημέρες πριν τη λήξη της αναστολής προηγούμενης καταδίκης του από το ναυτοδικείο Πειραιά (2011) στο οποίο μάλιστα ο Ακριβόπουλος -τότε- είχε στείλει και επιστολή, όπου εξέθετε τους λόγους για τους οποίους δεν θα παραστεί, μη αναγνωρίζοντάς το.

Θα ήταν παράλειψη αν εξετάζαμε τις δύο αυτές διώξεις ξέχωρα από το κυριαρχικό περιβάλλον μέσα στο οποίο συνέβησαν. Κι αυτό γιατί όσο το σύστημα προχωράει σε ακόμη πιο ολοκληρωτικές μετατοπίσεις, τόσο κι ο στρατός μετατοπίζεται προς αυτή την κατεύθυνση με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Οι διώξεις αυτές λοιπόν συνέβησαν την ίδια στιγμή που ο ρόλος του στρατού στον ελλαδικό χώρο αποκτά νέες αιχμηρές κατευθύνσεις για να εξυπηρετήσει τη γεωστρατηγική διπλωματία, την καταστολή του «εσωτερικού εχθρού» και την τόνωση του εθνικ(ιστικ)ού φαντασιακού.

Δεν μας εκπλήσσουν καθόλου λοιπόν οι πρόσφατες δηλώσεις του ίδιου του προέδρου της δημοκρατίας σε τελετή υποδοχής της νέας ηγεσίας των «ένοπλων δυνάμεων», όπου και είπε χαρακτηριστικά: «βρισκόμαστε σε πόλεμο… χωρίς ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις σε περίοδο κρίσης, αποδυναμώνεσαι και σε διπλωματική ισχύ» σημειώνοντας μάλιστα προς τους αρχηγούς των ένοπλων σωμάτων πως …«αναλαμβάνεται τα καθήκοντά σας σε μια δύσκολη περίοδο συγκρούσεων και οικονομικού πολέμου». Λίγες ημέρες νωρίτερα, ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, στην προσπάθειά του να τονώσει το ηθικό των ενόπλων δυνάμεων μετά το γενικό συναγερμό που κηρύχτηκε στο Αιγαίο, είχε δηλώσει… «Η χώρα περνά από δημοσιονομικές συμπληγάδες, αλλά το έθνος τα έχει καταφέρει και σε δυσκολότερες συνθήκες… Δεν μας άλεσαν οι μυλόπετρες και δεν μας πτόησαν οι καταιγίδες» ζητώντας από τα σώματα του στρατού να συμβάλουν «…στη σφυρηλάτηση της εθνικής ομοψυχίας» και να στηρίξουν «… την εθνική προσπάθεια για την έξοδο της χώρας από την κρίση».

Είχαν προηγηθεί οι «κρίσεις» στην ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων με τις οποίες εκκαθαρίστηκαν όλοι οι «μη συμπαθείς» και «μη ελεγχόμενοι» (από την ακροδεξιά κυβερνητική πτέρυγα) αξιωματικοί του στρατεύματος. Τέλος, ύστερα και από σχετική νομοθετική πρόταση 84 βουλευτών της ΝΔ, διατυπώθηκαν δημόσια οι προθέσεις της ακροδεξιάς πτέρυγας των διαχειριστών του ελληνικού κράτους (και της σύμφωνης γνώμης των Ανεξ. Ελλήνων και της Χρ. Αυγής) να τεθεί ως προϋπόθεση εισαγωγής στις σχολές των Ένοπλων Δυνάμεων το «ελληνικό γένος», διαμορφώνοντας προφανώς και τους αντίστοιχους συσχετισμούς στις αναδιαρθρώσεις των ηγεσιών των Ένοπλων Δυνάμεων που γίνονταν εκείνη την εποχή. Τελικά, κατόπιν ενδοσυστημικών ανταγωνισμών, η τροπολογία αυτή αποσύρθηκε με την «υπόσχεση» εκ μέρους των 84 βουλευτών της ΝΔ πως θα επανέλθει σε νέο νομοσχέδιο κι αφού διαμορφωθούν οι όροι για πλήρη αποδοχή της.

Είναι ξεκάθαρο λοιπόν πως μέσα στην ευρύτερη συστημική μετατόπιση προς μοντέλα ολοκληρωτισμού και εθνικισμού, μετατοπίζεται και ο στρατός. Από τους πολιτικούς προϊστάμενους έως τους αρχηγούς των σωμάτων κι από τους αξιωματικούς και τους υπαξιωματικούς έως τους οπλίτες που θα αποτελέσουν περιφερειακό ή μη κομμάτι των νέων αποστολών του κρατικού αυτού μηχανισμού. Ο εθνικός ρόλος του στρατού απαιτεί γραμμικότητα τόσο σε ιδεολογικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο.

Σε αυτή την κατεύθυνση βέβαια έχει συστρατευτεί και το μεγαλύτερο μέρος της συστημικής αριστεράς. Η υπεράσπιση των εθνικών δικαίων στο Αιγαίο (δια στόματος του συμβούλου του Α. Τσίπρα Νίκου Κοτζιά), η γενική συμφωνία για την κήρυξη ΑΟΖ και την εκμετάλλευση των –υποθετικών- υδρογονανθράκων (δια στόματος Τσίπρα), τα «εθνικά θέματα με τα οποία δεν παίζουμε» (δια στόματος Τατσόπουλου) αλλά και η πλήρη αποδοχή του δόγματος-πρότυπο πως ένας «δημοκρατικός» και «λαοκρατικός» στρατός μπορεί να είναι ο υπερασπιστής του έθνους και του λαού σε δύσκολες εποχές, αποτελούν ορισμένες μόνο ενδείξεις πως η συστημική πίτα έχει και την αριστερή της πλευρά. Και πως οι ενδοσυστημικοί ανταγωνισμοί, οι ενδοσυστημικές αλληλοσυμπληρούμενες ιδιαιτερότητες δεν παύουν να επιβεβαιώνουν τον κανόνα: να παραμείνουν ακέραιες οι κρατικές δομές και λειτουργίες, να διαιωνιστούν τα εθνικά ιδεώδη, να διατηρηθούν οι εξουσιαστικές κοινωνικές σχέσεις.

Ευθυγραμμισμένα λοιπόν με τη συστημική μετατόπιση της εποχής μας, τα νέα δόγματα κοινωνικής εκπειθάρχησης και καταστολής, εθνοκεντρισμού, μηδενικής ανοχής και αντιεξέγερσης, δεν θέλουν ως σύμμαχους μονάχα τους έμμισθους «προστάτες του πολίτη» αλλά και τον ίδιο τον στρατό και κατ’ επέκταση κάθε μιλιταριστικό μηχανισμό που μπορεί να συνδράμει. Με δεδομένη αυτή τη μετατόπιση του στρατού εξετάζουμε και τη μετατόπιση των στρατοκρατών και της στρατιωτικής δικαιοσύνης (sic) σε μοντέλα μηδενικής ανοχής απέναντι στην ανυποταξία, σε μοντέλα επαναλαμβανόμενων εκδικητικών κι εκφοβιστικών διώξεων. Είμαστε μπροστά σε ευρύτερες θεσμικές αλλαγές, που επηρεάζουν φυσικά κάθε πτυχή της καθημερινότητας και της ζωής των «από κάτω» αλλά και όσων αντιστέκονται, πόσο μάλιστα αυτών που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μιλούν ή πράττουν στον αντίποδα του μιλιταρισμού.

Η θεσμική σκλήρυνση απέναντι σε όσους δεν ακολουθούν ή δεν πειθαρχούν στον μιλιταρισμό και τα εθνικά ιδεώδη, δεν ξεκίνησε στις ημέρες μας. Τα τελευταία δύο χρόνια κατοχυρώθηκαν στον ελλαδικό χώρο νομοθετήματα που βάζουν στο στόχαστρό τους την ανυποταξία και την άρνηση στράτευσης. Όπως σε κάθε άλλη περίπτωση καπιταλιστικής και κρατικής επέλασης, τα νομοθετήματα αυτά αφορούν όλη την κοινωνία, αλλά γίνονται σκληρότερα απέναντι στους συνειδητούς αρνητές των προσταγών του «εθνικού μας καλού». Οι νέοι φόροι, τα νέα χαράτσια, οι νέοι μισθοί, οι νέες περικοπές, η νέα ακρίβεια, οι νέοι αποκλεισμοί στην πρόσβαση σε υγεία-παιδεία-ασφάλιση κ.ο.κ., τα νέα απανταχού «έκτακτα μέτρα» γίνονται ακόμη πιο επιθετικά απέναντι σε όσους συνειδητά κι εμπράγματα τα αρνούνται. Θα ήταν παράδοξο να μην συμβεί το ίδιο και στον στρατό. Οι νέες αποστολές του στρατού απαιτούν περισσότερη πειθαρχία, περισσότερες ανθρώπινες θυσίες, περισσότερη εθνική πλύση εγκεφάλου. Και για όσους αρνούνται τον στρατό, για όσους αρνούνται να καταταγούν με οποιοδήποτε τρόπο, οι διώξεις, τα χρηματικά πρόστιμα, τα επαναλαμβανόμενα αυτόφωρα, οι απειλές κατασχέσεων περιουσιακών στοιχείων, οι προσωπικοί εκβιασμοί και στοχοποιήσεις, γίνονται η λόγχη και ο τρόμος της εξουσίας. Η ένταση λοιπόν της οικονομικής (πρόστιμα 6000€) και ποινικής (ποινικές διώξεις) καταστολής απέναντι στους αρνητές του στρατού είναι αποτύπωμα της εποχής που διανύουμε. Μια εποχή όπου η εξουσία απαξιώνει τις ζωές των φτωχών, των αδυνάμων, των «από κάτω», ενώ εκδικείται και τρομοκρατεί αυτούς που την αρνούνται.

Είναι στο χέρι όλων μας να ενισχύσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ μας στη βάση της κατάργησης κάθε ιεραρχικού και καταπιεστικού μηχανισμού, στη βάση της ανατροπής των εξουσιαστικών κοινωνικών σχέσεων, στη βάση της ριζικής αλλαγής του πολιτισμού που παράγει έθνη, κράτη, σύνορα, στρατούς. Είναι στο χέρι μας να τονώσουμε την αλληλεγγύη σε όσους αρνούνται τον μιλιταρισμό στην καθημερινή ζωή, τους ανυπότακτους και τους αρνητές.

Κανένας φαντάρος ποτέ και πουθενά

Πρωτοβουλία για την Ολική Άρνηση Στράτευσης

.

Θέλω να μιλάς…μέχρι το τέλος

[ δανεικό από: hrwas.wordpress.com ]

 

“Μέχρι το Τέλος” [2013] DOWNLOAD

To νέο cd με τίτλο “Μέχρι το Τέλος” είναι πλέον διαθέσιμο για ελεύθερο download. Ο δίσκος αποτελείται από 22 κομμάτια. Στην μουσική παραγωγή έχουν συμβάλλει οι: Ηθικός Αυτουργός, Κριτής, Bouklas και Bad Trip ενώ σε στίχο και ερμηνεία οι: TNT, Μόνιμος Κάτοικος, Άψινθος, Παράξενος, Mc Yinka και Dash.

Μπορείτε να κατεβάσετε ολόκληρο τον δίσκο ελεύθερα από ΕΔΩ ή σε torrent από ΕΔΩ

Η προώθηση, η αναπαραγωγή και η χρησιμοποίηση οποιουδήποτε μέρους του είναι κάτι παραπάνω από επιθυμητή. Συντροφικούς χαιρετισμούς σε όλους τους αγωνιζόμενους ανθρώπους σε κάθε γωνιά του κόσμου. O παρόν δίσκος δεν αποτελεί καμία “καλλιτεχνική” προσωπική διάσταση αλλά μία μικρή συμβολή στο ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα μέσω της υποκουλτούρας του χιπ χοπ και της ασιθητικής του δρόμου. Ο δίσκος είναι αφιερωμένος στη μνήμη του φίλου και συντρόφου Literal X.
Για να ακούσετε όλα τα κομμάτια στο youtube πατήστε εδώ: “Μέχρι το Τέλος” LP [2013] YOUTUBE LINKS

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το cd προς το παρόν δεν θα κοπεί σε αντίτυπα λόγω οικονομικών. Πιθανόν στο μέλλον.