27/12/14
16/3/14
"πραγματικά κύριοι είναι αυτοί που υπερασπίζονται πάντα χαμένες υποθέσεις" (1)
Απ' τα Βαλκάνια έως την Κριμαία για μια 'ματοβαμμένη σημαία...
Του Andrej Nikolaidis
(από το Guardian 3/3/14)
Ο Χόρχε Λούις Μπόρχες είπε κάποτε ότι "πραγματικά κύριοι είναι αυτοί που υπερασπίζονται πάντα χαμένες υποθέσεις". Αν ψάχνετε σήμερα για μια σχεδόν σίγουρα χαμένη υπόθεση θα την βρείτε στην Ουκρανία, αφού αν τελικά η κατάσταση οδηγηθεί σε πόλεμο, όποιος και να νικήσει, ο λαός θα βγει χαμένος.
Εμείς, οι πολίτες της Βοσνίας, μπορούμε να σας πούμε ένα δύο πράγματα για το τι σημαίνει να είσαι χαμένος. Ηταν Απρίλιος του 1992, στο ξεκίνημα της πολιορκίας του Σαράγιεβο. Ημουν ένας μακρυμάλλης έφηβος που φόραγε μπλου τζην και μια μπλούζα με τη διάσημη στάμπα Unknown Pleasures. Από το παράθυρο του διαμερίσματός μας στα προάστια, έβλεπα τα κανόνια τους Λαϊκού Γιουγκοσλαβικού Στρατού από το στρατόπεδο της Λουκάβιτσα να ρίχνουν στο Σαράγεβο. Ο στρατός ήταν υπό τον έλεγχο του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, πρόεδρου της Σερβίας.
Το Κρατικό Ραδιόφωνο μετάδιδε τη συνομιλία μεταξύ του Βόσνιου προέδρου Αλία Ιζετμπέγκοβιτς και του στρατηγού του Γιουγκοσλάβικου Στρατού Μίλουτιν Κούκανιατς. Ο Ιζετμπέγκοβιτς ζήταγε από το στρατό να σταματήσει το βομβαρδισμό. Ο Κούκανιατς υποστήριζε ότι ούτε μια κανονιά δεν είχε πέσει από τις θέσεις του στρατού. Θυμάμαι, λες κι ήταν χτες, το ποτήρι γάλα που είχα μπροστά μου να χοροπηδάει στο τραπέζι στο ρυθμό των κανονιών που «δεν έπεφταν» στο Σαράγιεβο.
Όταν οι κοινοί άνθρωποι βρίσκονται στη δίνη μιας γεωπολιτικής καταιγίδας – όπως συμβαίνει στους πολίτες της Ουκρανίας σήμερα, ή όπως συνέβη στην οικογένειά μου στη Βοσνία – το δίλημμα αν το ποτήρι είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο δεν έχει καμία σημασία. Πολύ σύντομα, το ποτήρι θα σπάσει.
Ο λαός στη Βοσνία ήταν τόσο αισιόδοξος τις πρώτες ημέρες, ακόμα και τους πρώτους μήνες, του πολέμου. Γείτονες έλεγαν ότι η Δύση δεν θα το επέτρεπε γιατί «είμαστε Ευρώπη». Η θεία μου έφυγε για το Βελιγράδι, αλλά αρνήθηκε να σηκώσει τα λεφτά της από την τράπεζα στο Σεράγιεβο. Όλα θα έχουν τελειώσει σε μια βδομάδα. Θα γυρίσουμε πολύ σύντομα, είπε. Ο πρόεδρος Ιζετμπέγκοβιτς, στο τηλεοπτικό του διάγγελμα στο λαό, είπε: «Κοιμηθείτε ήσυχα: Δεν θα γίνει πόλεμος».
Τελικά, ξυπνήσαμε μετά από έναν εφιάλτη που κράτησε 4 χρόνια.
Σήμερα, τα γεγονότα στην Ουκρανία είναι για μας τους Βόσνιους ένα τρομακτικό déjà vu. Οι παραλληλισμοί μεταξύ της Ουκρανίας σήμερα και της Βοσνίας το 1992 είναι προφανείς. Ο Ρωσικός στρατός έχει αναλάβει επιθετική δράση απέναντι στην Ουκρανία, όπως έκανε ο στρατός του Μιλόσεβιτς στη Βοσνία. Ο Πούτιν χαίρει μεγάλης υποστήριξης σε περιοχές της Ουκρανίας, όπως ο Μιλίσεβιτς σε σημαντικό μέρος της Βοσνίας και Εργεζοβίνης. Το Κίεβο έχει την υποστήριξη της ΕΕ και των ΗΠΑ, όπως την είχε τότε το Σαράγιεβο. Μέχρι ο Μπόνο και ο Παβαρότι είχαν τραγουδήσει για την Μις Σαράγιεβο. Όμως, όλα τα μουσικά τηλεγραφήματα υποστήριξης από τον ελεύθερο κόσμο δεν σταμάτησαν την εθνική κάθαρση στην ανατολική Βοσνία, κοντά στα σύνορα με τη Σερβία.
Πίσω από το αιματοβαμμένο παραπέτασμα του πολέμου στη Βοσνία και στα Βαλκάνια, πραγματοποιήθηκε η μετάβαση από τη γιουγκοσλαβική εκδοχή του σοσιαλισμού στον καπιταλισμό, υπό την καθοδήγηση της τρόικας της ΕΕ. Πίσω από το μπαλέτο των μαζών στις πλατείες του Κιέβου και τα γυμνάσια του Ρωσικού στρατού, υπάρχει μια ξεκάθαρη οικονομική λογική. Οι Βρυξέλλες ζήτησαν από το Κίεβο να υπογράψει μια συμφωνία ελεύθερου εμπορίου. Ηταν μια καλή συμφωνία για την ΕΕ, αλλά προφανώς όχι για την Ουκρανία. Στη συνέχεια, η Μόσχα προσφέρθηκε να βοηθήσει το Κίεβο, όχι, βέβαια, αφιλοκερδώς: 9 δις £ βοήθεια, μείωση των τιμών του φυσικού αερίου κατά 30% και μεγάλες επιχειρηματικές συμφωνίες για την Ουκρανική βιομηχανία. Μετά, ο Βίκτωρ Γιανουκόβιτς απέρριψε την Ευρωπαϊκή προσφορά της Ευρώπης. Και το φιλοευρωπαϊκό κίνημα της πλατείας Μαϊντάν ξέσπασε….
Όπως σημειώνει ο οικονομολόγος Μάικλ Ρόμπερτς, «ο Ουκρανικός λαός βρίσκεται μπροστά σ’ ένα δίλλημα χωρίς πραγματική επιλογή: είτε διαλέγει τον Ρωσικό καπιταλισμό των διαπλεκόμενων υπό τον έλεγχο της KGB είτε διαλέγει τους εξίσου διεφθαρμένους Ευρωπαϊστές «δημοκράτες».
Ο Ρόμπερτς προβλέπει ότι το εξωτερικό χρέος της Ουκρανίας θα διπλασιαστεί «καθώς θα πάρει νέα δάνεια από το ΔΝΤ και το κόστος του τωρινού χρέους θα εκτιναχτεί στο μέτρο που η χρύβνια θα υποτιμάται έναντι του δολαρίου και του ευρώ». Κάτι που εμάς εδώ στην πρώην Γιουγκοσλαβία δεν μας εκπλήσσει καθόλου. Όταν ξεκινούσε η διάλυση, το εξωτερικό χρέος της Γιουγκοσλαβίας ήταν 9,5 δις € Μετά την τόση βοήθεια που πήραμε από την τρόικα, το χρέος σήμερα ξεπερνάει τα 107 δις
Στον αγώνα τους να υπερνικήσουν τη Ρωσική κατοχή και να επιζήσουν από όλους τους Δούρειους Ιππους των θεσμών του παγκόσμιου καπιταλισμού, ελπίζω τουλάχιστον ότι ο λαός στην Ουκρανία διδάχτηκε κάτι από τον πόλεμο στη Βοσνία – ότι ο δυτικός από μηχανής θεός που θα επιλύσει την κατάσταση και θα τους οδηγήσει στη γη της επαγγελίας της ΕΕ δεν θα εμφανιστεί ποτέ.
Η Βοσνία σήμερα είναι μια φτωχή και διαιρεμένη χώρα, περισσότερο απ’ όσο ήταν το 1992. Παλιοί πολεμιστές, πεινασμένοι και άρρωστοι, συγκεντρώνονται και διαμαρτύρονται. «Οσο εμείς ματώναμε, αυτοί κλέβανε» λένε. Στο παρελθόν, ήταν έτοιμοι να πεθάνουν για τη χώρα τους και το λαμπρό μέλλον της. Κάποιοι Βόσνιοι έβλεπαν το μέλλον τους κάτω από τη σημαία της Βοσνίας και της ΕΕ, άλλοι κάτω από τη σημαία της Κροατίας και της ΕΕ και άλλοι, τέλος, κάτω από τη σημαία της Μεγάλης Σερβίας. Πολλές σημαίες, αλλά μία, κοινή για όλους, φτώχεια.
Τώρα το ξέρουν: η σημαία δεν είναι παρά ένα κουρέλι στον άνεμο. Και ναι, οι μόνοι πραγματικά κύριοι είναι πάντα οι χαμένοι.
"πραγματικά κύριοι είναι αυτοί που υπερασπίζονται πάντα χαμένες υποθέσεις" (2)
Μην υπολογίζετε σε εμάς!
των Αλέξη Κοσμά / Βαγγέλη Ζήκου /
Μιχάλη Τόλη / Χρύσανθου Σταθά
(Θεσσαλονίκη – Γιάννινα / Σεπτέμβρης 2011)
Μας είπανε: «Πρέπει να εξακολουθήσουμε τον πόλεμο έως το τέλος, για να είναι αύριο η ειρήνη μας διαρκής». Ε, καλά, δεχόμαστε τα λόγια τους για δικά μας. Θα εξακολουθήσουμε τον κοινωνικό πόλεμο έως το τέλος, για να ‘ναι διαρκής η τελική ειρήνη, η συγχώνευση των τάξεων, η αληθινή ειρήνη ανάμεσα στον κόσμο.»
Ερρίκος Μπάρμπυς-Εναρκτήριος λόγος στο Διεθνές Συνέδριο των Παλαιών Πολεμιστών και Θυμάτων Στρατού Γενεύη 3 Απριλίου και 1 και 2 Μαΐου 1920*
Ήρθαν στα σπίτια μας και μάς αναζητούσαν. Μάς φέρανε και χαρτί επίσημο, με διαταγές μέσα. Με σφραγίδες, σήματα του στρατού, κωδικές ονομασίες, γεμάτο υπογραφές καραβανάδων. Μας ανακοίνωσαν πως έχουμε χρέος απέναντι στην πατρίδα, το έθνος, τη φυλή. Καθήκον να υπερασπιστούμε τα ιερά και τα όσιαετούτου του τόπου. Χωρίς πολλές χρονοτριβές, να ντυθούμε στο χακί, να γίνουμε επιτέλους άντρες, να γίνουμε επιτέλους στρατιώτες .
Στην αρχαία πόλη-κράτος ο πόλεμος δεν ήταν δουλειά των σκλάβων। Ουδείς διανοείτο να ναθέσει την προστασία και την εξάπλωση των συμφερόντων της πόλης-κράτους στους σκλάβους. Ήταν κοινός τόπος πως οι σκλάβοι δεν είχαν κανένα λόγο να πολεμάνε για τα συμφέροντα των δυναστών τους.Απεναντίας, είχαν όλους τους λόγους του κόσμου να ξεσηκωθούν ενάντια τους. Σοφά λοιπόν, τότε, κανείς δεν εμπιστευότανε το δόρυ στα χέρια τους. Όμως εσείς τα φέρατε όλα αυτά τούμπα. Μας έχετε μεταδώσει την υποχρέωση να πολεμάμε για λογαριασμό σας. Να σκοτωνόμαστε αναμεταξύ μας, οι σύγχρονοι σκλάβοι όπου γης, και εσείς να απολαμβάνετε τους καρπούς του αίματός μας.Θαυμάσια αντιστροφή. Σας αξίζουν συγχαρητήρια. Αλλά θα πρέπει να μπει ένα τέλος σε όλα αυτά.
Εμείς, που υπογράφουμε αυτή τη δήλωση, έχουμε από καιρό αντιληφθεί τη θέση μας σεαυτόν τον κόσμο, τον οποίο εσείς επιμένετε να αποκαλείτε πολιτισμένο και εμείς επιμένουμε να αγωνιζόμαστε για να τον ανατρέψουμε. Ξέρουμε πολύ καλά ότι η ευνομία και η ευταξία που προστατεύει ο μηχανισμός που ονομάζεται στρατός, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η διασφάλιση της άριστης λειτουργίας ενός πλέγματος σχέσεων εξουσίας και κυριαρχίας, το οποίο παράγει εκμετάλλευση, καταπίεση, θάνατο, πόνο για εμάς τους «από κάτω» και πλούτη, προνόμια, απολαύσεις για όλους τους «από πάνω». Ξέρουμε επίσης αρκούντως καλά, πως για τη νομή του πλούτου που εμείς παράγουμε, ανταγωνίζεστε μεταξύ σας, όπως οι ύαινες πάνω από ένα κουφάρι. Και πως για να πετάξετε έξω από το παιχνίδι της νομής τους ανταγωνιστές σας, φτάνετε σε σημείο να αλληλοσπαράζεστε, διατάσσοντας ο ένας απέναντι στον άλλο τους στρατούς σας. Το εξοργιστικό στην όλη υπόθεση είναι ότι έχετε την απαίτηση να σκοτωθούμε, όντας ο στρατός σας, για να εξασφαλίσετε την απεριόριστη νομή στον πλούτο που εμείς παράξαμε. Σε κάθε περίπτωση, απαιτείτε τη ζωή μας για τα πλούτη σας, ξεγελώντας μας με πολύχρωμες καταναλωτικές χάντρες.
Εσείς, τα αφεντικά αυτού του κόσμου, μαζί με τους κοινωνικούς σας συμμάχους,έχετε περιουσίες και ιδιοκτησίες να υπερασπιστείτε, συμφέροντα και σφαίρες επιρροής να επεκτείνετε, επιχειρηματικές ευκαιρίες να αρπάξετε, πλουτοπαραγωγικές πηγές να κατακτήσετε, εθνική, περιφερειακή ή υπερεθνική κυριαρχία να διατηρήσετε, business και τράπεζες να επεκτείνετε, ανθρώπινη εργασία να εκμεταλλευτείτε, ανθρώπινη ζωή να θερίσετε। Εμείς, οι εκμεταλλευόμενοι αυτού του κόσμου, τι από όλα αυτά έχουμε να κάνουμε; Τι από όλα αυτά μας ενώνει στο στρατόπεδο σας; Ποια συμφέροντα θα μας βάλουν δίπλα δίπλα για να τα υπερασπιστούμε; Τι από όλα αυτά θα μας φέρει πιο κοντάστην απόλυτη ισότητα,την ελευθερία και την παύση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο;
Τι περιμένατε δηλαδή; Να πιστέψουμε πως είμαστε σύμμαχοι, επειδή έτυχε να γεννηθούμε στο ίδιο κομμάτι γης με εσάς; Να πιστέψουμε πως είναι εχθρικό, κάθε τι έξω από το χωράφι που διαφεντεύετε; Να ξεράσουμε μίσος για ό,τι μας πλασάρατε ως ξένο; Να σας προστατέψουμε από τους εχθρούς σας, στα πεδία του ενδοκαπιταλιστικού σας ανταγωνισμού; Περιμένατε να σας περνάμε για «δικούς μας», «συνέλληνες με κοινή μοίρα», «συμπολεμιστές που θα υπερασπίσουμε το ανάδελφο έθνος μας», επειδή με το ζόρι μας βαφτίσατε στη θρησκεία σας, μας ευνουχίσατε στα σχολεία σας, μας αποκοιμίσατε στις τηλεοράσεις σας, μας πετσοκόψατε στις πυρηνικές ελληνορθόδοξες οικογένειές σας, μας καλουπώσατε στους έμφυλους ή/ και φυλετικούς σας διαχωρισμούς, μας εμψυχώσατε εθνικά στις παρελάσεις σας, μας μπουκώσατε με τη δήθεν ανωτερότητα του πολιτισμού σας, μας αποκοιμίσατε στις κάλπες σας; Αν περιμένατε να γίνουμε σαντα μούτρα σας, να αιματοκυλούμε κάθε γωνιά της γης για τα συμφέροντα σας, να ξέρετε ότι αποτύχατε.Αποτύχατε, γιατί αποκτήσαμε κοινωνικό αισθητήριο και ταξικό κριτήριο. Δεν έχουμε τίποτα κοινό με τουςγδάρτες των ζωών και των ονείρων μας, εντός και εκτός συνόρων.Τίποτα κοινό με εσάς.
Αντιθέτως, έχουμε κοινά με τους εκμεταλλευόμενους αυτού του κόσμου, αυτούς που προσπαθείτε να μας μάθετε να μισούμε, επειδή έχουν διαφορετική καταγωγή, γλώσσα, θρησκεία κτλ. Απέναντι στο εθνικιστικό δηλητήριο προτάσσουμε τη διεθνιστική αλληλεγγυή, τους κοινούς αγώνες όλων των εκμεταλλευόμενων ενάντια στους κυρίαρχους αυτού του κόσμου. Το σαμποτάρισμα της ντόπιας μιλιταριστικήςμηχανής, αποτελεί τη δική μας συνεισφορά σε αυτό το διεθνιστικό αγώνα.
Αρνούμαστε να επανδρώσουμε τη δολοφονική σας μηχανή, που φροντίζει για τη διατήρηση τωνσυμφερόντων σας εντός και εκτός του χωραφιού που λέγεται ελληνικό κράτος.
Αρνούμαστε να γίνουμε κρέας για οβίδες.
Αρνούμαστε να γίνουμε αριθμοί για τις γεωστρατηγικές μοιρασιές κατά την υπογραφή των συνθηκών «ειρήνης» ή «πολέμου».
Αρνούμαστε να επανδρώσουμε έναν από τους θεμελιώδεις μηχανισμούς του κράτους για την αναπαραγωγήκαι εδραίωση των υφιστάμενων σχέσεων κυριαρχίας και εκμετάλλευσης.
Αρνούμαστε να υπηρετήσουμε τη βαρβαρότητα και την περαιτέρω αποκτήνωση αυτού του κόσμου, είτε με την διογκούμενη στρατιωτικοποίηση της καθημερινής ζωής σε καιρούς «ειρήνης», είτε με τη συμμετοχή μαςσε εκστρατείες, εθνοκαθάρσεις, γενοκτονίες, βιασμούς, καταστροφές, δολοφονίες σε καιρούς «πολέμου».
Αρνούμαστε να συνεισφέρουμε σε ένα ζοφερό μέλλον, για τα ταξικά μας αδέλφια, που έτυχε να γεννηθούνε έξω από το χωράφι που διαφεντεύουν οι ντόπιοι ταξικοί μας εχθροί.
Αρνούμαστε να φυλάξουμε σύνορα και πατρίδες, που το μόνο που κάνουν είναι να χωρίζουν τους ανθρώπους.
Ενώνουμε τη φωνή μας με τους χιλιάδες συντρόφους αρνητές στράτευσης, εντός και εκτός Ελλάδας, που έδωσαν και δίνουν τη μάχη ενάντια στη βαρβαρότητα του μιλιταρισμού, ακόμα και σε συνθήκες πολύ πιο δύσκολες από αυτές που αντιμετωπίζουμε εμείς σήμερα.
Μην υπολογίζετε σε εμάς λοιπόν.Ή καλύτερα, αν υπάρχει κάτι για το οποίο θα έπρεπε να μας υπολογίζετε είναι μόνο αυτό:
Υπολογίστε μας για κοινωνικούς-ταξικούς σας εχθρούς.
2/1/14
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)