Avui fas anys i no ens enganyes...
Akouse olo to tragoudaki edw...
http://www.goear.com/listen.php?v=c7a953a
To group legetai Dijous Paella....
Xronia polla!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
24/11/08
Χρήση Ζωής
.
.
Το να περνάς από την μια άκρη στην άλλη
και να διχάζεις τ’ αντίθετα
και να απελευθερώνεις τους δαίμονες
ενάντια στον τρόπο ζωής της υποταγής
να μην χωράς στην πέτσα σου
και να ξύνεις τα τραύματα
και να ματώνεις τα σώματα
ενάντια στον τρόπο ζωής της υποταγής...
[ M. ]
και να διχάζεις τ’ αντίθετα
και να απελευθερώνεις τους δαίμονες
ενάντια στον τρόπο ζωής της υποταγής
να μην χωράς στην πέτσα σου
και να ξύνεις τα τραύματα
και να ματώνεις τα σώματα
ενάντια στον τρόπο ζωής της υποταγής...
[ M. ]
.
20/11/08
Εξοστρακισμένες Λέξεις
.
.
Βουβές οι εποχές περνούν
μαζί με σύννεφα και όνειρα
σκιές και ανθρώπους
μόνες οι πλεξούδες γερνούν
σαν σημαίες ξεσκισμένες
απ’ τη βεράντα κρέμονται
αχτένιστες και εγκαταλειμμένες
μπλέχτηκαν στα άνθη της αυλής
ένα ‘γίναν με τα γιασεμιά
και τις περικοκλάδες
Στην πανσέληνο βατράχια
κοάζουν ανυπόμονα
για το φιλί
το τελευταίο φιλί που ποτέ
δεν έφτασε στον προορισμό του
Τίποτα δεν θα πετάξω
αλλά και τίποτα δεν περιμένω
η καρδιά μου λαχταρά
κάθε καινούριο χτύπο
μαζί με σύννεφα και όνειρα
σκιές και ανθρώπους
μόνες οι πλεξούδες γερνούν
σαν σημαίες ξεσκισμένες
απ’ τη βεράντα κρέμονται
αχτένιστες και εγκαταλειμμένες
μπλέχτηκαν στα άνθη της αυλής
ένα ‘γίναν με τα γιασεμιά
και τις περικοκλάδες
Στην πανσέληνο βατράχια
κοάζουν ανυπόμονα
για το φιλί
το τελευταίο φιλί που ποτέ
δεν έφτασε στον προορισμό του
Τίποτα δεν θα πετάξω
αλλά και τίποτα δεν περιμένω
η καρδιά μου λαχταρά
κάθε καινούριο χτύπο
.
.
17/11/08
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ...
ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ
.
.
.
Το δίκιο των αιτημάτων δεν αρκεί
την αθλιότητα του εγκλεισμού να ελαφρύνει.
Και ξέρουν καλά πως η ικανοποίηση τους
δεν θα μεγαλώσει το κομμάτι του ουρανού
που αντιστοιχεί στο κελί τους.
Τίποτα πέρα από τη χαρά του ανθρώπου
που βρίσκει συντροφιά να αγωνίζεται
στην πιο σκληρή αιχμαλωσία.
Τίποτα πέρα από τη φλόγα που κάνει στάχτη τη μοναξιά
και το φόβο της τιμωρίας.
Γιατί οι φυλακές δεν φτιάχτηκαν παρά για να φοβίζουν
όσους το καρότο πλέον αρνούνται
κι ολοένα λιγότερο φοβούνται το μαστίγιο.
Για να οριοθετούν τα όνειρα προτρέποντας τον καθένα
μέσα του να χτίσει το ατομικό κλουβί του.
Και είναι αυτή η χαρά στα μάτια των εγκλείστων,
είναι αυτή η πρόσκληση σε μια συνομωσία ονείρων
που κάνει τους φύλακες της νύχτας να ανησυχούνε.
[ Τέονετς ]
.
.
.
.
Το δίκιο των αιτημάτων δεν αρκεί
την αθλιότητα του εγκλεισμού να ελαφρύνει.
Και ξέρουν καλά πως η ικανοποίηση τους
δεν θα μεγαλώσει το κομμάτι του ουρανού
που αντιστοιχεί στο κελί τους.
Τίποτα πέρα από τη χαρά του ανθρώπου
που βρίσκει συντροφιά να αγωνίζεται
στην πιο σκληρή αιχμαλωσία.
Τίποτα πέρα από τη φλόγα που κάνει στάχτη τη μοναξιά
και το φόβο της τιμωρίας.
Γιατί οι φυλακές δεν φτιάχτηκαν παρά για να φοβίζουν
όσους το καρότο πλέον αρνούνται
κι ολοένα λιγότερο φοβούνται το μαστίγιο.
Για να οριοθετούν τα όνειρα προτρέποντας τον καθένα
μέσα του να χτίσει το ατομικό κλουβί του.
Και είναι αυτή η χαρά στα μάτια των εγκλείστων,
είναι αυτή η πρόσκληση σε μια συνομωσία ονείρων
που κάνει τους φύλακες της νύχτας να ανησυχούνε.
[ Τέονετς ]
.
14/11/08
MOTIVES
.
MOTIVES
[ κινητροποιημένος ]
Η ζωή είναι μια διαρκής δολοφονία
που για να την διαπράξεις
πρέπει να ΄χεις ισχυρά κίνητρα.
Θα παρατείνω επ’ αόριστον λοιπόν
το δολοφονικό μου ένστικτο της ζήσης
- φιδίσιο ανακάτεμα ύπαρξης και ανυπαρξίας -
καλύτερα να πάω μια και καλή από ζωή
παρά να αργοσβήνω από θάνατο και πλήξη
.
MOTIVES
[ κινητροποιημένος ]
Η ζωή είναι μια διαρκής δολοφονία
που για να την διαπράξεις
πρέπει να ΄χεις ισχυρά κίνητρα.
Θα παρατείνω επ’ αόριστον λοιπόν
το δολοφονικό μου ένστικτο της ζήσης
- φιδίσιο ανακάτεμα ύπαρξης και ανυπαρξίας -
καλύτερα να πάω μια και καλή από ζωή
παρά να αργοσβήνω από θάνατο και πλήξη
.
11/11/08
Rosa Del Foc #1
.
.
δύο παραπομπές με αφορμή ένα ψευδώνυμο:
Rosa Del Foc – στα Καταλανικά – σημαίνει «τριαντάφυλλο της φωτιάς»
ή – επί του ποιητικότερου - «πυρακτωμένο ρόδο»...
Παραπομπή #1:
LA CIUTAT DE LES BOMBES
( η πόλη των βομβών )
Στο τέλος του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα η Βαρκελώνη θα γίνει γνωστή ως «η Πόλη των βομβών». Το φαντασιακό όνομα, το οποίο η βαρκελωνέζικη μπουρζουαζία ακόμη προσπαθεί να ξεπεράσει, το κέρδισε η πόλη εξαιτίας το συχνών επιθέσεων των αναρχικών ενάντια κάθε λογής στόχων σχετιζόμενων με την πολιτική και στρατιωτική εξουσία, την εκκλησία ή την ολιγαρχία. Καλώς, όμως όσο σκοτεινή και αν μπορεί να φαντάζει η πρακτική του να ρίχνει κανείς βόμβες, όσο αμφισβητήσιμα και αν είναι τα βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα αποτελέσματα- ή για να το πούμε καλύτερα, ξεκινώντας απ’ αυτές τις διαπιστώσεις, πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο το ότι ένα τέτοιο πράγμα δεν γίνεται για να γίνει απλά και μόνο.
Όπως και σε κάθε άλλη εποχή της ιστορίας, ήταν μια εποχή αλλαγών και όπως συμβαίνει και σήμερα, υπήρχαν αυτοί που αναζητούσαν ένα μέλλον πιο ελπιδοφόρο και εκείνοι που έμεναν πιστά προσκολλημένοι στο παρελθόν των προνομιούχων. Πρόκειται για μια εποχή όπου κυριαρχεί η εδραίωση του καπιταλισμού και του συστήματος της βιομηχανικής εργασίας, μαζί με την άνοδο μιας αστικής(εννοεί της πόλης ) εργατικής τάξης, από την οποία στερούταν ο πλούτος και η υλική «καλοπέραση» που αυτή η ίδια δημιουργούσε. Η ιδέα ότι όλοι έπρεπε να έχουν μερίδιο στα προνόμια της προόδου αποτέλεσε απειλή για τη μπουρζουαζία , ενώ η εκκλησία υπερασπιζόταν το στάτους κβο, διακηρύσσοντας την υποταγή σ’ αυτούς που πεινούσαν. Έτσι κι αλλιώς, όταν χρειαζόταν, είχαν τα απαραίτητα στρατιωτικά μέσα για να καταστείλουν οποιαδήποτε διαμαρτυρία ή εξέγερση.
« η Βαρκελώνη θα μεταμορφωθεί σε ένα τριαντάφυλλο της φωτιάς με τόσες βόμβες ενάντια στον καπιταλισμό», έλεγαν οι αναρχικοί. Μια απ’ τις πρώτες βόμβες που θα γίνει ιστορία ήταν αυτή του 1893. Ανήμερα της γιορτής της πολιούχου της πόλης (24 Σεπτεμβρίου), ο Πάουλι Παλλάς, φωνάζοντας « Ζήτω ο Αναρχισμός» έριξε μια βόμβα στον στρατηγό Μαρτίνεθ Κάμπος, πρόσωπο κλειδί των στρατιωτικών δυνάμεων, ο οποίος όμως θα βγει άθικτος (προσοχή! σε ένα βιβλίο που διάβασα εγώ λέει ότι τραυματίστηκε). Στην απόπειρα σκοτώθηκε ένας πολιτοφύλακας (γκουάρδια σιβιλ) και ένας περαστικός τραυματίστηκε. Ο Παλλάς εκτελέστηκε. Για να εκδικηθεί το θάνατο του Παλλάς, στις 7 νοεμβρίου, ο Σαντιάγο Σαλβαδόρ, θα ρίξει μια βόμβα ενάντια στην υψηλή αστική τάξη της πόλης, που είχε συνωστιστεί στο Λισέου. Το αποτέλεσμα είναι 20 νεκροί, 27 τραυματίες ενώ μια δεύτερη βόμβα που δεν εξερράγη εκτίθεται σήμερα στο μουσείο ιστορίας της πόλης. Ο Σαλβαδόρ θα εκτελεσθεί ένα χρόνο αργότερα στη γκιλοτίνα.
Το Corpus (καθολική γιορτή) αποτελούσε σημαντικό κοινωνικό γεγονός για την μπουρζουαζία της βαρκελώνης και γιαυτό, το 1896 θα είναι μεγάλος ο αντίκτυπος μιας ακόμη βόμβας. Η αστυνομία θα συλλάβει τους συνήθεις υπόπτους- δηλαδή καμιά εκατοστή αναρχικούς-, εκτελέστηκαν 5, φυλακίστηκαν 45 και εξορίστηκε ένας μεγάλος αριθμός, όμως ποτέ δε θα βρεθεί ο πραγματικός ένοχος.*
Μέσα στα επόμενα χρόνια, θα συνεχίσουν να εκρήγνυνται βόμβες στους κεντρικούς δρόμους της πόλης: 3 νεκροί το 1904, 2 νεκροί στη Ράμπλα το 1905, το 1906 θα βρεθεί στη Ράμπλα μια βόμβα που δεν εξερράγη , και δύο χρόνια αργότερα άλλη μια στα ουρητήρια εκεί κοντά. Το γενάρη του 1907 θα εκραγούν δύο ακόμη βόμβες σε κτίρια της Ράμπλα και κατά τη διάρκεια των δύο επόμενων χρόνων μερικές ακόμη, με ή χωρίς θύματα, σε κεντρικούς δρόμους της πόλης. Η κορύφωση θα επέλθει το 1909, με την καταστολή του επαναστατικού κινήματος, που θα στοιχίσει τη ζωή σε 100 περίπου άτομα, θα έχει ως αποτέλεσμα εκατοντάδες τραυματίες και πάνω από χίλιες συλλήψεις. Θα κατηγορηθεί ο Φρανσέσκ Γκουάρδια Φερρέρ, προοδευτικός δάσκαλος που δεν είχε καμία σχέση με τα συμβάντα, ως αρχηγός της εξέγερσης και θα εκτελεστεί μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα.
* Σημ.1: αυτά τα τρία συμβάντα είναι αυτά που ξεχωρίζουν για αυτή την περίοδο. Αξιοσημείωτη ήταν και η δίκη των 5 στο Μοντζουίκ.
* Σημ.2 : Περισσότερα στοιχεία σχετικά με τον Πάλλας, τη βόμβα στο Λισέου, τον Σαντιάγο Σαλβαδόρ και την «πόλη των βομβών» γενικότερα στα ιστορικά μυθιστορήματα του Εντουάρδο Μεντόθα «η πόλη των θαυμάτων» και «η αλήθεια για την υπόθεση Σαβόλτα», εκδ. Ζαχαρόπουλος.
Rosa Del Foc – στα Καταλανικά – σημαίνει «τριαντάφυλλο της φωτιάς»
ή – επί του ποιητικότερου - «πυρακτωμένο ρόδο»...
Παραπομπή #1:
LA CIUTAT DE LES BOMBES
( η πόλη των βομβών )
Στο τέλος του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα η Βαρκελώνη θα γίνει γνωστή ως «η Πόλη των βομβών». Το φαντασιακό όνομα, το οποίο η βαρκελωνέζικη μπουρζουαζία ακόμη προσπαθεί να ξεπεράσει, το κέρδισε η πόλη εξαιτίας το συχνών επιθέσεων των αναρχικών ενάντια κάθε λογής στόχων σχετιζόμενων με την πολιτική και στρατιωτική εξουσία, την εκκλησία ή την ολιγαρχία. Καλώς, όμως όσο σκοτεινή και αν μπορεί να φαντάζει η πρακτική του να ρίχνει κανείς βόμβες, όσο αμφισβητήσιμα και αν είναι τα βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα αποτελέσματα- ή για να το πούμε καλύτερα, ξεκινώντας απ’ αυτές τις διαπιστώσεις, πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο το ότι ένα τέτοιο πράγμα δεν γίνεται για να γίνει απλά και μόνο.
Όπως και σε κάθε άλλη εποχή της ιστορίας, ήταν μια εποχή αλλαγών και όπως συμβαίνει και σήμερα, υπήρχαν αυτοί που αναζητούσαν ένα μέλλον πιο ελπιδοφόρο και εκείνοι που έμεναν πιστά προσκολλημένοι στο παρελθόν των προνομιούχων. Πρόκειται για μια εποχή όπου κυριαρχεί η εδραίωση του καπιταλισμού και του συστήματος της βιομηχανικής εργασίας, μαζί με την άνοδο μιας αστικής(εννοεί της πόλης ) εργατικής τάξης, από την οποία στερούταν ο πλούτος και η υλική «καλοπέραση» που αυτή η ίδια δημιουργούσε. Η ιδέα ότι όλοι έπρεπε να έχουν μερίδιο στα προνόμια της προόδου αποτέλεσε απειλή για τη μπουρζουαζία , ενώ η εκκλησία υπερασπιζόταν το στάτους κβο, διακηρύσσοντας την υποταγή σ’ αυτούς που πεινούσαν. Έτσι κι αλλιώς, όταν χρειαζόταν, είχαν τα απαραίτητα στρατιωτικά μέσα για να καταστείλουν οποιαδήποτε διαμαρτυρία ή εξέγερση.
« η Βαρκελώνη θα μεταμορφωθεί σε ένα τριαντάφυλλο της φωτιάς με τόσες βόμβες ενάντια στον καπιταλισμό», έλεγαν οι αναρχικοί. Μια απ’ τις πρώτες βόμβες που θα γίνει ιστορία ήταν αυτή του 1893. Ανήμερα της γιορτής της πολιούχου της πόλης (24 Σεπτεμβρίου), ο Πάουλι Παλλάς, φωνάζοντας « Ζήτω ο Αναρχισμός» έριξε μια βόμβα στον στρατηγό Μαρτίνεθ Κάμπος, πρόσωπο κλειδί των στρατιωτικών δυνάμεων, ο οποίος όμως θα βγει άθικτος (προσοχή! σε ένα βιβλίο που διάβασα εγώ λέει ότι τραυματίστηκε). Στην απόπειρα σκοτώθηκε ένας πολιτοφύλακας (γκουάρδια σιβιλ) και ένας περαστικός τραυματίστηκε. Ο Παλλάς εκτελέστηκε. Για να εκδικηθεί το θάνατο του Παλλάς, στις 7 νοεμβρίου, ο Σαντιάγο Σαλβαδόρ, θα ρίξει μια βόμβα ενάντια στην υψηλή αστική τάξη της πόλης, που είχε συνωστιστεί στο Λισέου. Το αποτέλεσμα είναι 20 νεκροί, 27 τραυματίες ενώ μια δεύτερη βόμβα που δεν εξερράγη εκτίθεται σήμερα στο μουσείο ιστορίας της πόλης. Ο Σαλβαδόρ θα εκτελεσθεί ένα χρόνο αργότερα στη γκιλοτίνα.
Το Corpus (καθολική γιορτή) αποτελούσε σημαντικό κοινωνικό γεγονός για την μπουρζουαζία της βαρκελώνης και γιαυτό, το 1896 θα είναι μεγάλος ο αντίκτυπος μιας ακόμη βόμβας. Η αστυνομία θα συλλάβει τους συνήθεις υπόπτους- δηλαδή καμιά εκατοστή αναρχικούς-, εκτελέστηκαν 5, φυλακίστηκαν 45 και εξορίστηκε ένας μεγάλος αριθμός, όμως ποτέ δε θα βρεθεί ο πραγματικός ένοχος.*
Μέσα στα επόμενα χρόνια, θα συνεχίσουν να εκρήγνυνται βόμβες στους κεντρικούς δρόμους της πόλης: 3 νεκροί το 1904, 2 νεκροί στη Ράμπλα το 1905, το 1906 θα βρεθεί στη Ράμπλα μια βόμβα που δεν εξερράγη , και δύο χρόνια αργότερα άλλη μια στα ουρητήρια εκεί κοντά. Το γενάρη του 1907 θα εκραγούν δύο ακόμη βόμβες σε κτίρια της Ράμπλα και κατά τη διάρκεια των δύο επόμενων χρόνων μερικές ακόμη, με ή χωρίς θύματα, σε κεντρικούς δρόμους της πόλης. Η κορύφωση θα επέλθει το 1909, με την καταστολή του επαναστατικού κινήματος, που θα στοιχίσει τη ζωή σε 100 περίπου άτομα, θα έχει ως αποτέλεσμα εκατοντάδες τραυματίες και πάνω από χίλιες συλλήψεις. Θα κατηγορηθεί ο Φρανσέσκ Γκουάρδια Φερρέρ, προοδευτικός δάσκαλος που δεν είχε καμία σχέση με τα συμβάντα, ως αρχηγός της εξέγερσης και θα εκτελεστεί μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα.
* Σημ.1: αυτά τα τρία συμβάντα είναι αυτά που ξεχωρίζουν για αυτή την περίοδο. Αξιοσημείωτη ήταν και η δίκη των 5 στο Μοντζουίκ.
* Σημ.2 : Περισσότερα στοιχεία σχετικά με τον Πάλλας, τη βόμβα στο Λισέου, τον Σαντιάγο Σαλβαδόρ και την «πόλη των βομβών» γενικότερα στα ιστορικά μυθιστορήματα του Εντουάρδο Μεντόθα «η πόλη των θαυμάτων» και «η αλήθεια για την υπόθεση Σαβόλτα», εκδ. Ζαχαρόπουλος.
Rosa Del Foc #2
.
.
δύο παραπομπές με αφορμή ένα ψευδώνυμο:
Rosa Del Foc – στα Καταλανικά – σημαίνει «τριαντάφυλλο της φωτιάς»
ή – επί του ποιητικότερου - «πυρακτωμένο ρόδο»...
Rosa Del Foc – στα Καταλανικά – σημαίνει «τριαντάφυλλο της φωτιάς»
ή – επί του ποιητικότερου - «πυρακτωμένο ρόδο»...
Παραπομπή #2:
Aroma y espinas de la Rosa de Fuego. Hoy se cumplen 80 aρos del asesinato del Noi del Sucre
en la calle Cadena . 10 Mar 2003
Άρωμα και αγκάθια από το Ρόδο της Φωτιάς. Σήμερα συμπληρώνονται 80 χρόνια απ’ τη δολοφονία του Νόι δε Σούκρα (Αγόρι της ζάχαρης ) στην οδό Καδένα. 10 Μαρτίου 2003
Πριν από τρία χρόνια δημοσιεύτηκε σ’ αυτή την εφημερίδα μια ανακοίνωση που γνωστοποιούσε ότι ο αποθανών είχε γεννηθεί στο Ρόδο της φωτιάς στις αρχές του 20ου αι. Δεν επρόκειτο για κάποια παράξενη πολιτεία, αυτό είναι το όνομα με το οποίο ήταν γνωστή διεθνώς η Βαρκελώνη εξαιτίας των βομβών που εκείνη την εποχή έσκαγαν στους δρόμους της, όταν ο αναρχισμός εκδηλωνόταν βίαια.
Στη φωτογραφία: η πλατεία ενθυμάται τη δολοφονία του Αγοριού καταμεσής στο Ραβάλ σαν σήμερα πριν 80 χρόνια. Αργότερα ακολούθησε η άνοδος του αναρχοσυνδικαλισμού με τη δημιουργία της Εθνικής Συνομοσπονδίας Εργασίας (CNT) και η εμφάνιση μορφών τόσο γνωστών όπως ο Σαλβαδόρ Σεγου, το Αγόρι της Ζάχαρης, απ’ τη δολοφονία του οποίου συμπληρώνονται σήμερα 80 χρόνια. Μια περιήγηση- σήμερα είναι της μόδας οι περιήγηση – μπορεί να διατρέξει την πόλη για να θυμηθεί το άρωμα και τα αγκάθια του Ρόδου της Φωτιάς.
Στην οδό Αγίου Ραφαέλ, δίπλα στην σήμερα όχι και πολύ καλότυχη Ράμπλα Ραβάλ, υπαρχει μια πλάκα από κεραμικό, έργο του Χαβιέ Ολιβέρας, για να θυμίζει ότι σ’ αυτή τη γωνία πέθανε, δολοφονημένος από τους πιστολάδες του Ελεύθερου Συνδικάτου, ο Σαλβαδόρ Σεγού, ο πιο διάσημος ηγέτης της CNT, στις 23 μαρτίου του 1923, μαζί με ένα σύντροφό του τον Φρανσεσκ Κόμας. Ήταν ένα θάνατος ανάμεσα σε πολλούς τα βίαια χρόνια με το πιστολίδι στην βαρκελώνη, όταν τόσο εργάτες όσο και αφεντικά γίνονταν στόχος επιθέσεων. Η πλάκα, που τοποθετήθηκε το 1983 με πρωτοβουλία του Συνδικάτου Κουάδρος της Καταλωνίας, βρισκόταν σε άθλια κατάσταση όταν το επονομαζόμενο Κομάντο ΔΙκαιοσύνης της Πόλης, την αφαίρεσε για με δική του ευθύνη και ρίσκο τον Νοέμβρη του 2001, αναλαμβάνοντας την ευθύνη της συντήρησής της. Τώρα λάμπει σε πολύ καλή κατάσταση, και δεν γίνεται αισθητή η απουσία μια δεύτερης πλάκας που βρισκόταν στην παρακείμενη οδό Καδένα, τοποθετημένη αυτή από τη CNT.
Για να ακολουθήσει κανείς τη διαδρομή του Αγοριού της Ζάχαρης θα πρέπει να μεταφερθεί στην Αρένα, που έχει κλείσει εδώ και χρόνια για να μετατραπεί σε πολυχώρο θεάματος. Εκεί πραγματοποιήθηκε η συνάντηση που έθεσε τέρμα στην πιο μεγάλη απεργία στην ιστορία της Βαρκελώνη, αυτή της Καναδιένσε, που διήρκεσε 44 μέρες. Στις 19 μαρτίου του 1919 ο Σαλβαδόρ Σεγού απηύθυνε ένα δυναμικό λόγο στα καταλανικά μπροστά σε 15.000 εργάτες υποστηρίζοντας ότι ήταν καλύτερα να θέσουν τέρμα στην απεργία δεδομένης της επίτευξης των στόχων, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει η θέσπιση του οχτάωρου, η οποία θα μετέτρεπε την Ισπανία στη δεύτερη χώρα παγκοσμίως που θα εφήρμοζε αυτή την κοινωνική πρόοδο. Η μη εκπλήρωση της υπόσχεσης απ την πλευρά της εργοδοσίας είναι βέβαια άλλη υπόθεση.
Το Σαντς είναι πολύ κοντά για να φτάσει κανείς στο Νο 12 της οδού Βαλεσπίρ, μια μονοκατοικία κλειστή από τότε που αποσύρθηκε από εκεί μια εταιρία τηλεφώνιας. Εκεί στεγαζόταν το Αθήναιο Ρασιοναλίστα του Σαντς, όπου δημιουργήθηκε το 1918 το Συνδικάτο Ούνικο, που θα αντικαταστούσε τα συνδικάτα επαγγέλματος. Ήταν η στιγμή της CNT.
Στο Εσαμπλε βρισκόταν το πρώτο κτίριο που στέγασε την αναρχοσυνδικαλιστική εφημερίδα «Εργατική Αλληλεγγύη», στη γωνία Κονσελ δε Σεν και Βιλαροέλ. Εκείνη η τεράστια οικονομική προσπάθεια είχε πολύ μικρό αποτέλεσμα, μιας και το 1939 η Φάλαγκα οικειοποιήθηκε του χώρου για τις δικές της εφημερίδες «Εθνική Αλληλεγγύη» που προσπάθησε να κληρονομήσει τη αναρχική εφημερίδα, και «Ο Τυπος». Αργότερα το κτήριο στέγασε το Εθνικό Αρχείο της Καταλωνίας, παρότι μια αποδυναμωμενη CNT επιχείρησε να διεκδικήσει την επιστροφή της κληρονομιάς.
Στην Πλα δε Παλάου βρίσκεται η παλιά Ναυτική Σχολή, ένα όμορφο κτίριο του Αδόλφ Φλορένσα. Το κτίριο είχε λίγα χρόνια ζωής όταν το 1936, τον πρώτο χρόνο του Εμφυλίου, εγκαταστάθηκε εκεί η Επιτροπή Στρατευμένων Αντιφασιστών, που για αρκετό καιρό ήταν η μόνη αυθεντική εξουσία στην πόλη. Η λέξη εξουσία δημιουργούσε αποστροφή σε πολλούς αναρχικούς.
Παράλληλα με την κατάληψη της Ναυτικής Σχολής έγινε και η κατάληψη άλλων δύο κτιρίων του Φλορένσα. Το Φομεντο δε Τραβάχο και το Κάσα Καμβό στη Βία Λεϊτάνα, που πέρασαν στη δικαιοδοσία της CNT. Η Βια Λεϊτάνα ονομαζόταν κατά τα χρόνια του πολέμου Βία Ντουρρούτι, καθότι από εκεί περάσε η νεκρική πομπή του Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι
Ένα από τα πιο συχνά επισκεπτόμενα μέρη στο Νεκροταφείο του Μοντζουίκ είναι οι τρεις τάφοι του Ντουρούτι, του φίλου του Φρανσίσκο Ασκάσο, που επίσης πέθανε στην αρχή του πολέμου και του Φρανσέσκ Φερρέ ι Γουάρδια, ιδρυτή του Μοντέρνου Σχολείου. Βρίσκονται κοντά στη είσοδο, και πάνω στην πλάκα του Ντουρρούτι είναι χαραγμένο « Εμείς φέρουμε έναν νέο κόσμο στις καρδιές μας»
Η δημοκρατία ονόμασε μερικούς δρόμους και πλατείες με αναρχικά ονόματα. Του Ντουρρούτι και της Τερέσας Κλαραμουντ βρίσκονται στη γειτονιά του λιμανιού. Του Σαλβαδόρ Σεγού, στο Ραβάλ, της Φεδερίκα Μονσενύ στο Γκιναρδό, του Άνχελ Πεστανια, στο Νοου Μπάρις, και ο Γκαρσία Ολιβέρ έχει μια πλάκα τοποθετημένη στη Ράμπλα του Πομπλε νόου.
Στο Πομπλε Νοου έγινε η σύλληψη το 1943 κάποιων ελευθεριακών νέων στο μπαρ Ελένα, τώρα μπαρ Σαμφριο, στη γειτονιά Πλάτα, όπου μοιράζανε την εφημερίδα Ρούτα
Στο Νο 70 της οδού Ζιρόνα συνελήφθη ο Σαλβαδόρ Πουτς Αντικ μετά τη δολοφονία ενός αστυνομικού, και υπάρχουν κάποιοι που θεωρούν ότι πρέπει να τοποθετηθεί εκεί μια πλάκα για να θυμίζει το νεαρό ελευθεριακό που εκτελέστηκε με στραγγαλισμό το μάρτιο του 1974.
Η περιήγηση είναι ημιτελής, μιας και θα μπορούσαν να καταγραφούν και άλλοι τόπου μιας αναρχικής γεωγραφίας, φτιαγμένης από άρωμα και αγκάθια.
JOSEP M. HUERTAS CLAVERΝA
-LA VANGUARDIA
8/11/08
ΦανΖñν
FanZine:
Η λέξη «fanzine» προέρχεται από την σύνθεση των λέξεων «fan» ( = οπαδός) και «zine» (κατάληξη του magazine = περιοδικό). Τα πρώτα φανζίν φέρεται να ξεπήδησαν μέσα από τα κινήματα του ’68, κυρίως σαν αυτόνομα και αυτοσχέδια μουσικά έντυπα που καταπιάνονται και με πολιτικο-κοινωνικά ζητήματα.
Παρ’ όλες τις διαφορές τους τα περισσότερα φανζίν βασίστηκαν στη τεχνική του κολάζ και στη φωτοτυπία. Προώθησαν την αυτοέκφραση και την εναλλακτική κουλτούρα. Στηρίχτηκαν στην ανταλλαγή και δημιούργησαν αυτόνομα δίκτυα - χέρι με χέρι - διανομής, κυρίως μέσω σχέσεων και αλληλογραφίας, στεκιών και καταλήψεων. Άνθισαν μαζικά τη δεκαετία του ’80 και ειδικά η αναρχοπάνκ εκδοχή τους αποτέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι του κινήματος.
Τόσο όμως η ανέλιξη του εναλλακτισμού σε εμπορεύσιμη κουλτούρα όσο και η γενικευμένη αποπολιτικοποίηση μαζί με τις «νέες» τεχνολογίες (υπολογιστές και ίντερνετ) συμπαρέσυραν και τα φανζίν στην παρακμή τους. Έτσι κι αλλιώς ήταν και είναι μεμονωμένες και ως επί τω πλείστον ατομικές ή και παρεϊστικες πρωτοβουλίες, που ποτέ δεν συνδέθηκαν οργανικά μεταξύ τους.
Ήταν και - εξακολουθούν να - Είναι όμως, γιατί σε πείσμα των καιρών υπάρχει κόσμος που επιμένει ακόμα να εκδίδει, σαν μέσο αυτοέκφρασης, το φανζίν του...
ΦανΖñν:Μία μορφή έντυπης εξέλιξης μέσω της ασυνέχειας και της ρήξης. Φανζñν «σε ελεύθερη μετάφραση» θέλει να πει: οπαδός του να ζεις. Ή ακόμα καλύτερα: ΦΑΝατικώς, ΦΑΝταστικώς, ΦΑΝερώς, ΦΑΝ... όχι μόνο γράφειν αλλά και ...ΖΗΝ.
Το ΦανΖñν λοιπόν είναι ένα πειραματικό στιχουργικό λεύκωμα που συγκεντρώνει ατομικές δημιουργίες διαφορετικών εποχών, εμπειριών και εμπνεύσεων. Μια συλλογή λέξεων και εικόνων που συνειδητά εμμένει να ακροβατεί ανάμεσα στο «πολιτικό» και το «προσωπικό» και να επιμένει στην διαφορετικότητα ύφους. Φλερτάρει με την ποίηση αναζητώντας ιδανικούς τόπους για συναντήσεις, επιδιώκοντας τη σύνθεση Δημιουργίας και Καθημερινής Ζωής.
Όσο και αν πρόκειται για ατομική πρωτοβουλία δεν παύει να είναι και προϊόν συντροφικών εμπειριών και σχέσεων. Αναγκάστηκε να πληρώσει για να τυπωθεί αλλά δεν ζητάει πληρωμή για να αποκτηθεί. Όχι μόνο γιατί θεωρεί ανεκτίμητη την δημιουργία αλλά και γιατί εχθρεύεται την αναπαραγωγή εμπορευματικών – θεαματικών σχέσεων και λογικών. Διανέμεται χέρι με χέρι και θέλει να κινείται ελεύθερο σε απελευθερωτικούς χώρους, στέκια και καταλήψεις.
Σε μαύρο φόντο και με γράμματα λευκά τα αποδημητικά πουλιά φέρνουν στίχους - άλλοτε κοντινών και άλλοτε πιο μακρινών - της ζωής συντρόφων. Δημοσιεύονται κατά παράβαση του όποιου αστικού κώδικα δεοντολογίας, διακριτικά και με περίσσιο σεβασμό ωστόσο. Σχέσεις τα έφεραν και σχέσεις τα παίρνουν μαζί τους στον έξω κόσμο. Και το ταξίδι συνεχίζεται... Άλλωστε «...εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά...», Ποιητές όχι, αυτό δεν είναι...
συνεχίζεται...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)