.
.
Βουβές οι εποχές περνούν
μαζί με σύννεφα και όνειρα
σκιές και ανθρώπους
μόνες οι πλεξούδες γερνούν
σαν σημαίες ξεσκισμένες
απ’ τη βεράντα κρέμονται
αχτένιστες και εγκαταλειμμένες
μπλέχτηκαν στα άνθη της αυλής
ένα ‘γίναν με τα γιασεμιά
και τις περικοκλάδες
Στην πανσέληνο βατράχια
κοάζουν ανυπόμονα
για το φιλί
το τελευταίο φιλί που ποτέ
δεν έφτασε στον προορισμό του
Τίποτα δεν θα πετάξω
αλλά και τίποτα δεν περιμένω
η καρδιά μου λαχταρά
κάθε καινούριο χτύπο
μαζί με σύννεφα και όνειρα
σκιές και ανθρώπους
μόνες οι πλεξούδες γερνούν
σαν σημαίες ξεσκισμένες
απ’ τη βεράντα κρέμονται
αχτένιστες και εγκαταλειμμένες
μπλέχτηκαν στα άνθη της αυλής
ένα ‘γίναν με τα γιασεμιά
και τις περικοκλάδες
Στην πανσέληνο βατράχια
κοάζουν ανυπόμονα
για το φιλί
το τελευταίο φιλί που ποτέ
δεν έφτασε στον προορισμό του
Τίποτα δεν θα πετάξω
αλλά και τίποτα δεν περιμένω
η καρδιά μου λαχταρά
κάθε καινούριο χτύπο
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου