εντεκάδα

.
iconoclasta

στην κοινωνία του θεάματος
ψύλλους στ’ άχυρα
αναζητώ
λέξεις που ν’ αξίζουν
όσο χίλιες εικόνες
έκαστη



ακαριαία γκαλερί

ανεκτίμητο έργο τέχνης
ένας ζωντανός πίνακας ζωγραφικής
η τελευταία εικόνα
πριν πίσω μου κλείσει η πόρτα

Σσσουτ...
ο έρωτας κοιμάται..!



αβράκωτοι γηγενείς

κάποια μετάλλαξη κατοχικού συνδρόμου
ίσως και κάποια μυστικιστική παράδοση
από την εποχή
που ξυπόλητοι και ξεβράκωτοι
έσκαγαν οι παππούδες μας
στα πέριξ της πρωτευούσης

δεν μπορούν να εξηγηθούν διαφορετικά
τόσα πολλά μικρομάγαζα
μ’ εσώρουχα και κάλτσες
σε μια μόνο γειτονιά
σαν το Παγκράτι



στα ίδια από ‘βδομάδα

η μελαγχολία των γιορτών
και η κατάθλιψη ακόμα
είναι υγεία

αρρώστια είναι
τα προσποιητά χαμόγελα
οι οικογενειακές υποχρεώσεις
οι ψευδαισθήσεις ξεγνοιασιάς και ανανέωσης



Λιόση και Παραβάτη

φοβάμαι πως σε συνάντησα
την εποχή της σφαίρας και του βιτριόλι
σ’ ένα μονόστηλο εφημερίδας
- τα σαλόνια τους είναι για κυριλέ και
όχι για φτωχές και γερασμένες πόρνες

φοβάμαι τις συμπτώσεις
αλλά από τότε πρόσεξα ότι σταμάτησε
το μπάσο σου πρωινό τραγούδι
της κατάρας και της ύβρεως
στους περαστικούς της οδού Λιοσίων

φοβάμαι πως θα συνεχιστούν τα φονικά
και οι σφαγές στα ανήλιαγα δωμάτια
όπως συνεχίζει και το αρχαιότερο έγκλημα
κατά των γυναικών

φοβάμαι ότι δεν θα μάθω ποτέ
τι απέγινες ποιον να ρωτήσω
ποίος να νοιαστεί για μια πουτάνα;



χρώμα γαλανό

της πατρίδας μου η σημαία
έχει σκεπάσει φέρετρα
και έχει ανοίξει τάφους
ένα σωρό



ατονάλ

στο φως η σκιά
στην ασχήμια η ομορφιά
στον έρωτα ο θάνατος
και όλα τα χρώματα μες το μαύρο

τ’ αντιθέτως αντίθετα
σε συμφωνία
σφυρίζουν αδιάφορα
και προχωράνε
ανοίγοντας περάσματα


υπ’ ατμόν

από τον πυρετό
ψήνεται το ψάρι
στα χείλη



αβαντάζ

είναι πλεονέκτημα
και όχι πλεονεξία
να αποκρίνεσαι
πως θέλεις και τα δύο

όταν σε ρωτώ τι προτιμάς
στίχους ή εμπειρίες



πρόποση

καιρός να φυλαχτούμε και λίγο
απ’ τις κακοτοπιές’
όποιος την έχει τη σκορπά
όμως ζωή δεν περισσεύει



ποτέ των ποτών

όλων των ποτών
τζιν, βότκας και λοιπών
.