.
Τότε
Ζηλεύω τα πιτσιρίκια.
Είναι αεικίνητα.
Στύβω το μυαλό μου αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ πως είναι να έχεις την
ενέργειά τους.
Ζεστά μεσημέρια του καλοκαιριού.
Κι ο απόηχος από τις φωνές της παραλίας.
Παιδικά όνειρα και έρωτες ανακατεμένοι με μυρωδιά θάλασσας υγρασίας
και παλιών κόμιξ...
.
.
Μεγάλα πράγματα.
Πόσα καλοκαίρια πέρασαν από τότε?
Μακρινός ο ήχος της θάλασσας.
Ακόμη πιο μακριά η ζέστη.
Απόμακρη και η φωνή της γιαγιάς
που ρωτάει αν ξύπνησα.
Ο παππούς, τα δίχτυα.
Η ψαρόσουπα, το καινούριο υποψήφιο γεύμα..
Πάντα σιχαινόμουν την ψαρόσουπα,
λάτρευα όμως την τελετουργία..
Έμοιαζαν όλα τότε
πως θα κρατούσαν για πάντα...
ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΗΣ ΚΝΕ
Να βρέξει σήμερα!
Κάτι να χαλάσει!
Να δώσει σώμα στην εκδίκησή μου.
Τα σύννεφα υπόσχονται πολλές στάλες ευτυχίας.
Και ‘γω περιμένω!
Περιμένω να ακουστεί η πρώτη βροντή, ο πρώτος κεραυνός να πέσει.
Χαμηλά τα μάτια, μα θα θελα ψηλά να κοιτάζω!
Να φυσήξει.
Κι ο αέρας να πάρει μακριά, μαζί του, την ανάμνηση
και να μου αφήσει
τη λήθη.
[ E.R ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου