[ ΘτΚ ]

.

...σαν όνειρο ατελείωτο
και ήλιος του μεσονυκτίου
χτενίζω κορυφογραμμές
με πυρωμένα δάχτυλα
το σώμα σου αναπλάθω
ρόδο ανάγλυφο
στις ρίζες μου πλέκονται
τα κλαδιά σου
δάκρυ μονόφθαλμο
στις καστανές θάλασσες
άνθη αμφίβια κολυμπάνε
κι απλώνουν
τα ιδρωμένα τους φτερά
πάνω απ' την καλντέρα

το πιο βαθύ ηφαίστειο
είναι ο οργασμός σου
εκεί να δύω
να χάνομαι
τίποτα να μη φοβάμαι
να γεννιέμαι εξαρχής
στις αθάνατες στιγμές
της θνησιμότητας
να είμαι και να λύομαι
να μην είμαι
και να ξανασυναρμολογούμαι
εγώ σαν άλλος ανατέλλω
ακολουθώντας πνιχτές κραυγές
και μετασεισμικές δονήσεις
ετεροχρονισμένα τρέμοντας
κι αδημονώντας
με το απόλυτο λευκό
της έκστασης
ξανά απ' την αρχή
ζωγραφίζω το πρόσωπο σου
σαν όνειρο ατελείωτο...

.