Γιατί δεν μ' αρέσει

ένα κατά τ' άλλα αξιόλογο τραγούδι..!


Όταν το πρωτοάκουσα [ το Πάμε ] -συνέπεσε με τα πρώτα ρεπορτάζ γι' αυτή τη ντροπή της ανθρωπότητας, για το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Γκουαντάναμο- ομολογώ ότι κατενθουσιάστηκα! Αν και γενικώς δεν μ' αρέσουν οι Active Member μέχρι και σε συναυλία τους πήγα, παρακινούμενος από αυτό και από 2-3 ακόμα -όλα κι όλα- ενδιαφέροντα κομμάτια τους..!

Εκτός του ότι ήταν (και λογικά εξακολουθεί να είναι) το μοναδικό -ελληνικό- τραγούδι σχετικά με  το συγκεκριμένο θέμα, βρήκα εκπληκτική -και άκρως διεθνιστική- την ιδέα παράλληλης απόδοσης των στίχων σε 5 διαφορετικές γλώσσες..! Παρόλα αυτά, κάτι δεν μου πήγαινε καλά και σίγουρα αυτό δεν ήταν οι ιδεολογικές μας διαφορές, κάτι καθαρά αισθητικό μ' ενοχλούσε, και μου πήρε καιρό για να το καταλάβω...

Και εντάξει, ένα κομμάτι τέτοιας θεματικής το περιμένω και μουσικά πιο "επιθετικό" αλλά οκ! μπορώ να καταλάβω μια πιο "εσωτερική" προσέγγιση ενταγμένη στο ιδιαίτερο μουσικό ύφος του δημιουργού, πάσο..! Αλλά στους στίχους είμαι κάθετος, "εκπτώσεις" δεν χωράνε..!

Γι΄ αυτό και το διφορούμενο ρεφρέν ήταν τελικά εκείνο που μου κατέστρεψε εντελώς την αρχική θετική προδιάθεση..! Ας θυμηθούμε λοιπόν  τι λέει το ρεφρέν, που ως συνήθως αντικατροπτίζει και την κεντρική ιδέα ενός τραγουδιού:

"Πάμε, σαν διψασμένα πουλιά, μέχρι το Γκουαντανάμο να πάρουμε τη φωτιά"

Είμαι σίγουρος ότι ο δημιουργός (B.D Foxmoor) Θεωρεί την εκεί αμερικάνικη βάση σαν το κατεξοχήν σύμβολο του νεοφασισμού και της παγκόσμιας νέας Τάξης, στρατόπεδο συγκέντρωσης συμβολικά αντίστοιχου του Άουσβιτς. Όλα καλά και σύμφωνοι έως εδώ. Αλλά αυτή η ελαφρότητα του "πάμε μέχρι το" (αντίστοιχη με το "πάμε μια βόλτα στη Βουλιαγμένη" ή το "πάμε πλατεία") με χαλάει αφάνταστα -όσο και αν έμμεσα επικαλείται την αμεσότητα του προφορικού λόγου και της ραπ αργκώ.

Και άντε και πήγαμε, σαν τι? Σαν διψασμένα πουλιά -πόσο επιθετικά μπορούν να είναι αυτά?  Και να κάνουμε τι? Να πάρουμε τη φωτιά! Δηλαδή να ξεκινήσουμε αντάρτικο αλά Φιντέλ και Τσε
(πως αλλιώς θα φτάσουμε στην Κούβα) μόνο και μόνο για να κάνουμε τους σαλταδόρους και να κλέψουμε τη φωτιά..? Όπου παρεμπιπτόντως η φωτιά είναι το σύμβολο του low bap (βλ. "χρέωσε τα στη φωτιά") και αυτό είναι που δίνει και διφορούμενο νόημα στους στίχους.

Ακολουθώ ποιητική αδεία την μεταφορά και λέω έστω και ότι βρίσκεσαι μπροστά σε ότι πιο απάνθρωπο έστησε ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός και το μόνο που σκέφτεσαι -αντί να το ισοπεδώσεις και να ελευθερώσεις τους κρατούμενους- είναι να του πάρεις τη φωτιά..? Όσο διψασμένος και να ΄σαι πουλί μου, όσο και να 'χεις χαρμανιάσει πάρε φωτιά απ' τον διπλανό σου αν ξέμεινες ή πετάξου στο περίπτερο, είναι τώρα λόγος αυτός να πάμε μέχρι το Γκουαντάναμο..?

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ένας τύπος που γράφει εδώ και 20 χρόνια στίχους δεν ξέρει να επιλέγει λέξεις. Δεν πρόκειται λοιπόν για ατύχημα αλλά για δυστύχημα που καταστρέφει και τις όποιες καλές προθέσεις ολόκληρου του κομματιού. Δεν ξέρω -και δεν με αφορά το- πως αλλιώς θα μπορούσε να έχει γραφτεί. Πάντως κάτι του στυλ "(πάμε για) ντου στο Γκουαντανάμο/ σαν λυσσασμένα σκυλιά/ πάμε να του βάλουμε φωτιά /ή να ελευθερώσουμε τ' αγρια πουλιά" εννοείται πως θα ταίριαζε καλύτερα στην περίσταση. Αν βέβαια ο στόχος του ήταν η απέχθεια ή και η έκφραση της οργής για το τερατούργημα του Γκουαντάναμο.

Αλλά εδώ μάλλον έχουμε να κάνουμε με κάτι άλλο: με δημοσιότητα, επιτυχία, πωλήσεις..! Αυτός είναι ο θαυμαστός κόσμος του θεάματος και ο B.D Foxmoor εδώ και χρόνια έχει μάθει να ελίσσεται σ' αυτόν και να εξαργυρώνει τις όποιες ευαισθησίες του. Και οι στίχοι του δεν θα μπορούσαν να μην επηρεαστούν από τα νταραβέρια του με παραγωγούς και δημοσιογράφους.

Πρόβλημα του και επιλογή του -και αν δεν ήταν o Άγγλος σύντροφος να με ρωτάει για τους Active Member και το συγκεκριμένο τραγούδι ούτε που θα (ξανα)ασχολιόμουν μαζί τους..! Και άντε να το κάνεις αν δεν το εξηγήσεις πρώτα στον εαυτό σου -και στους φανταστικούς σου φίλους..!




Τέλος πάντων, αν και δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες, καταλαβαίνω τα τυπάκια που γουστάρουν το ραπ σαν μουσικό είδος και ψάχνονται για να συνδεθούν με τις πιο "πολιτικοποιημένες", έστω και θεαματικές, πλευρές του... Για αυτούς όμως που αγαπούν τη μουσική και δεν θέλουν να συμβιβάζονται με ημίμετρα είναι πάντα καλύτερα όταν γράφουν τους δικούς τους στίχους και τζαμάρουν/ραπάρουν με την παρέα τους -και όλο και κάτι καλό βγαίνει και παραέξω..! Και για 'κείνους που θέλουν να την ψάξουν με πιο αυθεντικές προτάσεις από αυτές της μουσικής -εναλλακτικής ή πολυεθνικής- βιομηχανίας ας εξερευνήσουν και μια σκοτεινή πλευρά της σελήνης [ εδώ ] ...
.