[ Μέλαν Αχός Λία ]

.
Κουκιά σπέρνω,
                            αναμμένο
                                            όντας
  το αναπόφευκτο του θερισμού
 κοσκινίζω λέξεις
και γδέρνω σημασίες

κρατώντας τις ξανθές
αλλά και όλες εκείνες
που σαν παραπόταμοι καταλήγουνε
                                                            σε 'σένα

τοιουτοτρόπως οι μαύρες σκέψεις
άχαστες
γυαλίζουν στις εκλείψεις
 
για τους τρίτους άλλωστε
πάντα
είμαστε
σκόρπιες στιγμές
                              και
                                     σκοτεινά νοήματα
                                                          κατα
                                                 κερμα
                                              τις
                                       μένα

που αν ενωθούν παραμορφώνονται τόσο
όπως το κόκκινο ωχριά
αν εκτεθεί στη λήθη

αναίμακτα δεν γίνεται
                                              να συνδέσεις
                                     ο ύ τ ε
                                              να διαχωρίσεις

σιαμαία τρίγωνα που τα πλευρά τους
εφάπτονται του κύκλου της ζωής σου
και οι διαγώνιες οδοί τους έχουν ονόματα
                                                                    όπως:
                                                                                   αναγγελία
                                                                   απώλεια
                                             μελαγχολία
.