Васка Попе

.

Ήταν κάποτε ένα λάθος
Τόσο αστείο τόσο μικρό
Που είδηση δε θα τό 'παιρνε κανείς

Το ίδιο δεν ήθελε τον εαυτό του
Ούτε να τον βλέπει ούτε να τον ακούει

Και τι δεν σοφίστηκε
Μπας κι αποδείξει
Πως κατά βάθος δεν υπάρχει

Σοφίστηκε τον χώρο
Για να βολέψει μέσα του τις αποδείξεις
Και τον χρόνο για να του φυλάει τις αποδείξεις
Και τον κόσμο για να του κοιτάει τις αποδείξεις

Όλα όσα σοφίστηκε
Δεν ήταν ούτε τόσο αστεία
Ούτε και τόσο μικρά
Αλλά φυσικά ήταν λάθος

Αν μπορούσε να γίνει κι αλλιώς
.

 

Μπορείς να με γραπώσεις από της λήθης το τσουλούφι
Να αγκαλιάσεις στο αδειανό πουκάμισο τη νύχτα μου
Να μου φιλήσεις την ηχώ

Μα εσύ από έρωτα τίποτα

“don’t let sleep overtake you/ the world’s awake within you.”

  Αυτός που δεν γίνεται συντρίμμια

Αυτός που παραμένει ακέραιος
Και σηκώνεται ακέραιος
Αυτός παίζει.

Κάθε άνθρωπος, και για μια φορά έστω στη ζωή του, 
υπήρξε ποιητής.

Κάτι τέτοιο συμβαίνει σε στιγμές φωτισμένες από κόκκινα ή μαύρα αστέρια, εξαιρετικές στιγμές μεγάλων συγκινήσεων, όταν τα καθημερινά λόγια και φράσεις δεν βοηθάνε τον άνθρωπο να εκφραστεί. Κάτι τέτοιες στιγμές ο άνθρωπος σφυρηλατεί μια καινούρια δική του λέξη, χτίζει μια δική του καινούρια λέξη. Κάνοντας το, ο άνθρωπος αντιδρά σαν ποιητής και είναι ποιητής εκείνες τις στιγμές. Αυτές οι όχι καθημερινές λέξεις (εγώ θα το ονόμαζα όμορφα λόγια) αποτελούν τα ποιητικά άπαντα κάθε ανθρώπου. Ποιητές (εκείνοι που η συγγραφή ποιημάτων είναι τάση ζωής) μπορούν να θεωρηθούν οι άνθρωποι που πιστεύουν πως κατά την διάρκεια της ζωής τους δημιούργησαν πολύ, πολύ περισσότερα όμορφα λόγια από τους άλλους. Είναι ανάγκη να αποδειχθεί πως συχνά δεν πρόκειται παρά για μια αυταπάτη. Την ίδια στιγμή, στην πίσω πλευρά του παλατιού, του χτισμένου με τόμους ποιημάτων, ζουν τη σύντομη ζωή τους τα όμορφα λόγια τόσων και τόσων άλλων ανθρώπων. Ζουν στον αέρα, αιωρούνται στα χείλη, αντηχούν μέσα στα μάτια. Τα αγαπάνε, τα επαναλαμβάνουν και τα θυμούνται εκείνοι που τα πρωτοάκουσαν: οι φίλοι, οι συγγενείς, οι συνάδελφοι, οι συμπολίτες. Μαζί με τους ανθρώπους αυτούς, τα όμορφα λόγια πεθαίνουν. Απέραντος ο πλούτος της ομορφιάς που χάνεται μέρα με τη μέρα, αιώνα με τον αιώνα.

ΒΑΣΚΟ ΠΟΠΑ

.