[ έρως ανίκατε plasma ]

. .

. . . :

.

Ως το τέλος συνεπής
σε όλα του
ακόμα και στις διαγραφές

τόσο που όταν δεν του απέμεινε
άλλος κανείς
διέγραψε τον εαυτό του

με μια σφαίρα

έγραψε
ένα τελευταίο σχόλιο
στην κοινωνία του θεάματος
με το ίδιο του το αίμα
.

Χριστούγεννα είναι, θα περάσουν..!

.
.
Εν αναμονή της σταύρωσης λοιπόν,
τις πιο ιερόσυλες και αιρετικές ευχές μας..!
.

Αειπάρθενος Ηδονητής

.
.
.
.
Υ.Γ: Για την αποκατάσταση της Ιατρικής Αλήθειας:

Ο Ιησούς ήταν κυριολεκτικά κωλόπαιδο
μόνο έτσι εξηγείται τ’ ότι ο παρθενικός υμένας της μητρός του
διατηρήθηκε άθικτος και μετά τη γέννα...
.

Έθιμα μιας νέας εποχής:

.

[ από την Α. ]

L' HEAUTONTIMOROUMENOS

.
ο ΕαυτονΤιμωρούμενος
[ μεταξαναφρασμένο ]
.
.
.
Να σε χτυπήσω χωρίς οργή
δίχως μίσος, σα χασάπης,
όπως ο Μωυσής το βράχο!
και θα κάνω απ' το βλέφαρό σου

φάρμακο για τη Σαχάρα μου
τα ύδατα του πόνου.
Η Επιθυμία μου γεμάτη ελπίδα
στ' αλμυρά σου δάκρυα θα κολυμπάει

σαν πλοίο που μπαρκάρει,
και την καρδιά μου θα μεθούν
οι αγαπημένοι σου λυγμοί που αντηχούν
σαν καμπάνα που πένθιμα χτυπά!

Μήπως δεν είμαι μια παραφωνία
μες στη θεία συμφωνία,
χάρις στην ακόρεστη Ειρωνεία
που με κινεί και με δαγκώνει;

Είναι μες τη φωνή μου, οι φωνές!
Είναι όλο μου το αίμα, μαύρο δηλητήριο!
Είμαι ο σκοτεινός καθρέφτης
όταν εμφανίζεται η Μέγαιρα!

Είμαι η πληγή και το μαχαίρι!
Είμαι το χαστούκι και το μάγουλο,
είμαι τα άκρα και ο τροχός
και το θύμα και ο δήμιος!

Είμαι της καρδιάς μου το βαμπίρ
-ένα απ' αυτά τα μεγάλα εξορισμένα
στο αιώνιο γέλιο καταδικασμένα
π' ούτε να χαμογελάσουν δεν μπορούν!



Charles Baudelaire

*.
Δανεισθήτω εις την Γαλλικήν εκ ψηφιακού τοπίου
πρωτοακουσθήτω δε εις την Ισπανικήν εκ της
Χαοτικής Κολλεκτίβας (track #10)
και μεταξαναστιχώθηκε λεξικών βοηθείας πορκουά αι μεταφράσεις
που ευρέθησαν ήσαν ...βοήθειαν μας!
.

December...Remeber...

.
[ 9 Δεκ. '09 ]
ΥστεροΓράφω:
Ξαφνικά Πήξαμε στους Ειρηνιστές..!

Η μνήμη του Αλέξη είναι ένα θέμα, τελεία. Και η αστυνομική βία είναι ένα άλλο θέμα, ξανά τελεία. Το πρώτο το τιμά κανείς, στο δεύτερο απαντά με όποιον τρόπο αυτός επιλέξει. Τόσο απλά. Ή μήπως ο αστυνομο/κρατικός φασισμός και η επιβολή εξαντλήθηκαν πριν από ένα χρόνο στη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου..?

Οι δήθεν ειρηνιστές είναι αυτοί που τελικά αμαύρωσαν την "επέτειο" της εξέγερσης του Δεκέμβρη. Αν όλη αυτή η προπαγάνδα των τελευταίων ημερών περί "ειρηνικών" διαδηλωτών είχε την παραμικρή βάση τότε οι κατεξοχήν βίαιοι-μιλιταριστικοί θεσμοί στρατού, αστυνομίας και φυλακών θα είχαν και σοβαρό πρόβλημα στη στελέχωση τους.

Και αυτό πάλι με την προληπτική καταστολή..? Άλλο ένα δείγμα εκφασισμού αφού πέραν των πράξεων ποινικοποιούνται και οι προθέσεις, ένα βήμα πριν την έλευση του μεγάλου -σοσιαλιστή- αδερφού..!

Προσοχή στις σόμπες, στις μπύρες, τα μέσα αυτοπροστασίας, τα επαναστατικά σουβενίρ και τους κακοσυντηρημένους υπολογιστές σύντροφοι..! Εκτός από τα τραβήγματα μπορεί να στοιχίσουν και από 3.000 έως 15.000 ευρώ, έλεος..!

S.O.S:

Για τους συλληφθέντες του Κερατσινίου
πρέπει να μαζευτούν άμεσα 51.000 ευρώ !..

.

πλην

.

.

το πρόσημο αρνητικό

στον εσωλογισμό

αντιστρόφως ανάλογη

της οργής η θλίψη

συσσωρεύεται

γεμίζει χείμαρρους

και καλλιεργεί έρημους



και 'γω όλο ξεχνώ

να της μετρήσω

το φυτίλι

.

[ Γενέθλια ‘86 ]

.

.


Γενέθλια κι αγόρασα σκοινί,

τον κόμπο μου τον έχω φτιάξει πρόχειρα,

παραληρώντας πάνω στο σκαμνί,

στον τελευταίο ρόλο του αυτόχειρα.

Πίσω μου τίποτα, τίποτα στο μέλλον,

μονάχα η κηδεία των ψηλών καπέλων.

Γενέθλια και φτύνω τις ευχές,

σοκολατάκια στήνω για ικρίωμα,

ελπίζω με τις πρώτες τις βροχές,

να ξεχαστώ και 'γω και το σημείωμα.

Πίσω μου τίποτα, τίποτα στο μέλλον

μονάχα η κηδεία των ψηλών καπέλων.

.

.

* * *

.

.

Εντάξει, μην πάει στο κακό ο λογισμός, δεν ταυτίζομαι απόλυτα με αυτούς τους στίχους, αν και καμιά φορά η γενέθλια μελαγχολία τους σιγοτραγουδά χωρίς να με ρωτήσει..! Στα δεκάξι συναντήθηκα πρώτη φορά μαζί τους και από τότε αυτοί με ακολουθούν αλλά και 'γω ακολουθώ την διαδρομή του δημιουργού τους. Και παρόλα αυτά δεν έμαθα ποτέ αν ο Κώστας Τριπολίτης τους έγραψε στα γενέθλια του ή αν η γραφή τους αφορά ένα είδος ταύτισης με κάποιον αυτόχειρα. Επίσης, όσο και αν έψαξα σε βιβλιοπωλεία, ποτέ δεν βρήκα κάποιο βιβλίο του... Πριν μερικά χρόνια ο Μελωδία έβγαλε ένα cd-αφιέρωμα μέσω του Μετρό και αναζήτησα και εκεί τα ίχνη του. Το μόνο που κατάφερα να μάθω ήταν ότι έβγαζε φωτοτυπίες τους στίχους του και τους μοίραζε σε φίλους. Όσο και αν σιχαίνομαι Νταλάρες, Μικρούτσικους και Μαχαιρίτσες δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω την ιδιαίτερη γραφή του Κ. Τριπολίτη και να διαβάζω σαν ποιήματα τα τραγούδια... Ακολουθούν μερικά δυνατά δείγματα γραφής και ένας σύνδεσμός με ακόμα περισσότερο υλικό του.

Καλή ανάγνωση..!
.

[ Κώστας Τριπολίτης ]

.
.
Αλίκη

Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων,
με το ζόρι στριμωγμένη,
απ' το γέρο της δαρμένη,
από μπάτσους καρφωμένη
για σωρεία εγκλημάτων.

Η Αλίκη φωτισμένη
φέρνει ίχνη εγκαυμάτων,
η Αλίκη αποκλεισμένη
του παραμυθιού η Αλίκη,
σ' ένα άσυλο ανιάτων.

Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων,
με μια φλέβα βαρεμένη
σε μια ζάλη πλακωμένη,
απ' τα λόγια χτυπημένη
των δικών της συνθημάτων.

Η Αλίκη ερεθισμένη είναι μηχανή θανάτων,
η Αλίκη αποκλεισμένη
του παραμυθιού η Αλίκη
σ' ένα άσυλο ανιάτων.



Δε λες κουβέντα,

κρατάς κρυμμένα μυστικά
και ντοκουμέντα
κι ακούω μόνο
συνθήματα μεταλλικάτων μικροφώνων

Ξέρω τ' όνομά σου
την εικόνα σου και πάλι από την αρχή
ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας
μια αλλιώτικη ζωή

Περνούν οι νύχτες,
τα δευτερόλεπτα βαριά
στους λεπτοδείκτες
ζητώντας κάτι
που να μη γίνεται ουρλιαχτό
κι οφθαλμαπάτη

Ξέρω τ' όνομά σου
την εικόνα σου και πάλι από την αρχή
ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας
μια αλλιώτικη ζωή

Στων χιλιομέτρων
την ερημιά και στη σιωπή των χρονομέτρων
ακούγονται τώρα
σειρήνες μεταγωγικά κι ασθενοφόρα

Ξέρω τ' όνομά σου
την εικόνα σου και πάλι από την αρχή
ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας
μια αλλιώτικη ζωή



Στον ήλιο του ανύπαρκτου

Μαζεύω τα κομμάτια μου
Κολλώ τα θρύψαλά μουΕδώ,
στο άδειο μου μυαλό,
Στη μέση ενός θαλάμου.

Μετρώ τις τρύπες των καρφιών
Λεκέδες στη μοκέτα, Τ
ις μάταιες φλόγες απ'τους bic
Και τ'αδειανά πακέτα.

Αδίστακτο, αδυσώπητο, αδάμαστο εγώ
Μιλάς, Μιλάς ατέλειωτα
Μιλάς, Κι εγώ σιγώ...

Στον ήλιο του ανύπαρκτου
Οι ζωντανοί είναι λίγοι
Κι ό,τι πολύ αγάπησα
Στου μάρμαρου τα ρίγη.
Διψάω λόγο αληθινό
Στην έρημο της γλώσσας
Με το παράπονο ότι εγώ,
δεν είμαι, το εγώ σας



Σχήμα Λόγου

Ο λόγος δεν έχει λόγο να λέγεται
το λόγο αυτό εγώ τον σεβάστηκα
και να που η Τροία ακόμη καίγεται
και να ο Αδόλφος υψώνει τη σβάστικα
Νίκη, νίκη, νίκη

Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα
κι εγώ δεν έχω για νοίκι
φορούσε μαύρο νυφικό η περσινή μας η κοπέλα
κι ο λόγος αυτός τής ανήκει.

Ο λόγος δεν έχει λόγο να υψώνεται
ο λόγος ωμή τροφή για τους κόρακες
και να που η Ρώμη ακόμη σώνεται
και να οι Αννίβες με τρύπες στους θώρακες
Νίκη, νίκη, νίκη

Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα...

Ο λόγος σαπίζει καταναλώνεται
στο λόγο αυτό κουβέντα δεν γίνεται
και να που ο Οιδίπποδας τυφλώνεται
και να η Σαλώμη τα πέπλα της γδύνεται
Νίκη, νίκη, νίκη

Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα...



Τα σύνορα εδώ

είναι μονάχα οι φυλακές και τα ψυχιατρεία.
Τα σύνορα εδώ
είναι μονάχα οι εκκλησίες και τα στενά σχολεία.

Τα σύνορα εδώ
είναι μονάχα τα γιαπιά κι οι θάλαμοι του ΙΚΑ.
Τα σύνορα εδώ
είναι αυτά που μου ζητάς και που ποτέ δεν βρήκα....

και τούτο το τραγούδι έχει γραφτεί
σαν μια ανάκριση νυχτερινή.



Φετίχ

Στη χώρα του απροσδιόριστου
Στο χρόνο ζω του Αόριστου,
Του αόρατου και του άοσμου
Παραπατώντας στο χάος μου.

Αιχμάλωτος του ασυνάρτητου
Γυρεύω στίγμα στο χάρτη του
Με τοξικά και ηδύποτα
Τα θέλω όλα και τίποτα.

Λατρεύω τις αλυσίδες μου
Την ηδονή του επίδεσμου
Και τα φετίχ
Τις λεπίδες μου, ξέρω να προκαλώ...

Αντί να ψάχνω παυσίπονα
Στον έρωτά σου να τρύπωνα,
Με τον καθρέφτη του νάρκισσου
Να σε ξυπνήσω απ'τη νάρκη σου

Στο βάθρο του ανεξιχνίαστου
Ηθοποιός της λαγνείας του,
Στο Κωμικό, στο Μακάβριο
Να βρω μαζί σου ένα αύριο



Δανεικά από εδώ, αγύριστα από εκεί!