[ Κώστας Τριπολίτης ]

.
.
Αλίκη

Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων,
με το ζόρι στριμωγμένη,
απ' το γέρο της δαρμένη,
από μπάτσους καρφωμένη
για σωρεία εγκλημάτων.

Η Αλίκη φωτισμένη
φέρνει ίχνη εγκαυμάτων,
η Αλίκη αποκλεισμένη
του παραμυθιού η Αλίκη,
σ' ένα άσυλο ανιάτων.

Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων,
με μια φλέβα βαρεμένη
σε μια ζάλη πλακωμένη,
απ' τα λόγια χτυπημένη
των δικών της συνθημάτων.

Η Αλίκη ερεθισμένη είναι μηχανή θανάτων,
η Αλίκη αποκλεισμένη
του παραμυθιού η Αλίκη
σ' ένα άσυλο ανιάτων.



Δε λες κουβέντα,

κρατάς κρυμμένα μυστικά
και ντοκουμέντα
κι ακούω μόνο
συνθήματα μεταλλικάτων μικροφώνων

Ξέρω τ' όνομά σου
την εικόνα σου και πάλι από την αρχή
ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας
μια αλλιώτικη ζωή

Περνούν οι νύχτες,
τα δευτερόλεπτα βαριά
στους λεπτοδείκτες
ζητώντας κάτι
που να μη γίνεται ουρλιαχτό
κι οφθαλμαπάτη

Ξέρω τ' όνομά σου
την εικόνα σου και πάλι από την αρχή
ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας
μια αλλιώτικη ζωή

Στων χιλιομέτρων
την ερημιά και στη σιωπή των χρονομέτρων
ακούγονται τώρα
σειρήνες μεταγωγικά κι ασθενοφόρα

Ξέρω τ' όνομά σου
την εικόνα σου και πάλι από την αρχή
ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας
μια αλλιώτικη ζωή



Στον ήλιο του ανύπαρκτου

Μαζεύω τα κομμάτια μου
Κολλώ τα θρύψαλά μουΕδώ,
στο άδειο μου μυαλό,
Στη μέση ενός θαλάμου.

Μετρώ τις τρύπες των καρφιών
Λεκέδες στη μοκέτα, Τ
ις μάταιες φλόγες απ'τους bic
Και τ'αδειανά πακέτα.

Αδίστακτο, αδυσώπητο, αδάμαστο εγώ
Μιλάς, Μιλάς ατέλειωτα
Μιλάς, Κι εγώ σιγώ...

Στον ήλιο του ανύπαρκτου
Οι ζωντανοί είναι λίγοι
Κι ό,τι πολύ αγάπησα
Στου μάρμαρου τα ρίγη.
Διψάω λόγο αληθινό
Στην έρημο της γλώσσας
Με το παράπονο ότι εγώ,
δεν είμαι, το εγώ σας



Σχήμα Λόγου

Ο λόγος δεν έχει λόγο να λέγεται
το λόγο αυτό εγώ τον σεβάστηκα
και να που η Τροία ακόμη καίγεται
και να ο Αδόλφος υψώνει τη σβάστικα
Νίκη, νίκη, νίκη

Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα
κι εγώ δεν έχω για νοίκι
φορούσε μαύρο νυφικό η περσινή μας η κοπέλα
κι ο λόγος αυτός τής ανήκει.

Ο λόγος δεν έχει λόγο να υψώνεται
ο λόγος ωμή τροφή για τους κόρακες
και να που η Ρώμη ακόμη σώνεται
και να οι Αννίβες με τρύπες στους θώρακες
Νίκη, νίκη, νίκη

Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα...

Ο λόγος σαπίζει καταναλώνεται
στο λόγο αυτό κουβέντα δεν γίνεται
και να που ο Οιδίπποδας τυφλώνεται
και να η Σαλώμη τα πέπλα της γδύνεται
Νίκη, νίκη, νίκη

Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα...



Τα σύνορα εδώ

είναι μονάχα οι φυλακές και τα ψυχιατρεία.
Τα σύνορα εδώ
είναι μονάχα οι εκκλησίες και τα στενά σχολεία.

Τα σύνορα εδώ
είναι μονάχα τα γιαπιά κι οι θάλαμοι του ΙΚΑ.
Τα σύνορα εδώ
είναι αυτά που μου ζητάς και που ποτέ δεν βρήκα....

και τούτο το τραγούδι έχει γραφτεί
σαν μια ανάκριση νυχτερινή.



Φετίχ

Στη χώρα του απροσδιόριστου
Στο χρόνο ζω του Αόριστου,
Του αόρατου και του άοσμου
Παραπατώντας στο χάος μου.

Αιχμάλωτος του ασυνάρτητου
Γυρεύω στίγμα στο χάρτη του
Με τοξικά και ηδύποτα
Τα θέλω όλα και τίποτα.

Λατρεύω τις αλυσίδες μου
Την ηδονή του επίδεσμου
Και τα φετίχ
Τις λεπίδες μου, ξέρω να προκαλώ...

Αντί να ψάχνω παυσίπονα
Στον έρωτά σου να τρύπωνα,
Με τον καθρέφτη του νάρκισσου
Να σε ξυπνήσω απ'τη νάρκη σου

Στο βάθρο του ανεξιχνίαστου
Ηθοποιός της λαγνείας του,
Στο Κωμικό, στο Μακάβριο
Να βρω μαζί σου ένα αύριο



Δανεικά από εδώ, αγύριστα από εκεί!