31/1/10

[ επίσκεψη στην πατρίδα* ]

.














*πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα
                  και με μίσησαν περισσότερο απ' οπουδήποτε αλλού




πίσω από την μαύρη πέτρα
και κάτω από τόνους ηθελημένο χώμα
τα μπαζωμένα χνάρια μιας εφηβείας καταπατημένης
από τη γονική δικτατορία
και την επιδημία συντήρησης
που ακόμα εξοντώνει χαρακτήρες
κόβει νομίσματα απ' τη μοναξιά
και χτίζει ανθρώπους στις γέφυρες ανακύκλωσης
της πόλης-κράτους

απ' την κρύα βρύση
σαν το νερό κυλά στ' αυλάκι
η δημοσιά παράλληλη στο αίμα των αθώων
και το πλακόστρωτο φτιαγμένο απ' τα οστά τους'
με φόντο το καταλανικό κάστρο
που εκλιπαρεί καμιά φωτογραφία κι ολίγον τουρισμό
εκεί μετρώ τους λίθούς των τειχών στο βάθος
γνωρίζοντας πως απαριθμώ λιθοδόμητες ψυχές
και συνειδητοποιώντας ότι ποτέ μου δεν εννόησα
τα ιδανικά της πόλης-δολοφόνου

συνομιλώντας με σκιές πάνω από το βάλτο
μαθαίνω κάποια μυστικά του, ότι π.χ.
το μήκος της φαβορίτας ξυραφιάζει σχέσεις
κι ο φόβος της ηλεκτρικής κιθάρας αποστάσεις
σίγουρα θα εξακολουθούν να καίνε μάγισσες εδώ
στον Μισισιπί του κάμπου'
ευτυχώς στην πούντα του Σαββάτου 
αυτοί που συναντώ δεν μ' αναγνωρίζουν
και 'γω πάλι δυσκολεύομαι αν ίσως κάποτε
είχαν ένα κάποιο όνομα - επώνυμο - ενδιαφέρον
οι νεκροζώντανοι ιθαγενείς αυτής
της πόλης-φάντασμα



να μην ξεχάσω την επόμενη φορά
τον δυναμίτη και τα ταπεράκια της μαμάς
.

16 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

φανζίνιε, ο υπότιτλος από πού είναι?
πολύ ωραίο το κείμενο

goofyMAGOUFH είπε...

Να μην ξεχάσω να σε συγχαρώ, Rosa Del Foc!

Ανώνυμος είπε...

Δεν σου λέω από που, άκου και θα δεις: http://www.youtube.com/watch?v=A2DRKroYb6A , Ευχαριστώ αλλά και την κριτική σου περιμένω, τη γνώμη σου έστω -όχι μόνο για τα καλά..!

RdF

imaginarycities είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=ZXq0eKNKXvU&feature=related
άσχετο αλλά μετά από τόσα χρόνια, συνεχίζουν να συγκινούν...κι είπα να μοιραστώ...

Ανώνυμος είπε...

το ποίημα κατραπακιά
στο σβέρκο της κυριακής μου.

πρτφ

Ανώνυμος είπε...

Να σβερκώσει το τσιμπούρι που κάθησε στον σβέρκο της Κυριακής σου, θα 'θελε... αλλά όπως λες και 'συ "Θέλουμε δε θέλουμε είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε μέσα στο κόσμο που μισούμε"...

RdF

αρχή του τίποτα είπε...

έχω έναν φίλο που λες εκεί, από τους τελευταίους, εναπομείναντες, τώρα πως ξέμεινε μην τα ρωτάς, καμιά φορά εκεί που πίνουμε και τα λέμε, γυρνάει και μου λέει πως μόνο μια ταφόπλακα χρειάζεται αυτός ο τόπος. αυτό μόνο.

παράλληλος είπε...

Η Μίδεα -ξέρεις πως δεν είναι λάθος η γραφή- σκοτώνει τα παιδιά της...

Στα βράχια του φαραγγιού στοιχειώσανε οι Μούσες και οι έρωτες αντιλαλούνε σα βουβοί καθρέφτες που ούτε το ποτάμι της ζωής δεν βλέπουνε!... Η παιδούλα με την χήνα πνίγεται κάθε μέρα στον πεζόδρομο...

Να είσαι καλά!

Rosa Del Foc είπε...

Παράλληλε χάρηκα πολύ που εξακολουθούμε, τρόπω τινά, να βαδίζουμε παράλληλα και συγκινήθηκα που συναντηθήκαμε, έστω και ψηφιακά, μετά από τόσα χρόνια..! Από την εποχή του ράδιο1 δηλαδή και της άγνωστης πλευράς του R’n’R..! Kαι πως λοιπόν να μην πιάσουν τόπο οι ευχές σου και να μην είμαι καλά μετά από τέτοιες απροσδόκητες τομές των παράλληλων συμπάντων μας, ε..?

kranioUtopia είπε...

Με ξαναγυρνάς σε ένα κείμενο,
το οποίο, πολύ ορθά παρατηρεί το πρτφ,
είναι κατραπακιά στο σβέρκο της Κυριακής...
Χαλάλι σου όμως, Del Foc.
Άλλωστε, αξίζει πολλών αναγνώσεων.
Αναρωτήθηκες, άραγε, τι μπορεί να γράψει κάποιος
ως συμπλήρωμα(;) των δικών σου βιωμάτων ή ερεθισμάτων
χωρίς να τα θίξει ή βεβηλώσει;
Δύσκολο τούτο που ζητάς, Rosa.
Θα το αποτολμήσω για χάρη σου...

Προσωπικά, δεν θα προβώ σε κάποιον προσδιορισμό ή ερμηνεία για την πατρίδα.
Αν είναι μια πυραμίδα εννοιών, ιδεών, πραγμάτων,
θεωρώ πως στην κορυφή της βρίσκεται η γλώσσα.
Αν πάλι είναι ένας γόρδιος δεσμός,
δεν τον βαραίνει κάποια αξία.
Όλα αυτά όμως σε βάση θ ε ω ρ η τ ι κ ή.
Διότι η πράξη έχει άλλη άποψη.
Στην πράξη, θυμάμαι, νοσταλγώ, πονώ, αισθάνομαι.
Στη θεωρία είμαι ελεύθερος επαναστάτης
ενώ στην πράξη μίζερος ειδωλολάτρης.
Κάπου ανάμεσα παλεύω να υπάρχω
χωρίς να συγκρούονται τα λόγια μου με τις πράξεις μου.
Χωρίς να σκοντάφτουν καν.

Έχουν εμφυτευτεί εν αγνοία μου τόσα, ιδεολογικά και μη, σκουπίδια στο μυαλό μου
ώστε το πρώτο που εμφανίζεται
με το άκουσμα της λέξης πατρίδα
είναι η προδοσία.
Ένας ακαθόριστος, πάρα ταύτα εξουστιακός, φόβος
μην την προδώσω...
Μερικές φορές θα προτιμούσα να μην είχα...
ούτε πατρίδα, ούτε μνήμη.
Γιατί και η μνήμη τον ίδιο ρόλο καλείται να αναλάβει.

Θα μπορούσα να σου γράψω πολλά ακόμα,
ευτυχώς όμως και για τους δυό μας
βρίσκομαι στη δουλειά και ο χρόνος μου είναι συγκεκριμένος.

Έχεις την εκτίμησή μου, Rosa Del Foc.

Rosa Del Foc είπε...

Αν και από μόνες τους οι έννοιες “πατρίδα” και “έθνος” αποτελούν θεωρητικές κατασκευές της αστικής επανάστασης, Κρανιουτοπία, θα μιλήσω βιωματικά κυρίως...

Στα 12 μου λοιπόν και στα μέσα της δεκαετίας του '80 μετακομίσαμε οικογενειακώς στην επαρχία και χρειαστήκαμε 2 χρονιά, 3 μέρη και 5 διαφορετικά σπίτια για να σταθεροποιηθούμε, μας αντιμετώπισαν με καχυποψία και ακόμα μας αποκαλούν “ξένους” (φαντάσου τι τραβάν οι μετανάστες)... Κι ας μιλάμε μια ίδια γλώσσα (αρβανίτικα δεν έμαθα ποτέ)... Και πράγματι στα 18 ήμουν πιο ξένος από ποτέ, μιας και δεν ασπάστηκα ποτέ την κυρίαρχη κουλτούρα του σκυλάδικου, του γαμιά, του ρατσιστή (όταν έσκασε το πρώτο κύμα αλβανών μεταναστών), του ελληνάρα (όταν έκαιγε το Μακεδονικό), του κουλτουριάρη -έστω- αλκοολικού ή χασικλή (μέχρι εκεί έφταναν τα όρια ανεκτικότητας της τοπικής κοινωνίας)... Στα 19 ήμουν ήδη “προδότης” γι' αυτούς και αυτοί ήταν ήδη αδιάφοροι για μένα... Οι φήμες έδιναν και έπαιρναν, ακόμα και φανταστικά γεγονότα δημιουργήθηκαν για να τις δικαιολογήσουν και με την αστυνομία στο κατόπι και τους γονείς φρικαρισμένους και λιγόψυχους την έκανα για άλλες πολιτείες, συγκεκριμένα τρεις τον αριθμό... Την τρίτη στο βορρά την ερωτεύτηκα και σχετίστηκα με αξιόλογους ανθρώπους εκεί, τόσο που αποφάσισα να μείνω... Έλα όμως που δεν υπήρχαν δουλειές για ...“ξένους” και πλάνητες σαν κι εμένα... Οπότε στα 20 ξανά από το μηδέν, στην Αθήνα αυτή τη φορά, όπως όλος σχεδόν ο κόσμος..! Και αφήνω (με κόπο ομολογώ) στην άκρη πολιτικές αντιλήψεις και ιδεολογίες και βιωματικά ρωτάω: εγώ πρόδωσα μια πατρίδα που ποτέ δεν είχα ή μήπως η ίδια η πατρίδα τρώει τα παιδιά της..?

kranioUtopia είπε...

Αν, μέσα από όλα αυτά, μου λες, Rosa Del Foc,
πως θες να ριζώσεις σε έδαφος πρόσφορο,
κάν' το...
μόνο θυμήσου:
τίποτα δεν είναι πιο καρπερό από μια πλάνη.

Υ.Γ.:
η Ιθάκη κανέναν δεν πρόδωσε.

Rosa Del Foc είπε...

Να ριζώσω? Κάθε άλλο, όπου γης και πατρίς, σε λέω..! Απλώς προσπαθώ να πω ότι δεν γίνεται να προδώσεις κάτι που δεν έχεις ή που δεν έχεις συμφωνήσει σε αυτό..!

Μ' αρέσουν αυτά που γράφεις για την πλάνη αλλά και για το γόρδιο δεσμό..!

Όσο για την Ιθάκη, σημασία έχει το ταξίδι, η διαδρομή... Αλλά στα περί προδοσίας ξανά, μην παίρνεις και όρκο για την Ιθάκη! Άλλα λέει ο ποιητής (στην Ομηριάδα) και μάλλον έχει δίκιο..!

kranioUtopia είπε...

Όρκο δεν παίρνω, Del Foc...
κι αυτό επειδή δεν έχω ευαγγέλιο εύκαιρο...
μα αν είσαι όμηρός της,
την προδίδεις και σε προδίδει διαρκώς.
Όσο για την ακρίβεια (της προδοσίας)... μαθηματική.

παράλληλος είπε...

Η Ιθάκη είναι μαύρη πέτρα,
είναι μωρό -επίσης-
μωρό που γεννάει πέτρες στα κεφάλια μας
άλλοτε κατάρες και άλλοτε ευχές!

Καλή πατρίδα, αδέρφια!

παράλληλος είπε...

Η Ιθάκη είναι μαύρη πέτρα,
είναι μωρό -επίσης-
μωρό που γεννάει πέτρες στα κεφάλια μας
άλλοτε κατάρες και άλλοτε ευχές!

Καλή πατρίδα, αδέρφια!