Οι παρανοϊκοί μάς έστεψαν εγκληματίες
Και οι ορδές παραδομένες μας κλωτσάνε
Συμπιεσμένες στη δουλειά
Μ' έναν αφέντη αρχηγό και τιμωρό και πάντα ίδιο
Κάτω απ' τις μασχάλες τους κρατάνε τις ποινές
στους δείχτες τους πλεγμένες αιτιάσεις
Για εμάς, για τους τρόπους μας
την επιβίωση και τη ζωή μας
Έχουν υφαντά κουστούμια οίκων ακριβών
παχιές γραβάτες σα θηλιές λαών
δύσοσμη σάρκα απ' τους ανθρώπους, που έστειλαν στον τάφο
Δακτυλίδια παραφορτωμένοι
του κύρους,
ενδείξεις ανίατης σοφίας
Σίγουροι και με κρυφή ελπίδα για το δικό μας λάθος
και για το πόσο απαραίτητοι μας είναι
Παντού μας γυρεύουν για να μας εξετάσουν
Ειδήμονες τα όργανα να βγάλουν
τα παραστήματα μας να μετρήσουν
κι από μας να φυλάξουν
Καραδοκούν
πληγές να μας ανοίξουν για να 'χουν κάτι να γιατρεύουν
καλά να μας θρέψουν για να 'χουν κάτι να τους θρέψει
να μας οχυρώσουν για να 'χουν δραπέτες στο κυνήγι
να μας μπερδέψουν για να δώσουν λύσεις
Αυτοί οι παρανοϊκοί που ορέγονται τη νιότη μας
τις ιαχές των ηδονών
και των ξανθών μας ήλιων
Πάρτε τα κιτάπια τους, τα νομοθετήματά τους
κι όλη τη γέννα του άδικού τους!
Κοπανίστε τους!
Ώσπου να σπάσουν τα κάγκελα
κι όρθιο ούτε ένα έδρανο,
ούτε μια διαταγή,
ούτε μια συμβουλή τους να μη μείνει!
Δική μας η ζωή!
Δικό μας το κεφάλι
κι αν θέλουμε το τρώμε!
[ Νικολέττα Κατσαρή ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου