17/1/12

γ υ ν α ί κ α :


Στον καθρέφτη του χρόνου αγνώριστα τα πρόσωπά μας
οι αιώνες σβήσαν με τη σκόνη τους τα ονόματά μας
κραυγές αγωνίας και πόνου παγώσαν στη σιωπή
το μισό του ουρανού χωρίς ταυτότητα, χωρίς φωνή.


Σαν αναπαραγωγικές μηχανές γεννοβολάμε τα παιδιά μας
σε ρόλους μάνας, αδερφής, πόρνης, Παναγίας, Μαγδαληνής
ζούμε χωρίς να ορίζουμε τα ίδια τα κορμιά μας
κάτω απ' την πίεση μιας σάπιας ηθικής,


Εύα, πλευρό του Αδάμ, υπεύθυνη για την πτώση της ανθρωπότητας
Το σώμα σου είναι το πεπρωμένο σου στην τάξη της πατριαρχίας
Η θρησκεία δίκασε τον έρωτά σου σα δύναμη σατανική
Η επιστήμη σε στιγμάτισε, υστερική και ανισόρροπη


Σαν αναπαραγωγικές μηχανές γεννοβολάμε τα παιδιά μας
σε ρόλους μάνας, αδερφής, πόρνης, Παναγίας, Μαγδαληνής
ζούμε χωρίς να ορίζουμε τα ίδια τα κορμιά μας
κάτω απ' την πίεση μιας σάπιας ηθικής,


Διαιωνίζουμε το σύστημα...


Γυναίκα, κομματιασμένη εικόνα
Άνθρωπος, ψάχνω το αληθινό σου πρόσωπο
μα δε σε βρίσκω πουθενά
Άνεργη, πόρνη, καθημερινή γυναίκα.


Παντού τριγύρω σπίτι, χείλη, χέρια, πόδια
Φανταχτερά προϊόντα που πρέπει να αγαπήσεις
Ζωή ονειρεμένη σαν στις διαφημίσεις
μόνο που τα προϊόντα δεν ξέρουν να αγαπούν


Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΔΕ ΧΩΡΑΕΙ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΑΣ
Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΔΕ ΖΗΤΑΕΙ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ ΣΑΣ
ΑΝ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΣΑΣ
ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΜΠΡΟΣ


ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΝΟΜΟΥΣ
ΝΑ ΜΑΘΕΤΕ ΝΑ ΣΕΒΕΣΤΕ ΙΣΟΤΙΜΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ
ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΔΑΚΡΥΑ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ
ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΖΟΥΜΕ...


Παγιδευμένη στον ιστό της ματαιότητας
στο μύθο της αιώνιας θηλυκότητας
σ' ένα ξένο σώμα που πασχίζεις να αλλάξεις
τ' ανδρικό τοπίο σε δοχείο ηδονής


Αντικείμενο φύσης μαζί και φαντασίωση
υπηρέτρια παιδιών και συζύγων.
Σ' ένα κόσμο που σου δίνει διαταγές
και σε πνίγει σε αμέτρητες σιωπές.


Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΔΕ ΧΩΡΑΕΙ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΑΣ
Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΔΕ ΖΗΤΑΕΙ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ ΣΑΣ
ΑΝ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΣΑΣ
ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΜΠΡΟΣ


ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΝΟΜΟΥΣ
ΝΑ ΜΑΘΕΤΕ ΝΑ ΣΕΒΕΣΤΕ ΙΣΟΤΙΜΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ
ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΔΑΚΡΥΑ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ
ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΖΟΥΜΕ... 

2 σχόλια:

kranioUtopia είπε...

Να μάθουμε, λες, Del Foc.
Σε έναν κόσμο αμάθιας
θα τολμούσα να θεωρήσω το στόχο
(ή προσδοκία, αν θες) εφικτό.
Σε τούτον όμως εδώ, που η ημιμάθια
έχει δηλητηριάσει τα πάντα,
τι μένει να μάθουμε, τι μπορούμε να μάθουμε;

Rosa Del Foc είπε...

Εγώ λέω απλώς: καλώς ανταμώσαμε και πάλι! Τα υπόλοιπα τα λένε οι στίχοι των "αθίγγανων των σύμπαντος"! Και αν τους αντιλαμβάνομαι κι εγώ σώστα εννοούν πως "αν δεν ανατρέψουμε τα προνόμοια και τους ρόλους δεν θα μάθουμε ποτέ να ζούμε"... Θα μείνουμε ημιμαθείς και θα συνεχίσουμε να "διαιωνίζουμε το σύστημα"...