VIENTRES DE MADRID Y DE BAGDAD

.
ΕΝΤΟΣΘΙΑ ΤΗΣ ΜΑΔΡΙΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΑΓΔΑΤΗΣ

[13 Μαρτίου 2004]

“(…) η λογική του πολέμου σε όλα της τα επίπεδα οδηγεί στην
αδελφοποίηση όλων των άμαχων θυμάτων του, σε όποια πλευρά και
αν ανήκουν: ένας ανέλπιστος ομφάλιος λώρος φαίνεται να τα ενώνει
όλα, αφήνοντας δίχως επιχειρήματα κι εντελώς μόνους τους κυρίους
παλιανθρώπους του πολέμου.”

Eugen Drewermann: “Κατά της αδικίας”















Sólo entonces
os he visto.
En la nuca partida del suelo iraquí.
Y en la sangre bramando por la grava de Atocha.
Y en el Pozo:
izando sus calambres tras una siembra triste,
los ombligos de los hombres
abiertos y a cuchilla por los perros del Amo.
Yo cuido de los vientres de las novias perdidas
–los hombros de los niños se han quedado sin hora;
cuido de las oraciones cansadas de la tierra
y del largo cabello de todos nuestros muertos.
Soy el pueblo sin puñal y tres veces devastado,
el silbo de una cuenta enmudecida.
Yo cuido de las flores y los peines:
soy un hombre en la altura de todas vuestras muecas.
Y escarbo en las costillas de la bestia
besando lo imposible que habla en vuestra sangre:
soy el hombre que cuelga de un ombligo,
la cólera enterrada en los pozos del mundo.
Y os digo:
que la lumbre tronará por los espejos
que un caballo volteará por vuestra boca
que siempre las heridas
de todos estos hijos
saldrán casi estallando por un fundado cielo.
Sólo entonces
os he visto,
a los unos y a los otros, sangre terca unida ahora.
Desde entonces sea el hombre:
yo bramo en vuestro propio
cordón umbilical.






















Μόνο τότε
σας είδα.
Στον σπασμένο σβέρκο του ιρακινού εδάφους.
Και στο βρυχώμενο αίμα του αμμοχάλικου της Ατότσα*.
Και στο Πόθο**:
υψώνοντας τα τσιγκέλια τους μετά από μια θλιβερή σπορά,
οι αφαλοί των ανθρώπων που ξεκοίλιασε
το μαχαίρι των σκυλιών του Αφεντικού.
Εγώ φροντίζω τα εντόσθια των νυφών που χάθηκαν
-οι ώμοι των παιδιών έμειναν δίχως ώρα·
φροντίζω τις κουρασμένες προσευχές της γης
και τα μακριά μαλλιά όλων των νεκρών μας.
Είμαι ο λαός χωρίς μαχαίρι και τρεις φορές ρημαγμένος,
ο ψίθυρος μιας βουβαμένης υπόθεσης.
Εγώ φροντίζω τα λουλούδια και τις χτένες:
είμαι ένας άνθρωπος στο ύψος όλων των μορφασμών σας.
Και ξύνω στα πλευρά του κτήνους
φιλώντας το απίθανο που στο αίμα σας μιλάει:
είμαι ο άνθρωπος που κρεμάει από έναν αφαλό,
το θαμμένο θυμό στα πηγάδια του κόσμου.
Και σας λέω:
πως η φωτιά θα βροντήξει απ’ τους καθρέφτες
πως ένα άλογο θα γυρίσει ανάποδα στο στόμα μας
πως πάντοτε οι πληγές
όλων αυτών των παιδιών
θα βγουν σχεδόν με έκρηξη από έναν στέρεο ουρανό.

Μόνο τότε
σας είδα,
τους μεν και τους δε, ξεραμένο αίμα τώρα ενωμένο.
Έκτοτε ας είναι ο άνθρωπος:
εγώ ουρλιάζω στο ίδιο σας
τον ομφάλιο λώρο.

Enrique Falcón


Υ.Γ: Τέσσερις νέοι ποιητές από την Ισπανία (pdf),
http://atenas.cervantes.es/imagenes/cervantes_joven.pdf

.